واجب است كه اين حديث با آب طلا نوشته شود

روايات مختلفي درباره ثواب روضه و گريه بر امام حسين (علیه السلام) وجود دارد كه به اختصار در ادامه مي‌آيد:

الف شيخ جليل، ابن قولويه قمي از ابن خارجه روايت كرده است: روزي خدمت امام صادق (علیه السلام) بوديم، از حضرت امام حسين (علیه السلام) ياد كرديم، امام صادق (علیه السلام) بسيار گريست، آن گاه فرمود: امام حسين (علیه السلام) فرمودند: من كشته گريه و زاري هستم، هيچ مؤمني مرا ياد نمي‌كند مگر آنكه گريان مي‌شود.

* گرياندن و اشك ريختن در سوگ امام حسين (علیه السلام) موجب بهشتي شدن افراد مي‌شود

ب شيخ طوسي و شيخ مفيد از ابان بن‌تغلب روايت كرده‌اند كه امام صادق (علیه السلام) فرمود: آه‌هاي سوزان و اندوهناك براي مظلوميت ما «تسبيح»، اندوه براي امر ما «عبادت» و پوشاندن اسرار ما از بيگانگان «جهاد در راه خدا» است، همچنين فرمود: واجب است كه اين حديث با آب طلا نوشته شود.

ج به سند معتبر از ابوعماره منشد (شعر خوان) روايت شده است: روزي حضور امام صادق (علیه السلام) شرفياب شدم، حضرت فرمود: شعري در مرثيه امام حسين (علیه السلام) به آن روشي كه بين خودتان مرسوم است بخوان.

همين كه شروع كردم به خواندن، حضرت گريان شد. من مرثيه مي‌خواندم و آن بزرگوار مي‌گريست تا آنكه صداي گريه از منزل آن حضرت بلند شد و صداي گريه زن‌ها نيز از پشت پرده برخاست. وقتي روضه تمام شد، حضرت فرمود: هر كس در مرثيه امام حسين (علیه السلام) شعري بخواند و پنجاه نفر را بگرياند، بهشت بر او واجب مي‌شود، هر كس ده نفر را بگرياند بهشت بر او واجب مي‌شود، هر كس يك نفر را بگرياند بهشت بر او واجب مي‌شود و هر كس مرثيه بخواند و خود بگريد، بهشت بر او واجب مي‌شود و هر كس خود را به صورت گريه كننده درآورد بهشت بر او نيز واجب خواهد شد.

د جناب ميرحامد حسين نقل كرد كه محمد بن سهل، ياركميت گفت: من و كميت در ايام تشريق بر امام صادق (علیه السلام) وارد شديم، كميت به امام عرض كرد: فدايت شوم! اجازه مي‌دهيد چند بيت شعر در محضرتان بخوانم؟ حضرت فرمود: اين ايام، عزيز و محترم است (كنايه از آنكه خواندن شعر در اين ايام شايسته نيست) كميت عرض كرد: اين اشعار در حق شما است. حضرت فرمود: بخوان و فرستاد اهل بيتش را حاضر ساختند كه آنها هم بشنود، آنگاه كميت اشعار خود را خواندن و حاضران بسيار گريستند، امام صادق (علیه السلام) دست‌هاي مباركش را بلند كرد و گفت:

«اللهم اغفر كميت ما قدم و ما أخّر و ما أسّر و ما اعلن و اعطه حتي يرضي؛ بارالها! گناهان گذشته و آينده كميت را و گناهاني كه آشكار و نهان انجام داده بيامرز و به او ببخش و به او عطا كن تا راضي شود.

* حتي مردم عصر جاهليت هم قتال در ماه محرم را حرام مي‌دانستند

ه. شيخ صدوق از ابراهيم بن ابي محمود، روايت كرد كه حضرت رضا (علیه السلام) فرمودند:

محرم، ماهي است كه اهل جاهليت، قتال در آن ماه را حرام مي‌دانستند؛ اما اين امت جفاكار، خون ما را در آن ماه، حلال دانستند و هتك حرمت كردند و زنان و فرزندان ما را در آن ماه، اسير كردند و آتش در خيمه‌هاي ما افروختند و اموال ما را غارت كردند و حرمت حضرت رسالت را در حق ما رعايت نكردند. مصيبت روز شهادت امام حسين (علیه السلام) ديده‌هاي ما را مجروح كرده و اشك ما را جاري ساخته است و زمين كربلا تا روز قيامت وارث اندوه و بلاي ما است، پس بر مثل حسين (علیه السلام) بايد بگريند گريه كنندگان. همان گريه بر آن حضرت، گناهان بزرگ را فرو مي‌ريزد.

سپس حضرت فرمودند: همين كه محرم مي‌شد، كسي پدرم را خندان نمي‌ديد و تا دهم محرم، اندوه و حزن پيوسته بر آن حضرت غالب مي‌شد. وقتي روز عاشورا مي‌رسيد، آن روز، روز مصيبت و گريه او بود و مي‌فرمود: امروز، روزي است كه حسين (علیه السلام) كشته شد.

و ابوقولويه قمي، به سند معتبر از ابوهارون مكفوف روايت كرده است: خدمت امام صادق (علیه السلام) مشرف شدم، حضرت فرمود: براي من مرثيه بخوان.

من شروع كردم به خواندن مرثيه. حضرت فرمود: نه اين طور؛ بلكه چنان بخوان كه نزد خودتان متعارف است و كنار قبر امام حسين (علیه السلام) مي‌خوانيد. من نيز خواندم. حضرت گريست من ساكت شدم، حضرت فرمود: بخوان. من خواندم تا آن اشعار را تمام كردم. حضرت فرمود: باز هم براي من مرثيه بخوان. من اين اشعار را خواندم:

يا مريم قومي و اند بي مولاك

و علي‌الحسين فاسعدي ببكاك

پس حضرت گريست و زن‌ها هم گريستند. وقتي آرام گرفتند، حضرت فرمود: اي ابوهارون! هر كس براي حسين (علیه السلام) مرثيه بخواند و ده نفر را بگرياند، بهشت بر او واجب مي‌شود. پس يك يك از ده كم كرد تا آنكه فرمود: هر كس مرثيه بخواند و يك نفر را بگرياند، بهشت براي او واجب مي‌شود، سپس فرمود: هر كس امام حسين (علیه السلام) را ياد كند و خود گريه كند، بهشت بر او واجب مي‌شود.

* آن گونه بر حسين (علیه السلام) مي‌گريم كه آثار مصيبت در من آشكار شود

ز به سند معتبر از مسمع روايت شده است: امام صادق (علیه السلام) به من فرمود: اي مسمع! آيا توجه به زيارت قبر امام حسين (علیه السلام) مي‌روي؟ من عذر آوردم كه با توجه به دشمنان زياد، براي انجام چنين كاري، ايمني ندارم.

فرمود: آيا مصائب آن بزرگوار را به ياد مي‌آوري؟ عرض كردم: آري! آن گونه مي‌گريم كه آثار مصيبت در من آشكار مي‌شود.

حضرت فرمود: به درستي كه تو از آناني كه زاري مي‌‌كنند براي ما، شاد مي‌شوند براي شادي ما، اندوهناك مي‌شوند براي اندوه ما، خائف مي‌شوند براي خوف ما و ايمن مي‌شوند براي ايمني ما؛ به زودي خواهي ديد كه پدرانم هنگام مرگ نزد تو حاضر شوند و به ملك‌الموت درباره تو سفارش كنند و به تو از فرزند خويش مهربان‌تر باشند. آنگاه حضرت گريست و من نيز گريستم.

انتهای پیام/ ز.ح