به گزارش «شیعه
نیوز»به نقل از فارس ، حاج منصور ارضی، مداح اهل بیت (علیهم السلام) ، درباره افتتاح نخستین «مجمع شاعران اهل بیت (علیهم السلام)»، بیان داشت: تشکیل این مجمعی دیر صورت گرفته است.
وی لزوم برپایی «مجمع شاعران اهل بیت (علیهم السلام)» را همانند ضرورت تأسیس مدرسه برای دانشآموزان، بسیار ضروری دانست و اضافه کرد: زبان شعر، زبان تیز و برندهای است که به همه تبلیغات حالتی قوی و مؤثرتری میدهد به ویژه وقتی که شاعری، شعر را قویتر قرائت کند، تأثیرگذاری آن بیشتر است.
ارضی ادامه داد: برپایی جلساتی نظیر «مجمع شاعران اهل بیت (علیهم السلام)» موجب تغییر در رنگ شعر میشود چراکه در گذشته به زبان مذهبی شعرهای زیادی وجود داشت اما کسی مطلبی از پیکار، سیاست، جنگ و سلطانیت اهل بیت (علیهم السلام) نگفته بود و همیشه دشمنان از آن استفاده میکردند.
چیره شدن ضعف بر غرب یکی از دلایل توهین به ساحت مقدس پیامبر (صلی الله علیه و آله) است
این مداح اهل بیت (علیهم السلام) درباره ساخت فیلم موهن درباره پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله)، گفت: کسانی که اکنون به ساحت مقدس پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) اهانت کردند، همان ابنربیعها هستند که در روضهها از آنها یاد میکنیم که نعوذ بالله، دختر سه ساله را خارجی و بیدین میخوانند.
وی بیان کرد: یکی از دلایلی که برخی از کشورها به ساخت فیلم و عکس درباره ائمه اطهار (علیهم السلام) و پیامبر اکرم (صلی الله علیه و اله) میپردازند به دلیل آن بوده که ضعف، گریبانگیر آنها شده است.
ارضی ادامه داد: شاعران با زبان شعر و با تشکیل گروهی به صورت شهادت طلبانه باید به اهانت کنندگان به ساحت مقدس پیامبر اکرم (صلی الله علیه و اله) ضربه وارد کنند
زنی که با شعرخوانیاش موجب پیروزی بر سپاه دشمن شد
مداح اهل بیت (علیهم السلام) درباره شعرخوانی یک زن در جنگهای امیرالمؤمنین(علیه السلام) و تأثیر شعرخوانی، گفت: این زن در یکی از جنگهای امیرالمؤمنین (علیه السلام) به قرائت 2 بیت شعر پرداخت که این امر موجب شد تا لشکر شکستخورده و فراری، برگرشته و بر دشمن پیروز شوند.
وی عنوان کرد: گفتن شعر خوب کمک به امام (علیه السلام) و خدا است در حقیقت خدا و پیامبر (صلی الله علیه و آله) کمک نمیخواهند بلکه خودشان چنین فرمودهاند که زبان شعر، تقوی را به مردم نشان داده و دین را ترسیم میکند.
ارضی ادامه داد: زبان شعر بسیار خوب است اما گاهی اوقات نیز بسیار مضر است یعنی در برخی از دیوانهای شعری هجویاتی وجود دارد که نشان دهنده ضرر رسان بودن زبان شعر در برخی اوقات است.