به گزارش «شیعه نیوز»، یافته‌های اخیر دانشمندان علم آناتومی (استخوان‌شناسی)، هماتولوژی (خون‌شناسی) و فیزیولوژی نشان می‌دهد که استخوان‌ها با باروری مردان مرتبط هستند. این موضوع اخیرا کشف شده اما قرآن در 1400 سال پیش، از آن پرده برداشته است.
خداوند در سورۀ طارق به برخی از خصوصیات فیزیولوژی و ظاهری انسان اشاره می‌کند:
«خُلِقَ مِنْ مَاءٍ دَافِقٍ * یَخْرُجُ مِنْ بَیْنِ الصُّلْبِ وَ التَّرَائِبِ» .
[انسان] از یک آب جهنده‌ای آفریده شده است؛ آبی که از میان پشت و سینه‌ها خارج می‌شود.
پژوهشگران مرکز پزشکی دانشگاه کلمبیا کشف کرده‌اند که اسکلت از طریق هورمونی که از استخوان آزاد می‌شود و به نام استئوکلسین شناخته می‌شود، به عنوان تنظیم کننده باروری در موش‌های نر عمل می‌کند.
اسکلت، باروری مردان را تنظیم می‌کند، اما بر زنان تاثیری ندارد
نکته قابل توجه این است که اگرچه یافته‌های جدید از مشاهدات درباره استروژن و توده استخوانی نشأت گرفته است، اما محققان نتوانستند هیچ مدرکی مبنی بر تاثیر اسکلت بر تولید مثل زنان پیدا کنند .
استروژن یکی از قوی‌ترین هورمون‌های کنترل‌کننده استخوان است؛ زمانی که تخمدان‌ها پس از یائسگی تولید استروژن را متوقف می‌کنند، توده استخوانی به سرعت کاهش می‌یابد و می‌تواند منجر به پوکی استخوان شود. هورمون‌های جنسی، یعنی استروژن در زنان و تستوسترون در مردان، شناخته شده‌اند که بر رشد اسکلتی تاثیر می‌گذارند، اما تاکنون مطالعات درباره تعامل بین استخوان و سیستم تولید مثل تنها بر نحوه تاثیر هورمون‌های جنسی بر اسکلت تمرکز داشته است.
تنظیم باروری مردان توسط هورمون استئوکلسین مشتق از استخوان
به طور سنتی، استخوان به عنوان یک بافت نسبتاً ثابت با عملکردهای مکانیکی و سازه‌ای در نظر گرفته می‌شد. با این حال، در دهه گذشته، این دیدگاه کلاسیک از استخوان به سمت یک تصویر پیچیده‌تر تکامل یافته است. اکنون مشخص شده است که اسکلت نه تنها گیرنده ورودی هورمونی است، بلکه خود نیز یک اندام غدد درون‌ریز است.
اسکلت از طریق ترشح مولکولی به نام استئوکلسین که از استئوبلاست مشتق می‌شود، هموستاز گلوکز و عملکردهای تولید مثلی مردان را تنظیم می‌کند. هنگامی که استئوکلسین تحت کاربوکسیلاسیون قرار می‌گیرد، با اتصال به یک گیرنده جفت‌شده با پروتئین G، GPRC6A، بر سلول‌های بتای پانکراس برای افزایش ترشح انسولین، بر عضلات و بافت چربی سفید برای ترویج هموستاز گلوکز و بر سلول‌های لیدیگ بیضه برای تقویت بیوسنتز تستوسترون تأثیر می‌گذارد.
به تازگی نیز نشان داده شده که استئوکلسین از طریق محور پانکراس-استخوان-بیضه که به طور مستقل و به موازات محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-بیضه عمل می‌کند، عملکردهای تولید مثل مردانه را با ترویج بیوسنتز تستوسترون تنظیم می‌کند. در نهایت، در تلاش برای گسترش اهمیت زیستی استئوکلسین از موش به انسان، نشان داده شده که GPRC6A یک محل جدید احتمالی برای حساسیت به نارسایی اولیه بیضه در انسان است. در مجموع، این نتایج نور جدیدی بر اهمیت نقش غدد درون‌ریز اسکلت می‌افکند و همچنین به جستجوی عملکردهای غدد درون‌ریز اضافی این اندام اعتبار می‌بخشد.
