به گزارش «شیعه نیوز»، تا همین اواخر هند به علت نگرانی از تأثیر منفی ارتباط با طالبان بر ارتباطات این کشور با دولت افغانستان و حامیان قدرتمند آن در منطقه و جهان، تمایلی به ارتباط آشکار با طالبان نداشت و از ایجاد راه ارتباطی دائمی با این گروه خودداری می کرد؛ هر چند مقامات هندی در
این سال ها، در مواردی برای حفظ منافع کشورشان با مقامات طالبان دیدارهایی داشتند.
از نظر هند طالبان، دست نشانده پاکستان بود و هند تمایلی نداشت سیاست رسمی خود برای عدم مذاکره با گروه های شبه نظامی را با گفتگو با طالبان زیر پا بگذارد و این کار را عاملی برای افزایش فشار برای گفتگو با گروه های شورشی در کشمیر می دانست.
این نوشتار مدعی شده است: اما در چند سال اخیر اوضاع تغییر کرده است. ایران و روسیه با توجه به اطلاع از محدودیت های نیروهای امنیتی دولت افغانستان و قدرت عملیاتی طالبان، در سال ۲۰۱۵، برای متوقف کردن گروه شبه نظامی «دولت اسلامی خراسان» حمایت از طالبان را آغاز کردند. از آن زمان به بعد، طالبان با تقویت روابط دیپلماتیک خود با جامعه جهانی، خود را به عنوان یکی از طرف های ذینفع مشروع در افغانستان مطرح کرد و توانست در سال ۲۰۲۰ با آمریکا توافق صلح ببندد. اکنون، پس از خروج آمریکا، طالبان نفوذ بسیار زیادی در افغانستان پیدا کرده است. همه این تحولات هند را در موقعیتی متفاوت قرار داد و این کشور را وادار به بازاندیشی درباره رویکرد خود به این گروه مسلح کرد و در نهایت تصمیم به ارتباطات پشت پرده با طالبان گرفت تا پس از خروج آمریکا، فضای راهبردی خود را در مقابل رقبای منطقه ای، به ویژه پاکستان، از دست ندهد.
نخستین نشست رسمی مقامات عالی رتبه هند و طالبان، در سپتامبر ۲۰۲۰ و در گفتگوهای صلح گروه های افغان در دوحه بود. پس از آن مقامات امنیتی هند با بخش های «ملی گرای» طالبان که در حوزه نفوذ ایران و پاکستان قرار ندارند، ارتباطاتی برقرار کرده اند.
این روابط پشت پرده برای هند دستاوردهای زیادی دارد. هند می خواهد از این طریق منافع امنیتی و سرمایه گذاری خود در افغانستان را پس از خروج آمریکا حفظ کند و به گروه های مسلح کشمیر اطمینان دهد که نمی توانند از افغانستان به عنوان عرصه ای برای حمله به کشمیر استفاده کنند و افغانستان را به تهدید امنیتی بزرگی برای هند تبدیل کنند.
با توجه به نیاز شدید طالبان به کمک های خارجی برای بازسازی و توسعه افغانستان، این ارتباط برای طالبان نیز دستاوردهایی دارد. علاوه بر این، رابطه با هند می تواند تأثیر مثبتی بر فرایند صلح افغانستان داشته باشد و از احتمال تبدیل افغانستان به عرصه ای برای جنگ نیابتی هند و پاکستان بکاهد.
اما موفقیت این روابط غیر رسمی میان هند و طالبان تا حدی به واکنش پاکستان بستگی دارد. مخالفت پاکستان با این روابط گرچه ممکن است به این رابطه پایان ندهد، اما بی تردید موانعی بر سر راه آن ایجاد می کند.
طالبان با وجود وابستگی شدید به پاکستان، همچنان در تنش های هند و پاکستان بی طرف است و می خواهد سیاست خارجی خود را مستقل از پاکستان پیش ببرد. این گروه اکنون قدرتی سیاسی است که جامعه بین الملل آن را پذیرفته است و کم کم از سیطره پاکستان خارج می شود. به همین علت، به نظر می رسد، با وجود مخالفت پاکستان، رابطه طالبان با هند ادامه خواهد داشت.
انتهای پیام
