به گزارش «شیعه نیوز»، آیت‌الله سید‌محمد علی علوی گرگانی، از مراجع عظام تقلید، طی گفتگو با بیست‌وسومین شماره از ماهنامه عصر اندیشه در پاسخ به سؤالی در‌خصوص «توقع درمان کرونا از دین» فرمودند: «اولاً وظیفه اصلی دین هدایت جامعه به سمت معنویت و ارائه دستورالعمل زندگی صحیح الهی است، نه درمان بیماری‌ها لکن در کنار آن باید گفت دستوراتی برای تغذیه صحیح و بعضاً جلوگیری از بیماری‌ها وارد شده که عمل به آن‌ها طبق نظر پزشکان بسیار مؤثر است و چه‌بسا اگر همین دستورات به‌خوبی اجرا می‌شد، اینگونه ویروس‌ها گسترش پیدا نمی‌کرد، مگر دست خیانت بشری در کار باشد. پس باید دانست که دین متکفل امر درمان نیست، بلکه دین بُعد هدایت جامعه انسانی را از جهت شناختی و تقنینی بر عهده دارد؛ بنابراین چنانچه شما از علم جامعه‌شناسی، حقوق و... توقع ورود به مباحث پزشکی را ندارید، به همین شکل توقع طبابت از دین امری ناصواب است. ثانیاً رجوع به متخصص دستور دین بوده و این مقتضای قاعده ملازمه است؛ یعنی (کلما حکم به العقل حکم به الشرع) به همین دلیل در علم اصول فقه بابی به‌عنوان مستقلات عقلی وجود دارد.»
ایشان همچنین در بخشی دیگر از این مصاحبه با اشاره به مراجعه معصومین (ع) به پزشک حتی اطباء غیرمسلمان می‌فرمایند: «برخی برداشت‌ها از مفاهیم دینی توسط عموم مردم اشتباه است؛ چراکه انبیا و اهل‌بیت (ع) به همان مقدار که مردم را به توسل و توکل به پروردگار دعوت می‌کردند، به رجوع به متخصص هم دعوت می‌کردند، بنابراین این تصور که همه چیز با درمان‌های مادی حل می‌شد و نیازی به ارتباط با پروردگار نیست، امری اشتباه است و دین درصدد القای این موضوع است که باید در کنار درمان‌های مادی و مراقبت‌های پزشکی، به توسل و توکل به خدا و ارتباط با پروردگار عالمیان هم توجه نمود؛ چراکه اصل شفا دست خداوند است و مریضی هم بدون اراده الهی نه ایجاده شده و نه جمع میشود. پس هر کدام در جایگاه خود باید مورد توجه قرار گیرد.»
این مرجع تقلید درباب دارالشفاء بودن حرم‌های ائمه نیز توضیح داد: «معنای دارالشفا بودن حرم‌های شریفه لزوماً حضور فیزیکی در آن‌ها حتی در شرایط اضطراری نیست، بلکه ارتباط معنوی و روحی بین زائر و مزور می‌تواند موجب سلامتی نفس و شفای درون شود؛ چنان‌که مریضی هم فقط منحصر به مریضی جسمی نیست، بلکه مرض‌های روحی و اعتقادی را هم شامل میشود... این مکان‌ها را دارالشفا می‌خوانند؛ یعنی به اعتبار وجود امام معصوم (ع) یا امامزادگان معتبر، این مکان‌ها ارج و قرب خاص گرفته‌اند که می‌توان با حضور و ارتباط، شفای درونی و روحی و جسمی را با استفاده از دیگر دستورات دینی و کارشناسی به دست آورد، لذا در روایتی وارده شده است که (خداوند در زمین بقعه‌هایی دارد که دوست دارد مردم در آنجا حضور پیدا کرده و خدا را بخوانند.)، بلکه شفای از بیماریهای روحی و اعتقادی بسیار مهم‌تر است که با حضور نزد اهل بیت (ع) و ارتباط روحی و زیارت می‌توان شفا گرفت، اما مسئله منحصر به حضور فیزیکی نیست.»
منبع: روزنامه جوان
طَبيبٌ دَوّارٌ بِطِبِّهِ، قَدْ أَحْكَمَ مَراهِمَهُ وَ أَحْما مَواسِمَهُ يَضَعُ ذالِکَ حَيْثُ الْحاجَةُ إلَيْهِ مِنْ قُلوبٍ عُمْیٍ وَّ آذانٍ صُمٍّ وَّ أَلْسِنَةٍ بُكْمٍ، مُتَتَبِّعٌ بِدَوائِهِ مَواضِعَ الْغَفْلَةِ وَ مَواطِنَ الْحَيْرَةِ (نهج البلاغة ج1 ص156 / خطبه108)
او پزشکی سیّار است که با طبّ خویش می‌گردد، مرهم‌هاش را به خوبی آماده ساخته و داغ افزارش را گداخته تا در آنجا که مورد نیاز است قرار دهد: از دلهای نابینا و گوشهای ناشنوا و زبانهای گنگ؛ او با داروی خود در جستجوی مواضع فراموش شده و سرگردانی است
جواب عبداهوی: اختیار داری آقا! پس طبّ الصّادق و طبّ الرضا (علیهما السّلام) چیست؟ پس «تن سالم با روان سالم» یعنی چه؟ مگر میشود عالم روحانی و درمانگر امراض نفسانی از بیماریهای سهل و آسان جسمانی، در مانَد؟ مگر نه اینست: چونکه صد آمد، نود هم پیش ماست!
پس میراث شیخ بهائی که مسجد را طوری طرّاحی نمود تا صدای واعظ بی بلندگو به تمام نقاط زیر گنبد رسد، چه شد؟ پس آن شمعی که خزینه حمّام را گرم میکرد، کجاست؟ مرحوم مرعشی نجفی برای چه شاگردی نانوا میکرد تا پول خرید و کتب شیعه را بدست آورد؟
اینست حاصل آن عمری که بجای فقاهت، صرف کفریّات فلسفه و زندقۀ صوفیّه شد؟ یا قهقرای دنیادوستی، سیاستمداری و واعظ السلاطین شدن، باعث طرد عالم و ترک علوم آل محمّد (علیهم السلام) شد تا در وقت احتیاج بگویی: طبابت نمی‌دانیم!
خلاصت کنم: یا مجلس درس 4000 نفری رئیس مذهب حَقّه یا شماها علمای ورثة الأنبیاء نیستید!