شیعه نیوز:
پاسخ اجمالی
یکی از افرادی که در روایات به گریستن آنها - به صورت دائمی و یا در ماجراهای خاص - بارها اشاره شده، حضرت داوود( علیه السلام ) است. گفتنی است اگرچه گریستن در عبادات و در توبه از گناهان، به تصریح آیاتی از قرآن کریم،[1] از ویژگی اولیای الهی(و طبیعتاً در رأس آنان پیامبران) می‌باشد، اما باید توجه داشت که این‌گونه نیست که تمام روایات مرتبط با گریه‌های حضرت داوود( علیه السلام ) در ماجراهای مختلف را معتبر دانست، بلکه برخی از آنان با توجه منبع اولیه نقل و نیز ارتباط با ماجراهای دروغینی؛ نظیر ماجرای اوریا، نمی‌تواند چندان معتبر باشد. با ذکر این نکته به برخی از گزارش‌های موجود در این زمینه اشاره می‌کنیم:
1. نقل است: «هیچ‌کس به اندازه آدم، یوسف و داوود گریه نکردند... داوود( علیه السلام ) آن‌قدر گریه کرد که گیاه از آه سوزان و اشک چشم او خشک شد و سوخت».[2]
2. «گریه و اشک داوود( علیه السلام ) با گریه تمام اهل عالم برابری خواهد کرد».[3]
3. وقتی به داوود( علیه السلام ) اعتراض شد که چرا آن‌قدر گریه می‌کند، گفت: «رهایم کنید تا قبل از روز گریه‌ها(قیامت)، اکنون گریه کنم، قبل از روز آتش گرفتن استخوان و شعله گرفتن محاسن، و قبل از این‌که وارد شوم بر آن فرشتگان گمارده‌شده‌ای که خشن و سخت‌گیر هستند و هرگز از فرمان خدا نافرمانی نکرده و دستوراتش را اجرا می‌نمایند».[4]
4. داوود( علیه السلام ) قضاوتی انجام داد که بهتر بود آن‌را انجام نمی‌داد و خدا در این مورد به او تذکّر داد؛[5] گریه داوود( علیه السلام ) در این‌باره تا سی سال بعد از بخشیده‌شدنش توسط خداوند ادامه داشت، به گونه‌ای که اشک او کم نمی‌شد.[6]
5. «خداوند به داوود( علیه السلام ) گفت، اگر گریه‌ات برای ترس از دوزخ است، تو را از آن امان می‌دهم، اگر برای رسیدن به بهشت است، مژده آن‌را به تو خواهم داد، اگر بخاطر راضی شدن در ماجرای قضاوت است، از تو راضی شدم؛ اما باز گریه داوود( علیه السلام ) بیشتر شد و گفت: گریه من بخاطر صفایی است که در آن وقت از دست داده‌ام».[7]
6. در روایت آمده است: «خداوند به داوود( علیه السلام ) وحى کرد: تو اگر مخارجت را از بیت‌المال تأمین نمی‌کردی، بهترین بنده من بودى. تو با دست خود کار نمی‌کنى تا روزی‌ات را از آن راه به دست آوری. داوود متأثر شد و گریه کرد».[8] البته واضح است که ارتزاق داوود( علیه السلام ) از بیت‌المال به معنای گرفتن حقوق مشروع خود از آن می‌باشد و نه دست‌اندازی و چپاول آن! با این وجود، بر اساس این روایت اگر کسی بتواند فعالیتی برای کسب روزی داشته و حتی حقوق مشروع خود از بیت المال را نیز نگیرد، در مقام بالاتری خواهد بود.
7. «روزى داوود( علیه السلام ) از خانه‌اش بیرون رفت و زبور می‌خواند. و هرگاه او زبور می‌خواند، تمام کوه و درخت و حیوانات به صدای زیبایش گوش فرا می‌دادند. او رفت تا به دامنه کوهى رسید که حزقیل در آن‌جا به عبادت مشغول بود. داوود( علیه السلام ) به او گفت: اجازه می‌دهى که نزد تو بیایم؟ حزقیل( علیه السلام ) نپذیرفت. لذا داوود( علیه السلام ) به گریه افتاد ...».[9]
[1]. مریم، 58؛ اسراء، 109 و ...
[2]. عیاشی، محمد بن مسعود، التفسیر، محقق، رسولی محلاتی، هاشم، ج 2، ص 177، تهران، المطبعة العلمیة، چاپ اول، 1380ق.
[3]. ابو نعیم اصفهانی، أحمد بن عبدالله، حلیة الاولیاء و طبقات الاصفیاء، ج 7، ص 257، قاهره، دار أم القرى، چاپ اول، بی‌تا؛ خطیب بغدادی، ابوبکر احمد بن علی، تاریخ بغداد، ج 4، ص 267، بیروت، دار الکتب العلمیه، چاپ اول، 1417ق؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 14، ص 18، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق.
[4]. حلیة الأولیاء و طبقات الأصفیاء، ج 6، ص 85.
[5]. «داستان قضاوت حضرت داوود( علیه السلام )»، 98519.
[6]. بحار الأنوار، ج 14، ص 17.
[7]. مناوی، محمد عبد الرؤوف، الکواکب الدریة فی تراجم السادة الصوفیة، محقق، جادر، محمد ادیب، ج 2، ص 182، بیروت، دار الصادر، چاپ اول، 1999م.
[8]. صدوق، محمد بن على، من لا یحضره الفقیه، محقق، غفاری، علی اکبر، ج 3، ص 162-163، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1413ق.
[9]. صدوق، محمد بن على، امالی، ص 99، تهران، کتابچى، چاپ ششم، 1376ش.
آیات مرتبط
سوره البقرة (251) : فَهَزَمُوهُمْ بِإِذْنِ اللَّهِ وَقَتَلَ دَاوُودُ جَالُوتَ وَآتَاهُ اللَّهُ الْمُلْكَ وَالْحِكْمَةَ وَعَلَّمَهُ مِمَّا يَشَاءُ ۗ وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَفَسَدَتِ الْأَرْضُ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْعَالَمِينَ
سوره النساء (163) : إِنَّا أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ كَمَا أَوْحَيْنَا إِلَىٰ نُوحٍ وَالنَّبِيِّينَ مِنْ بَعْدِهِ ۚ وَأَوْحَيْنَا إِلَىٰ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطِ وَعِيسَىٰ وَأَيُّوبَ وَيُونُسَ وَهَارُونَ وَسُلَيْمَانَ ۚ وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا
سوره المائدة (78) : لُعِنَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ بَنِي إِسْرَائِيلَ عَلَىٰ لِسَانِ دَاوُودَ وَعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ ۚ ذَٰلِكَ بِمَا عَصَوْا وَكَانُوا يَعْتَدُونَ
سوره الأنعام (84) : وَوَهَبْنَا لَهُ إِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ ۚ كُلًّا هَدَيْنَا ۚ وَنُوحًا هَدَيْنَا مِنْ قَبْلُ ۖ وَمِنْ ذُرِّيَّتِهِ دَاوُودَ وَسُلَيْمَانَ وَأَيُّوبَ وَيُوسُفَ وَمُوسَىٰ وَهَارُونَ ۚ وَكَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ
سوره الإسراء (55) : وَرَبُّكَ أَعْلَمُ بِمَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۗ وَلَقَدْ فَضَّلْنَا بَعْضَ النَّبِيِّينَ عَلَىٰ بَعْضٍ ۖ وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا
T
