به گزارش «شیعه نیوز»، حجت‌الاسلام والمسلمین سیدمحمدباقر علوی‌تهرانی شب گذشته، ۱۳ مهرماه، به مناسبت شب شهادت امام حسن مجتبی(علیه السلام) در مسجد حضرت امیر(علیه السلام) به ایراد سخن در زمینه ایمان و منافع مؤمن بودن پرداخت و بیان کرد: گاهی در روال زندگی و در طول بندگی خودمان، نسبت به گذشته که مقایسه می‌کنیم، می‌بینیم خیلی سُست هستیم و حال کمتری داریم، شدیدتر اینکه گاهی اوقات تغییر مرام داده می‌شود، یعنی در گذشته مثلاً نماز مستحبی شب را بر خود واجب کرده بود، اما امروز منتقد به تمام اصول دین است. اما دلیلش چیست؟
وی در پاسخ به این پرسش گفت: مهم‌ترین دلیل این است که ایمان، ایمان قلبی نیست و در قلب رسوخ نکرده است؛ لذا این فرد تابع شرایط می‌شود. در یک شرایطی خوب و در شرایطی نیز بد است. در شرایطی که از نظر او همه چیز درست باشد این شخص نیز دیندار است، اما وقتی در زندگی او اختلال ایجاد می‌شود، دینداری‌اش نیز به چالش کشیده می‌شود. اصلی‌ترین دلیل این است که آن تسلیم قلبی که معنای دقیق ایمان است در این آدم وجود ندارد، یا همان است که در آیات شریفه می‌گوید «يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا آمِنُوا»، یعنی ای کسانی که فکر می‌کنید ایمان آورده‌اید، واقعاً ایمان بیاورید.
منافع ایمان در آیات
علوی‌تهرانی در ادامه با بیان اینکه یکسری منافع در آیات قرآن ذکر شده که همگی مترتب بر ایمان است، اظهار کرد: مثلاً اگر کسی بخواهد دعایش مستجاب شود، لازمه‌اش ایمان است. طرف به کربلا می‌رود، تحت قبه امام حسین(علیه السلام) قرار می‌گیرد، روز اربعین هم آنجاست، یعنی شرایط زمانی و مکانی را رعایت کرده و تحت قبه نیز دعا مستجاب است، اما شرایط روحی و روانی را رعایت نمی‌کند. در نتیجه می‌رود و دعایش مستجاب نمی‌شود. ایمان او مشکل دارد، اما به جای اینکه خودش را زیر سؤال ببرد، امام(علیه السلام) را زیر سوال می‌برد. دعا زیر قبه مستجاب است، اما شرطش این است که اهل ایمان هم باشید. اگر کسی بخواهد به بهشت برود نیز لازمه‌اش ایمان است. بدون ایمان نمی‌توانید منتظر بهشت باشبد. ایمان نیز تسلیم قلبی است.
کسب سرمایه اجتماعی با خرج کردن پول
این کارشناس حوزه دین تصریح کرد: یکی از چیزهایی که در قرآن جزء منافع ایمان بیان شده، این است که اگر انسان بخواهد محبوب شود، یا سرمایه اجتماعی بالایی جذب کند، باید ایمان داشته باشد. برخی‌ها هستند که سرمایه اقتصادی خوبی دارند، اما بین مردم اعتباری ندارند و برای کسب این اعتبار وارد کارهای خیر می‌شوند و یا برای امام حسین(علیه السلام) خرج می‌کنند که اینها اثری برایشان ندارد، چون راهش ایمان است. خداوند نیز می‌فرماید: «إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا»؛ بنابراین کسب سرمایه اجتماعی در سایه ایمان است و بدون اینکه ریالی خرج شود، به دست می‌آید.
وی در ادامه بیان کرد: یکی دیگر از منافع ایمان این است که خداوند یاور اهل ایمان است. آیه ۱۱ سوره محمد(صلی الله علیه وآلله) می‌فرماید: «ذلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ مَوْلَى الَّذِينَ آمَنُوا»، یعنی خداوند یاور کسانی است که ایمان دارند و در مقابل اهل ایمان، برای کافران یاوری وجود ندارد؛ چنانکه در ادامه آیه فرمود «وَ أَنَّ الْكافِرِينَ لا مَوْلى لَهُمْ». همه دنبال این هستیم که خدا یاورمان باشد و در این صورت است که می‌شود «إِنَّ اللَّهَ يُدافِعُ عَنِ الَّذينَ آمَنوا». بنابراین یاوری خداوند در اثر ایمان به انسان تعلق می‌گیرد.
معنای مؤمن آینه مؤمن
علوی‌تهرانی در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به روایتی از رسول خدا(ص) تصریح کرد: روایتی داریم که فرمود مؤمن در مقابل مؤمن مانند آینه است. این روایت به این معناست که مؤمن فقط خودش را نمی‌بیند. در ادامه روایت نیز دارد که مؤمن نه تنها ضعف مؤمن دیگر را نمی‌بیند بلکه در صدد رفع گرفتاری او هم برمی‌آید. اما آیا جامعه ما همین طور است؟ آیا ما گرفتاری یکدیگر را برطرف می‌کنیم؟ مؤمن چنین کسی است.
1. "برای کسب اعتبار میان مردم"
از کجا معلوم؟
چرا الکی، انگیزۀ عملِ خیر را زیر سؤال بَریم؟
اگر برایم در موردِ خاصی یقین حاصل شد، حقّ إفشاء و بدتر از آن، تعمیم، ندارم.
مبادا ضدِ تشویق ام باعث دلسردی و عدم تکرار کار خیر شود!
مَنّاعٍ لِلْخَيْرِ مُعْتَدٍ أَثيمٍ ﴿قلم ۱۲﴾ مانع خير متجاوز گناه پيشه
و آیا بهتر نیست خودم با اخلاص، همین کار خیر را بکنم؟
2. "برای امام حسین (علیه السلام) خرج می‌کنند که اینها اثری برایشان ندارد"
از کجا معلوم؟
مگر همۀ آثار، باید به استحضار جنابعالی برسد؟
و مگر پاداش أخروی نداریم؟
چه اثری بالاتر از خودِ همین توفیق؟
و مگر کارِ عاشقانه برای داد و ستد است؟
3. "چون راهش ایمان است"
درست،
ولی از کجا معلوم بی‌ایمان است؟
و خود ایمان هم مراتب متعدده دارد
نور ایمان قوی/ضعیف دارد ولی نور ضعیف هم بالأخره نور بوده و بهتر از تاریکی است