به گزارش «شیعه نیوز»، تقسیم‌کارخانگی ، تقریبا پس از انقلاب صنعتی به یکی از چالش‌های اساسی مکاتب مختلف فکری و فلسفی تبدیل شد. سیاست‌گذاری‌های مبتنی بر برتری‌های جنسی، مناسبات تولید را تغییر داد و طی آن، زنان علاوه بر کمک به چرخیدن چرخ‌های سرمایه‌داری مدرن، چرخ‌های زندگی را نیز می‌چرخاندند. کارخانگی بخشی از وظایف زنان شد. خواه شاغل ، خواه فاقد شغل. تقسیم کاری ناعادلانه که به تجربه ثابت شده، می‌تواند تأثیری جدی در موقعیت شغلی زنان داشته باشد. محققان معتقدند، اگر کار خانگی و مراقبت از کودکان عادلانه و به نسبت ۵۰ -۵۰ بین زن و مرد تقسیم نشود، زنان با بیماری‌های مختلفی در اثر افزایش ساعات کار هفتگی مواجه خواهند شد.
از دیابت تا آسم! حواستان باشد
یک مطالعه نشان می‌دهد ، زنانی که بیش از ۶۰ ساعت در هفته کار می‌کنند در معرض خطر ابتلا به چندین بیماری مزمن قرار دارند و محققی که این ارتباط را پیدا کرده گمان می‌کند که تقسیم نابرابر کارخانگی ممکن است عامل بروز این بیماری‌ها باشد. زیرا چنین موردی در مردان دیده نمی‌شود.
ساعت استاندارد کار در جوامع امروزی بین ۳۰ تا ۴۰ ساعت در هفته است، اما داده‌های این تحقیق نشان می‌دهد ، خطر ابتلا به دیابت زودرس ، بیماری‌های قلبی ، آرتروز و انواع خاصی از سرطان‌ها در زنانی که بیش از ۶۰ ساعت در هفته کار می‌کنند ، سه برابر بیشتر از سایرین است. خطر ابتلا به بیماری‌های مزمن ریه و آسم هم در زنانی که ساعات طولانی در هفته کار می‌کنند، بیشتر است. این نتایج به اندازه کافی نگران‌کننده است، اما نگران‌کننده‌تر، سن ابتلای زنان خانه‌دار به این بیماری‌هاست که بین ۴۰ تا ۵۰ سالگی را نشان می‌دهد.
پُزِ برابری ندهید! همکاری کنید
«آلارد دمب»، نویسنده اصلی پژوهش ، مدیرسیاست‌گذاری خدمات سلامت در کالج بهداشت عمومی دانشگاه ایالتی اوهایو، توضیح می‌دهد که توزیع نابرابر کارخانگی ممکن است اثرات کار هفتگی طولانی را بر سلامت زنان بیشتر و پررنگ‌تر کند. به این صورت که وقتی ساعات کار در محل کار و خانه تلفیق می‌شود، زنان مدت زمان بیشتری را کار می‌کنند.
به رغم تغییر نگرش در مورد تقسیم کارخانگی در نسلهای جدید، همچنان تقسیم کارهای خانه به صورت عادلانه انجام نمی‌شود و قطب‌های سرمایه‌داری همچون ایالات متحده، با وجود شرکتهای متعدد ارائه خدمات هنوز در مرحله «انتقالی» این تقسیم‌کار قرار دارد.
به عنوان مثال یک زوج مدرن و به اصطلاح امروزی‌ها «روشنفکر»، ممکن است در حرف توافق کنند که همه کارهای خانه باید به طور مساوی تقسیم شود. اما بازهم مردان، بیشتر از وظایف خانگی شانه خالی می‌کنند مخصوصاً وقتی پای نگهداری از کودکان به میان بیاید.
کارشناسان پیشنهاد می‌کنند که برای بهبود روند و کاهش فشار کارخانگی بر زنان، سیاست‌های «دوستانه خانوادگی» ایجاد شود و نسبت به عوارض جسمانی و مخرب موثر بر سلامت ناشی از کار زیاد خانگی به افراد هشدار داده شود. حمایت‌های اجتماعی و وجود شرکتهای ارائه‌کننده خدمات عمومی می‌تواند حجم‌کار خانگی را برای خانواده‌ها کمترکند. اما اگر دسترسی به این حمایت‌ها مستلزم صرف زمان است: «کمی خستگی درکنید. اینبار نوبت مردان است که آَشپزی کنند، لباسها را بشویند و از بچه ها مراقبت کنند.»
