شیعه نیوز:
پرسش
تفاوتِ «دعا کردن به‌صورت زبانی» با «دعا کردن در ذهن»؛ یعنی به‌صورت مخفی در ذهن، چیست؟ آیا اگر همان‌گونه که دعا را به زبان می‌آوریم، در دل (مانند صحبت کردن در ذهن) برای فردی دعا کنیم، آیا ارزش آن دعا در نزد پروردگار، مانند دعایی است که به‌صورت زبانی گفته‌ایم؟ چون وقتی در اماکن عمومی با زبانمان دعا می‌کنیم، و یا ذکر می‌گوییم، ترس آن می‌رود که به خودنمایی و ریا بیافتیم و نیّتمان به مرور زمان تغییر کند؛ آیا در این مورد، مطلبی در قرآن کریم گفته شده است؟ و یا روایتی از پیامبران( علیه السلام ) یا امامان معصوم( علیه السلام ) در این زمینه وجود دارد؟
پاسخ اجمالی
اگرچه خدای تعالی از تمام اسرار و باطن انسان و نیازهای مورد نظر او آگاهی دارد، اما با این وجود سفارش کرده تا او را بخوانند و وعده اجابتش را مقیّد به قید «إِذا دَعانِ»[1](وقتی او را بخوانند) کرده است. از طرفی دعا باید حقیقتاً دعا باشد و قلب دعاکننده با زبانش یکی باشد؛ چون دعاى حقیقى، آن دعایى است که قبل از زبان ظاهری، زبان قلب و فطرت که دروغ در کار آن نیست گویای آن باشد، و به همین دلیل خداوند، مطابق با آنچه سائل با حقیقت ضمیر خود از او می‌خواهد، به او می‌دهد.
در مورد بلند خواندن یا آهسته خواندن دعا باید گفت: گاهی به جهت دوری از ریا و یا این‌که دعا به صورت مخفیانه به اجابت نزدیک‌تر است،[2] سفارش شده است که دعا به صورتی باشد که دیگران از آن اطلاع پیدا نکنند؛ چنان‌که در قرآن می‌خوانیم: «ادْعُوا رَبَّکُمْ تَضَرُّعاً وَ خُفْیَةً»؛[3] پروردگار خود را از روى تضرّع، و در پنهانى، بخوانید.
همچنین در حدیثی از پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) آمده است: «خَیْرُ الدُّعاءِ الْخَفِیّ»؛[4] بهترین دعا، دعایى است که پنهانى باشد.
حتی گاهی اوقات از بلند کردن صدا نهی شده است؛ پیامبر خدا( صلی الله علیه و آله و سلم ) با مسلمانان در یکى از غزوات بر فراز یک وادى رسیدند، مسلمانان با صداى بلند، لا اله الا الله و الله اکبر می‌گفتند. پیامبر خدا( صلی الله علیه و آله و سلم ) به آنان فرمود:
«ای مردم! کمی آهسته‌تر دعا کنید. آیا نه چنین است که شما شخص کر و شخص دورى را نمی‌خوانید، [بلکه] خدایى را می‌خوانید که شنونده و نزدیک و با شما است».[5]
همچنین می‌دانیم که خداوند به دعای افرادی که قدرت تکلم ندارند نیز توجه کرده و خواسته‌های آنان را برآورده می‌کند.
از این‌رو، می‌توان گفت: این‌گونه نیست که خداوند به دعای ذهنی هیچ توجهی نداشته باشد و حتماً باید دعا را بر زبان جاری کرد، اما از آن‌جا که مطرح کردن دعا بر زبان در بیشتر موارد - بویژه زمانی که فرد تنها است - نشانگر تواضع او نسبت به خدای تعالی است؛ و به همین دلیل، امید اجابت بیشتری در آن وجود دارد. سفارش شده است که علاوه بر توجه قلبی، خواسته‌های خود را بر زبان نیز بیاوریم؛ لذا امام علی( علیه السلام ) در دعای کمیل عشق قلبی و بر زبان آوردن عشق را مکمل هم می‌داند و می‌فرماید:
«وَ اجعَل لِسانی بِذِکرِکَ لَهِجا، و قَلبی بِحُبِّکَ مُتَیَّما»؛[6]
خدایا! زبانم را پیوسته به یاد خودت، گویا کن و دلم را اسیر محبّتت گردان.
[1]. بقره، 186.
[2]. طبرسى، فضل بن حسن، مجمع البیان فى تفسیر القرآن، ج 6، ص 776، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش.
[3]. اعراف، 55.
[4]. دیلمى، حسن بن محمد، إرشاد القلوب إلى الصواب، ج 1، ص 154، قم، الشریف الرضی، چاپ اول، 1412ق.
[5]. ابن فهد حلى، احمد بن محمد، عدة الداعی و نجاح الساعی، ص 259، بیروت، دار الکتب الإسلامی، چاپ اول، 1407ق.
[6]. طوسى، محمد بن حسن، مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، ج 2، ص 850، بیروت، مؤسسة فقه الشیعة، چاپ اول، 1411ق.
آیات مرتبط
سوره آل عمران (29) : قُلْ إِنْ تُخْفُوا مَا فِي صُدُورِكُمْ أَوْ تُبْدُوهُ يَعْلَمْهُ اللَّهُ ۗ وَيَعْلَمُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ ۗ وَاللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ
سوره النساء (149) : إِنْ تُبْدُوا خَيْرًا أَوْ تُخْفُوهُ أَوْ تَعْفُوا عَنْ سُوءٍ فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ عَفُوًّا قَدِيرًا
سوره الأنعام (63) : قُلْ مَنْ يُنَجِّيكُمْ مِنْ ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَالْبَحْرِ تَدْعُونَهُ تَضَرُّعًا وَخُفْيَةً لَئِنْ أَنْجَانَا مِنْ هَٰذِهِ لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ
سوره الأعراف (55) : ادْعُوا رَبَّكُمْ تَضَرُّعًا وَخُفْيَةً ۚ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ
سوره إبراهيم (38) : رَبَّنَا إِنَّكَ تَعْلَمُ مَا نُخْفِي وَمَا نُعْلِنُ ۗ وَمَا يَخْفَىٰ عَلَى اللَّهِ مِنْ شَيْءٍ فِي الْأَرْضِ وَلَا فِي السَّمَاءِ
سوره مريم (3) : إِذْ نَادَىٰ رَبَّهُ نِدَاءً خَفِيًّا
سوره طه (7) : وَإِنْ تَجْهَرْ بِالْقَوْلِ فَإِنَّهُ يَعْلَمُ السِّرَّ وَأَخْفَى
سوره الأنبياء (110) : إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ مِنَ الْقَوْلِ وَيَعْلَمُ مَا تَكْتُمُونَ
سوره النمل (25) : أَلَّا يَسْجُدُوا لِلَّهِ الَّذِي يُخْرِجُ الْخَبْءَ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَيَعْلَمُ مَا تُخْفُونَ وَمَا تُعْلِنُونَ
سوره النمل (74) : وَإِنَّ رَبَّكَ لَيَعْلَمُ مَا تُكِنُّ صُدُورُهُمْ وَمَا يُعْلِنُونَ
سوره القصص (69) : وَرَبُّكَ يَعْلَمُ مَا تُكِنُّ صُدُورُهُمْ وَمَا يُعْلِنُونَ
سوره الأحزاب (54) : إِنْ تُبْدُوا شَيْئًا أَوْ تُخْفُوهُ فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا
سوره غافر (19) : يَعْلَمُ خَائِنَةَ الْأَعْيُنِ وَمَا تُخْفِي الصُّدُورُ
سوره الأعلى (7) : إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ ۚ إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ وَمَا يَخْفَىٰ
T
