محمد باقر حسنوند روانشناس کودک در خصوص پرخاشگری در کودکان اظهار کرد: بدون شک خانواده تأثیر بسیار بزرگی در شخصیت کودک دارد و نوع روابط حاکم بر خانواده تا حدود زیادی نوع شخصیت کودک را تعیین می‌کند.
حسنوند گفت: تصوری که کودک از خویشتن دارد ناشی از نوع رابطه و پیوند وی با خانواده است و اگر تصور او این باشد که دوست داشتنی و مورد رضایت است شخصیتش نیز در نهایت چنین بار می‌آید و اگر بالعکس احساس کند که دوست داشته نمی‌شود، شخصیتی ناراضی (از خود) پیدا می‌کند که اعتماد به نفس ندارد.
وی افزود: در نتیجه ناپایداری و بحران‌های روانی بر زندگیش حاکم می‌شود که نشانه آن‌ها تنگی خلق و عصبی بودن است.
این روانشناس بیان کرد: به عقیده دانشمندان مهمترین دلایل عصبی بودن کودکان احساس عجز وناتوانی یا احساس دشمنی است که ناشی از محرومیت از گرمای عاطفی در خانواده است و دلیل آن نیز سبگ ارتباطی والدین یا تبعیض بین بچه‌ها در خانواده است.
حسنوند با اشاره به اینکه که بعضی از کودکان حالت عصبی را از فضای حاکم برمحیط خانه کسب می‌کنند، تصریح کرد: اگر ببینند که پدر ومادر یا یکی از آنان عصبی و متزلزل است، کودک نیز می‌کوشد که رفتار اطرافیان را تقلید کند به این ترتیب شیوه‌های جدید از کوره در رفتن منفعلانه را یاد می‌گیرد. کودکان، بسیاری از نگرانی‌ها و شیوه‌های عصبی بودن را از راه تقلید می‌آموزند.
وی اظهار داشت: پدر عصبی با رفتارهایش فرزند را عصبی بار می‌آورد، مادر زودرنج و عصبی نیز با رفتار خود کودکش را چنین تربیت می‌کند و برعکس، کودک، از پدر و مادر آرام و متعادل رفتار آرام ومتعادل را می‌آموزد. بچه‌ها از دوروبر خود می‌آموزند و تقلید می‌کنند.
این روانشناس گفت: محبت بیش از حد و افراطی نیز، عصبی بودن خودپسندانه را به کودک می‌آموزد چرا که محبت زیاد از حد صفت خودپسندی را در وی پرورش می‌دهد به گونه‌ای که همیشه متوجه خود است و همه چیز را برای خود می‌خواهد و اگر آنچه او می‌خواهد برآورده نشود فوراً شوریده وعصبی می‌شود تا به خواسته اش برسد.
حسنوند با بیان اینکه پیشگیری بهتر از درمان اظهار کرد: لازم است که والدین این نکته را بدانند که بیشتر کودکان عصبی، در خانواده‌هایی رشد یافته اند که نگرانی و بحران و اضطراب در آن‌ها زیاد بوده است، بنابر این باید تلاش کنند که خانواده‌ای خوشبخت و با تفاهم و دور از ناپایداری و مشاجره که محبت و تفاهم بر آن حاکم باشد را بنا کنند.
وی افزود: پدر و مادر باید فرزندانشان را به آزادی و توانایی ابراز عقیده و دخالت به جا در کار‌ها عادت دهند تا کودک با اعتماد به نفس بار آید و متکی به دیگران نباشد.
این روانشناس بیان کرد: باید از روش تنبیه بدنی به خصوص جلوی دید همسالانش اکیداً خودداری کرد همچنین باید احتیاجات روانی کودک را برآورده کرد یعنی اینکه بچه احساس کند که او را دوست دارند تا احساس اطمینان کنند، امّا در این کار نیز نباید افراط کرد تا به مرحله محبت بیش از حد و افراطی به کودک نرسد.
حسنوند در نهایت خاطر نشان کرد: به خواسته‌های کودک و تفریح و نشاط او اهمّیت داد، زیرا به رشد او کمک خواهد کرد.
