در شهرهای پرجمعیت هندوستان که فضای کافی برای زندگی افرادهم بسیار محدود شده است، مسئله یافتن قطعه زمینی به منظور به خاک سپردن متوفیان مسلمان و مسیحی به مشکلی تبدیل شده که به نظر می‌رسد به نوعی آداب هر دو دین را برای به خاک سپردن عزیزان خود مورد تهدید قرار داده است.
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از خبرگزاری فرانسه، هندوها در هندوستان عزیزان ازدست رفته خود را براساس رسم دینی می‌سوزانند، اما اقلیتهای مسلمان و مسیحی این کشور باید به دنبال گورستانی برای به خاک سپردن عزیزان از دست رفته خود باشند.
حدود 185 میلیون نفر از مردم هندوستان مسلمان یا مسیحی هستند و براساس آمار 13 درصد از جمعیت را مسلمانان و 2 درصد را مسیحیان تشکیل داده‌اند.
براساس اظهارات رهبران دینی، یافتن زمین برای تدفین درگذشتگان در مناطق شهری به یکی از مشکلات مهم این دو جامعه دینی تبدیل شده است، چرا که جمعیت در شهرهای هندوستان به‌قدری فشرده شده است که مردم برای هر قطعه زمین به‌شدت بایکدیگر مقابله می‌کنند.
امام عمر احمدالیاسی رئیس سازمان ائمه جماعات هندوستان مستقر در دهلی نو اظهار داشت: در هرکجای هندوستان که بروید متوجه می‌شوید که ظرفیت گورستانها تکمیل شده است. دولت طی چند دهه است که این موضوع را بررسی می‌کند.
الیاسی اظهار داشت که فقدان فضای تدفین درگذشتگان تنها مشکل شهرهای بزرگی چون دهلی نو، بمبئی و کلکته نیست بلکه این مشکل به بسیاری از شهرهای کوچک هم رسیده است.
مسلمانان پس از درگذشت فردی به‌سرعت آداب تدفین آن را انجام می‌دهند و از آنجا که به رستاخیز جسمانی در روز جزا اعتقاد دارند، سوزاندن درگذشتگان را نمی‌پذیرند.
بسیاری از مسلمانان در حال حاضر به منظور برطرف کردن نیازهای خود اقدام به خرید قطعات کوچکی از زمینهای بایر و لم‌یزرع کرده تا آن را به گورستانی برای خود و نزدیکان خود تبدیل کنند.
اریف از ساکنان مسلمان شهر نویدا در حومه دهلی از افرادی است که همراه خویشاوندان نزدیک خود قطعه زمینی را به همین منظور خریداری کرده است.
وی گفت: وقتی پسر برادرم در یک سانحه رانندگی درگذشت، به‌شدت برای یافتن فضایی در دهلی برای به خاک سپردن وی تلاش کردیم.
مسلمانان هندوستان اغلب با تبعیض‌های گسترده‌ای روبه رو هستند و در مناطق فقیرنشین و بسیار پرتراکمی زندگی می‌کنند.
یک گزارش دولتی در سال 2008 درباره "وقف"، نشان می‌دهد که 50 درصد از تمام قطعه زمینهای وقف شده در سراسر کشور مورد تعددی قرار گرفته‌اند.
رحمان خان از قانون‌گذاران هندوستان در کمیته وقف پارلمان اظهار داشت: دفاتر دولتی، هتلها و مدارس روی بسیاری از اموال وقف شده ساخته شده‌اند و متولیان ساخت و ساز نه تنها برای تصاحب اموال وقف شده به مسلمانان مبالغی پرداخت نکرده‌اند بلکه حاضر نیستند زمینی را که تصاحب کرده باز پس دهند تا مسلمانان از آن به‌عنوان گورستان استفاده کنند.
جامعه کوچک مسیحی هندوستان چون بسیاری از هم‌کیشان خود در سراسر دنیا اقبال رو به رشدی نسبت به مرده‌سوزانی به جای تدفین داشته‌اند که علت آن هم فقدان فضای کافی و هم هزینه سبک‌تر بوده است.
این درحالی است که کشیش راپلو رئیس کمیته گورستان دهلی اظهار داشت: بسیاری از مسیحیان هندوستان در ترک سنتهای خود در تدفین متوفیان تردید داشتند، چندین نفر از خانواده‌ها یک قبر را به قبرستان خانوادگی تبدیل کرده تا تمام اعضای خانواده خود را در آن جای دهند. دست کم چهار نفر را می‌توان در همان فضا به خاک سپرد.
وی افزود: ما به خانواده‌ها توصیه کرده‌ایم که به مرده سوزانی روی آورند و اخیراً کشیشی در دهلی پس از درگذشت سوزانده شد تا این رسم میان خانواده های مسیحی ترویج شود، اما نمی‌توان آنها را به این کار وادار کرد.
مفهوم گورستانهای خانوادگی یا سیستم تدفین ردیفی که در آن تابوتها روی یکدیگر قرار می‌گیرند برای اولین بار در هندوستان و در جنوب ایالت کرالا ابداع شد و به‌تدریج بیشتر مورد پذیرش قرار گرفت.
پرینکا توماس بیوه‌ای که در دهلی نو زندگی می‌کند گفت: ماه گذشته با اکره همسر خود را در قبر پدر شوهرش به خاک سپرده است و این تصمیم اجتناب‌ناپذیر بوده است.
وی افزود: خودم و فرزندانم هم در همان قبر قرار خواهیم گرفت. این روش برای خانواده اقتصادی است و آنها می‌توانند مبلغ کمتری هزینه کنند و از آنجا که سنت سرکشی به قبور در مسیحیت نیز وجود دارد، آنها ترجیح می‌دهند عزیزان خود را نزدیک یکدیگر و در نزدیکی کلیسای خود به خاک بسپارند.
در شرق ایالت بیهار، کلیسای کاتولیک از مؤمنان خواسته مبلغی معادل 1280 دلار برای رزرو قطعات زمین اهدا کنند.
وینسن فرانسیس کشیش شهر پاتنا در پایتخت بیهار گفت: فضای کافی برای تدفین افراد بیشتری در گورستان های کنونی وجود ندارد. دولت ایالتی زمینهای بیشتری را در اختیار ما قرار نمی‌دهد.
فرانسیس فرناندز از کشیشهای محلی گفت: برخی از قبرها در شهر چننای به‌کرات گشوده شده تا بتواند اعضای بیشتری از یک خانواده را دربرگیرد.
صبا دیال استاد طراحی شهری در دانشگاه دهلی نو اظهار داشت: مقامات مدنی باید نیازهای تدفین را با جدیت سایر التزامات زیرساختی حل کنند. در آگهی‌ها به ساکنان جدید وعده استخر شنا و زمین گلف داده می‌شود اما تاکنون آگهی دیده‌اید که در آن اختصاص زمینی برای تدفین ذکر شده باشد؟
حدود 80 درصد از هندیها به رسم هندو متوفیان را می‌سوزانند که این سنت اغلب کنار رودخانه صورت می‌گیرد، جسد با گل تزئین شده و با روغن مخصوصی پوشانده می‌شود. سوزاندن مرده تا زمانی ادامه می یابد که جمجمه متوفی ترک خورده و براساس اعتقاد هندو ها در آن زمان است که روح آزاد می‌شود.
در سنت دیگری که جامعه کوچکی از زردشتی‌های هند به آن توجه دارند این است که متوفیان روی دخمه‌هایی قرار داده می‌شوند تا خوراک کرکسها شوند.
این درحالی اس که دولت امید اندکی برای ایجاد گورستانهای جدید در فضای شهری به جامعه مسلمان و مسیحی می‌دهد.
یکی از مقامات ارشد وزارت توسعه شهری در شرایطی که خواست نامش فاش نشود گفت: فقدان گورستان موجبات خشم جوامع اقلیت را فراهم کرده و ممکن است در انتخابات محلی به یکی از موضوعات مهم تبلیغ نامزدها تبدیل شود.
