گزارشی از کلاس رقص در تهران

بالاتر از سید خندان، در یکی از کوچه ها، طبق معمول کمی دیرتر از موعد می رسم. زن صاحب خانه دندان قروچه ای می کند و نگاهی از سر تا به پا می اندازد تا خط و خطوطی از آشنایی در تو ببیند.

اسم رمز را می گویی: اسم "واسطه" و داخل پارکینگ خانه ای چند طبقه می شوی که کودکان همسایه در حیاط آن بازی می کنند.

پارکینگی که با پرده ای پلاستیکی استتار شده و عده ای در حال گرم کردن خودشان هستند و از میان پرده پلاستیکی صدای آرام موسیقی عربی! به گوش می رسد.

کفش ها را به فرمان صاحب خانه کندیم و وارد سالنی شدیم با نور کم و رقص نور و کف پارکت و آینه های تمام قد و عده ای با لباس های مخصوص ایستاده به تمرین "رقص عربی"اند.

کلاس رقص خانم «آ» است، کسی که به گفته مدیر برنامه ها (شما بخوانید همان صاحب خانه) بیست سال است که رقاصی می کند و به مربیان ایروبیک سالن های تهران و هنرجوهایش درس می دهد. اول فکر می کنی اینجا از همان کلاس های خانگی است که چند ده نفری مشتاق خانگی دارد و اما وقتی با دفترچه بزرگ در حد دفترهای معاملات املاکی، مواجه می شوی که بیش از صدها نفر در کلاس های آن جا خوش کرده اند، یکه می خوری و نظرت تغییر می کند. کلاس هایی که گاهی 30 نفر هنرجو دارد! و می پرسی با این جمعیت مگر کسی چیزی یاد می گیرد ، اینجا فضایش کوچک نیست؟ زن با چهره ای مطمئن توی چشمهایت زل می زند و می گوید :"اگر "آ" جون باشه ، همه چی درست پیش می ره!"

جلسه ای 6 هزار تومان و هر ترم حرکت موزون مورد نظر "4 جلسه"از زنان 50-60 ساله تا دخترکان 11-12 ساله و شاید کوچکتر (از کجا معلوم) در این کلاس های آموزشی ردیف شده اند.

رقص ایرانی سنتی، رقص ایرانی مدرن، باله، رقص عربی، هیپ هاپ(معجونی از حرکات به روز که طرفداران تین ایجر و جوان برایش هلاکند) و رقص خارجی پیشرفته منوی مورد نظر است و تا دلت بخواهی از لحاظ زمان باز است!

گروه کارمندانی که همراه من آمده اند به تماشا؛ به دقت و وسواس از شدت لاغر کنندگی رقص ها، موزونی آنها و به روز بودنشان می پرسند و خُلق خانم مدیر برنامه تنگ می شود وقتی بحث ها و تماشای رقص "آ" برای تصمیم گیری طول می کشد. گفت و گو ها در حیاط خانه ادامه پیدا می کند.

خانم«آ» انواع رقص ها را با آهنگ های انتخابی انجام می دهد و کلی منت بار واسطه مان می شود که چون شما بودید آنقدر برای نمایش و ارزیابی رقصید!

از کوچه که به خیابان شریعتی می آییم. همراهان کارمند من از فستیوال رقص «آ» می گویند که انگار هرچند دوره یکبار برگزار می شود و مشتاقان همیشه در انتظار تهرانی با استقبالی گرم به دیدار حرکات موزون اش می روند و من فکر می کنم که گاهی اوقات در بطن شهر، همین کنار بغل گوش مان، چه شغل ها، چه آدم ها و چه کارهایی در جریان است که ما اصلاً روحمان هم خبر ندارد.