شیعه نیوز: در زمان خلافت امام على علیه السلام در کوفه، زره آن حضرت گم شد. پس از چندى در نزد یک مرد مسیحى پیدا شد. على علیه‌السلام او را به محضر قاضى برد و اقامه دعوى کرد که این زره از آن من است، نه آن را فروختهام و نه به کسى بخشیدهام و اکنون آن را در نزد این مرد یافتهام. قاضى به مسیحى گفت: خلیفه ادعاى خود را اظهار کرد، تو چه مىگویى؟ او گفت: این زره مال خود من است و درعین‌حال گفته مقام خلافت را تکذیب نمىکنم (ممکن است خلیفه اشتباه کرده باشد). قاضى رو کرد به على علیه‌السلام و گفت: تو مدعى هستى و این شخص منکر است، علی‌هذا بر تو است که شاهد بر مدعاى خود بیاورى. على علیه‌السلام خندید و فرمود: قاضى راست مىگوید، اکنون مىبایست که من شاهد بیاورم، ولى من شاهد ندارم. قاضى روى این اصل که مدعى شاهد ندارد، به نفع مسیحى حکم کرد و او هم زره را برداشت و روان شد.
مرد مسیحى که خود بهتر مىدانست که زره مال کیست، پس‌ازآنکه چند گامى پیمود، برگشت و گفت: این طرز حکومت و رفتار از نوع رفتارهاى بشر عادى نیست، از نوع حکومت انبیاست و اقرار کرد که زره از على علیه‌السلام است. طولى نکشید او را دیدند مسلمان شده و با شوق و ایمان در زیر پرچم على علیه‌السلام در جنگ نهروان مىجنگد. (1)
این داستان که بیانگر گوشه‌ای از سیره امامان معصوم علیه السلام است نشان می‌دهد که بهترین شیوه برای هدایت دیگران عمل کردن واقعی به دستورات دینی و رعایت تقوای الهی و عمل صالح است. امام صادق علیه السلام در روایتی می فرمایند: «کونوا دعاه الناس باعمالکم و لاتکونوا دعاتاً بالسنتکم» (2) یعنی با کردار و رفتارتان مردم را به حق دعوت کنید نه فقط با زبان.
1. الامام على، صوت العداله الانسانیه، صفحه ۶۳
2. بحار، ج ۵، ص ۱۹۸.
