پیشخوان / فرهنگی و اجتماعی

شكست شيعيان در عراق شكست از رقیب نبود شكست از خودشان بود

بروز تفرقه در ائتلاف یكپارچه شیعیان در انتخابات اخیر یك گام قهقرایی بود. در این انتخابات شیعیان با دو فهرست عمده (دولت قانون به رهبری مالكی و ائتلاف ملی به رهبری عمار حكیم) وارد شدند

کد خبر: ۱۶۶۴۳

۱۱:۱۸ - ۱۱ فروردين ۱۳۸۹

به گزارش «شیعه نیوز» به نقل از تیتر،در انتخابات 16 اسفند عراق ، جریان های هویت محور شیعی به نوعی شكست خورد اما این شكست از رقیب نبود بلكه شكست از خودشان بود. بروز تفرقه در ائتلاف یكپارچه شیعیان در انتخابات اخیر یك گام قهقرایی بود. در این انتخابات شیعیان با دو فهرست عمده (دولت قانون به رهبری مالكی و ائتلاف ملی به رهبری عمار حكیم) وارد شدند.
همین ورود دوگانه به عرصه انتخابات ، پاشنه آشیل شیعیان هویت محور بود. اگر این دو ائتلاف شیعی مثل گذشته به صورت یكپارچه وارد صحنه انتخابات می شدند ، پیروزی آنها قطعی و غیر قابل خدشه بود. كمااینكه در نهایت نیز این دو ائتلاف ، حدود 160 كرسی در پارلمان جدی عراق خواهند داشت (89 كرسی ائتلاف نوری مالكی و 70 كرسی ائتلاف حكیم). و شايد اولین خبر خوب برای آمریکایی ها قبل از برگزاری انتخابات همين امر بود كه با بالاگرفتن اختلاف نوری المالکی با رهبران ائتلاف ملی بين اين دو جريان ائتلاف ايجاد نشد. تفرقه، برای قدرت های بزرگی همچون آمریکا در کشورهایی که قرار است منافع زیادی از آنها را تامین کند همواره برگ برنده ای مناسب و قابل اتکاست.
پس در دنیای واقع ، در انتخابات اخیر عراق چیزی به نام شكست شیعیان اصولا" درست نیست چون بیشترین كرسی های پارلمان جدید عراق نیز در اختیار شیعیان است. و البته این غیر از كرسی هایی است كه شیعیاني است كه در ائتلاف ایاد علاوی كسب كرده اند. اما همین كه بواسطه تجزیه سیاسی شیعیان ائتلاف دیگری می تواند به لحاظ عددی از این دو ائتلاف پیشی یگیرد ، زنگ خطری است كه باید رهبران سیاسی و مذهبی شیعه عراق به شدت بدان توجه كنند و برای آینده از آن عبرت بگیرند.
علی ایحال ، اكنون علی الظاهر ائتلاف بازماندگان حزب بعث (ائتلاف العراقیه به رهبری علاوی) با اختلافی بسیار شكننده – حدود دو كرسی – به عنوان ائتلاف پیروز در انتخابات عراق محسوب می شود. بر این اساس ایاد علاوی علی القاعده باید بتواند تلاش ها برای نخست وزیر شدن خود را آغاز نماید.
ایاد علاوی اگرچه دارای پدری عراقی است اما نسب مادری او لبنانی است و به همین دلیل برخی معتقدند كه او طبق قانون عراقی الاصل نیست و لذا نمی تواند نخست وزیر شود. علاوی تا رسیدن به پست نخست وزیری راه بسیار دشواری در پیش دارد. ائتلاف او (العراقیه) در پارلمان 325 نفری عراق تنها 91 كرسی دارد. او می بایست برای كسب مقام نخست وزیری ، رای نصف بعلاوه یك از اعضای پارلمان را داشته باشد(یعنی 163 نفر) و هم اكنون 72 نفر كسری دارد. بدین ترتیب علاوی هیچ راهی ندارد مگر آنكه با حداقل یكی از ائتلاف های شیعی حاضر در پارلمان (ائتلاف مالكی یا حكیم) به توافق برسد. ائتلاف با كردها نیز دردی از او دوا نخواهد كرد چون آن ها فقط 44 كرسی در پارلمان دارند.
علاوه بر این مشكلات عدد و رقمی ، علاوی مشكلات سیاسی متعددی نیز با سران ائتلاف های عمده دارد. او به واسطه آن كه در گذشته عضو حزب بعث بوده ، به طور طبیعی با جریانات معارض رژیم صدام دارای اختلافات عمیقی است. علاوی و نوری مالكی به شدت با یكدیگر زاویه سیاسی دارند.
اگرچه پیش بینی در عرصه سیاست دشوار است و خصوصا" پیچیدگی های اوضاع عراق ، هر گونه گمانه زنی را دشوارتر می سازد اما با توجه به آنچه گفته شد ، به نظر می رسد به رغم نتیجه ظاهری انتخابات عراق و برتری ائتلاف العراقیه به رهبری ایاد علاوی ، در نهایت این شیعیان عراق هستند كه ساختار سیاسی آینده این كشور – نخست وزیر و رئیس جمهور- را تعیین خواهند كرد.

حالا خبرهای خوش برای آمریکایی ها این است که صحنه گردان دولت ائتلافی بعدی عراق نه مجلس اعلایی های ضد آمریکایی و نه حتی نوری المالکی معتدل و تقریبا جانبدار آمریکا، خواهدبود، بلکه این ایاد علاوی سکولار و حتی ضد ایرانی خواهد بود که شرایط تشکیل دولت حاکم را به دست خواهد گرفت و در این صورت می تواند سکان قدرت در این کشور را کاملا به سمتی که آمریکایی ها دوست دارند بچرخاند