آیت‌الله العظمی سید محمود حسینی شاهرودی (۱۲۶۲-۱۳۵۳ش) از مراجع تقلید شیعه در قرن ۱۴ق و از شاگردان میرزای نائینی و آقا ضیاء عراقی بود و به ذو الشهادتین معروف بود. ایشان نسبت به اقدامات عام المنفعه اهتمام جدی داشت، مؤسس اولین بعثه در مکه و مدینه و احیاگر سنت پیاده روی به سوی کربلا بود. مدفن او در بالاسر حرم امیرالمؤمنین(علیه السلام) قرار دارد.
از جمله ابنیه‌‌ای که ایشان پایه گذاشته است، مدرسه‌ی جعفریه در نجف اشرف بود. پایگاه اطلاع‌رسانی آیت‌الله شاهرودی در باره‌ی این آموزشگاه می‌نویسد:
با شکل گیری آموزشگاه های جدید، مکتب خانه های قدیم رفته رفته رو به انقراض گذاشته و تعطیل شدند. در نجف اشرف دو گونه آموزشگاه وجود داشت: یکی آموزشگاه های دولتی که از طرف دولت عراق همانند سایر شهرستان ها تأسیس شده بود. علاوه بر آن طبق معاهدات فرهنگی بین دو دولت عراق و ایران چند آموزشگاه ایرانی وجود داشت، از جمله مدرسه علوی ایرانیان واقع در نجف اشرف که آموزشگاهی بسیار بزرگ و مفصل بود و مورد توجه قرار گرفته بود، و بسیاری از اهل علم نجف به لحاظ اینکه این آموزشگاه مربوط به دولت شیعه و تعالیم آن شیعی بود فرزندانشان را در این آموزشگاه ثبت نام می کردند.
ولی آیت الله العظمی شاهرودی از آغاز تأسیس این آموزشگاه ها به لحاظ اینکه از سوی دولت های منحرف و طاغوتی تأسیس شده و فرهنگ اجانب و محبت طاغوت و طاغوتیان را به فرزندان مسلمان القاء می کند، همواره با بدبینی خاصی به آنها نگاه می کردند، لذا ایشان و بیشتر طلاب تأثیرپذیر از دید گاه ایشان، از ثبت نام فرزندانشان در آنجا امتناع نموده و فرزندانشان را به مکتبخانه های باقیمانده به شیوه قدیم می سپردند. ولی از آنجا که مبارزه منفی مسئله ای پایدار نبوده و محکوم به زوال است، پس از مدتی ایشان آموزشگاهی تأسیس کردند که از مرحله ابتدایی تا پایان متوسطه، در دو برنامه فارسی (ایرانی) و عربی (عراقی) را کاملاً پوشش داده و طی دو شیفت صبح و بعدازظهر به تعلیم و تربیت نوباوگان می پرداخت، و اهل علم و سایر مؤمنان متمایل به این برنامه ، فرزندان خود را در آن، ثبت نام می نمودند.
مدیریت داخلی و مسئولیت این آموزشگاه را بعضی از فضلا و اهل علم آگاه و عارف به مسائل اداره می کردند و در آغاز تأسیس، مسئولیت آن با شیخ مصطفی اشرفی، سپس با طاهری گرگانی، آنگاه با سید عبدالهادی حسینی شاهرودی وبعد از ایشان با شیخ محمد دانشجو (دانشفر) گنابادی و در مرحله آخر با شهید سید کاظم شبّر بوده که یکی پس از دیگری آن را اداره می کردند.
این مدرسه بعد از رحلت آیت الله شاهرودی توسط فرزند بزرگ ایشان آیت الله حاج سید محمد تا زمان هجرت اجباری به ایران به کار خود ادامه داد.
