به گزارش«شیعه نیوز»، میلاد حضرت زینب (س) را روز پرستار نامیدند تا زحمات سپید پوشان بی ادعا را ارج نهیم و یک روز را با گوشی شنوا به پای حرف‌هایشان بنشینیم.
پرستاران قشر پرتلاش و ایثارگری هستند که شاید آن چنان که شایسته است قدردان شب بیداری‌ها و شکیبایی آن‌ها نیستیم. آن‌ها خواب شب هنگام می‌گذرند تا بیمارانشان آسوده و سلامت به خواب بروند.
همه پرستاران تمام تلاش خود را برای توجه به بیماران و بهبود حال آن‌ها به کار می‌گیرند، اما در این میان رنگ تلاش، تعهد و محبت برخی پرستاران پر رنگ‌تر از سایرین است و این امرموجب شده تا هر ساله تعدادی پرستار به عنوان پرستار نمونه بر همگان معرفی شوند و الگویی برای دیگر کارکنان باشند.
ناگفته‌های تلخ و شیرین زنانه از حرفه پرستاری/سپید پوشانی که سختی‌های کار را به جان می‌خرند
امسال نیز مانند سالهای گذشته پرستاران نمونه بیمارستان، استان و پرستارنمونه کشوری انتخاب شده است بنابراین برای استفاده از تجربیات و کلید‌های موفقیت پرستاران نمونه، گفت‌وگویی را با پرستار نمونه استانی و کشوری انجام داده ایم که به شرح زیر است:
چندمین سالی است که به عنوان پرستار نمونه برگزیده شده اید؟
محسنی: امسال چهارمین دوره‌ای است که به عنوان پرستار نمونه برگزیده شده‌ام البته با این تفاوت که در سالهای گذشته پرستار نمونه بیمارستانی بوده ام، اما امسال به عنوان پرستار نمونه استانی و کشوری انتخاب شده ام.
چند سال از عمرتان را صرف پرستاری از بیماران کرده‌اید؟ از شغل خود رضایت دارید؟ اگر پرستار نمی‌شدید دوست داشتید چکاره شوید؟
محسنی: ۲۶ سال است که مشغول خدمت پرستاری هستم. از ۱۹ سال گذشته تاکنون سوپروایزر هستم و دوران طرح خود را هم در بیمارستان علیمردان نهاوند گذرانده‌ام.
با رتبه‌ای که در زمان تحصیلم به دست آوردم می‌توانستم در رشته‌های بالاتری از پرستاری پذیرفته شوم، اما بخاطر عشق و علاقه‌ای که به این حرفه مقدس داشتم خواستار ادامه تحصیل و ورود به این حرفه شدم.
علاقه ام به حرفه پرستاری به اندازه‌ای است که به جرات میتوانم بگویم اگر هزاران بار هم متولد شوم بازهم پرستار می‌شوم و از بیماران پرستاری می‌کنم.
کدام ویژگی را برای پرستار نمونه شدن در خود می‌بینید؟
محسنی: وجدان کاری از برجسته‌ترین ویژگی‌های کاری من است و همواره تلاش کرده ام تا نسبت به بیماران و همراهانشان که دردمندند و بدترین لحظات زندگی شان را در بیمارستان سپری میکنند، مهربان باشم و در مقابل ناملایمتی هایشان صبوری کنم.
حضور به موقع پرستاران بر بالین بیمار و دلجویی از آنان در کاهش اضطراب و دردهایشان موثر است بنابراین همیشه خود را متعهد به بیماران می‌دانم و تلاش می‌کنم تا کارهایشان را به موقع و سریع انجام بدهم.
سختی‌های پرستاری وناراحتی‌های بیمارستان تا چه اندازه بر روح وروانتان تاثیر داشته است؟
محسنی: حرفه پرستاری شغل سختی است و درواقع زندگی خصوصی ام هم با آن عجین شده است. گاهی ناراحتی بیماران و همراهانشان را در ذهنم به منزل می‌برم و زمانی که مشغول انجام کار‌های روزمره ام هستم ساعت‌ها به آن فکر می‌کنم.
تاثیر علاقه بر موفقیت در حرفه پرستاری تا چه اندازه است؟
محسنی: با توجه به حساسیت، مشقت و سختی‌های حرفه پرستاری باید بگویم که علاقه به این شغل حرف اول را در موفقیت در این رشته می‌زند چه بسا برخی از همکاران صرفا با دیدگاه یک شغل و تحصیل وارد حرفه پرستاری می‌شوند و بیش از چند ماه در آن دوام نمی‌آورند و انصراف می‌دهند.
مهم‌ترین خطری که پرستاران را تهدید می‌کند چیست؟
محسنی: انواع بیماری و عفونت‌های بیمارستانی، بیماری‌هایی نظیر ام اس، آنفلوانزا در زمان شیوع و ... از مهم‌ترین خطراتی هستند که سلامتی یک پرستار را در محیط بیمارستان تهدید میکنند.
انتظار شما از مردم و مسئولان چیست؟
محسنی: از مسئولان می‌خواهیم تا جایگاه و شان اجتماعی ما را در جامعه افزایش دهند و نیاز‌های مالی ما را نیز مورد توجه قرار دهند و از مردم هم می‌خواهم تا همان‌گونه که ما آن‌ها را درک می‌کنیم آن‌ها نیز ما را درک کنند.
آیا آن گونه که انتظار دارید همراهان بیماران به پرستاران توجه می‌شود؟
محسنی: گاهی خیر. چراکه متاسفانه گاهی اوقات در این رابطه مشکلاتی وجود دارد؛ که نمونه آن مورد هجوم قرار گرفتن پرستاران در حال انجام وظیفه از طرف همراهان بیماران بدون هیچ علت خاصی است.
آیا از نظر مالی به قشر پرستار توجه کافی می‌شود؟
محسنی: خیر. از نظر بنده به قش ر. پرستار از نظر تامین نیاز‌های مالی توجهی نمی‌شود و حتی افرادی که با مدرک لیسانس یا کارشناسی ارشد در رشته‌ای دیگرمشغول به کار هستند حقوق و مزایایشان بسیار بیشتر از پرستارانی است که برای سلامت بیماران تلاش میکنند.
در مقابل همراهانی که توهین و یا بی احترامی میکنند چه می‌کنید؟
محسنی: در تمام سالهای خدمتم تلاش کردم تا صبور باشم و تا حد امکان همراهان بیمار رادرک کنم و آن‌ها را به آرامش دعوت کنم. وضعیت روحی همراهان بیمار را درک می‌کنم، اما گاهی هم رفتار نامهربانانه برخی همراهان خاطرمرا آزرده می‌کند.
متولد چه ماه و سالی هستید؟
محسنی: متولداولین روز از فصل بهار هستم و در سال ۱۳۴۷ به دنیا آمده ام. اصالتا نهاوندی هستم، اما بیش از ۲۰ سال است که درهمدان زندگی می‌کنم.
ناگفته‌های تلخ و شیرین زنانه از حرفه پرستاری/سپید پوشانی که سختی‌های کار را به جان می‌خرند
پرستاران چگونه انسان‌هایی هستند؟
محسنی: پرستاران انسان‌هایی اند که در تمامی بحران‌های ایجاد شده پیشرو هستند و جان خود را برای کمک به بیماران فدا میکنند. نمونه آن در زمان زلزله است که پرستاران به صورت داوطلب به مناطق زلزله زده رفتند و خدمت کردند.
یک خاطره شیرین و به یاد ماندنی از دوران کاری تان را بگویید؟
محسنی: خاطره که زیاد است، اما شیرین‌ترین خاطره دوران کاری‌ام برمی‌گردد به ۲۲ سال گذشته. آن روز‌ها در بخش شیمی درمانی اطفال بیمارستان سینای همدان خدمت می‌کردم.
آن زمان پسر بچه‌ای هفت ساله و مبتلا به لوسمی را تحت شیمی درمانی قرار می‌دادم. شبی بر اثر شدت بیماری حال کودک بسیاروخیم شد تا جایی که مجبور شدند او را به تهران منتقل کنند.
آن شب بسیار ناراحت شدم و با خود گفتم این کودک پیش از رسیدن به تهران فوت می‌کند، اما هشت سال از آن شب گذشت و یک روز که در دفترپرستاری نشسته بودم آقایی وارد دفترم شد و سلام کرد.
با حالتی عادی پاسخش را دادم پس از آن خانمی وارد اتاقم شد که می‌دانستم خواهر همان کودکیست که هشت سال پیش با حالی وخیم برادرش را به تهران اعزام کردیم. نمیدانستم چگونه باید جویای اتفاقات آن شب تلخ در هشت سال گذشته شوم که ناگهان آن خانم به بنده گفت: این نوجوان همان کودک هشت سالهای است که چندین سال گذشته در این بخش شیمی درمانی شد. با شنیدن این حرف حال دلم متحول شد و از صمیم قلب خوشحال شدم.
آیا خانواده تان با شیفت‌هایی که تعطیلی نمیشناسد کنار می‌آیند؟
محسنی:بله صد درصد. همسرم همواره مشوق من بوده و همیشه مرا درک کرده است. شیفت‌های تعظیلی‌های تقویم را نمیشناسد و در بسیاری از مناسبت‌ها مانند لحظه سال تحویل و ... من در بیمارستان هستم و به صورت تلفنی سال نو را به همسر و فرزندانم تبریک می‌گویم.
به‌عنوان کلام پایانی فقط میتوانم بگویم رمز موفقیت در پرستاری عشق و علاقه به این حرفه است و زمانی شاهد پیشرفت پرستاران جامعه خود خواهیم بود که همدیگر را درکنیم به یکدیگر احترام بگذاریم و با ناملامتی‌های دوطرفه چه از جانب قشر پرستار و چه بیماران، قلب یکدیگر را نرنجانیم همچنین شان و جایگاه واقعی پرستاران را در اجتماع حفظ کنیم. به امید آن روز...
