به گزارش «شیعه نیوز»، پس از قتل مقتدر عباسي، به دست سپاهيان مونس خادم، قاهر عباسي، به عنوان نوزدهمين خليفه سلسله عباسيان به كرسي خلافت رسيد. وي خليفه‌اي خمار، هوسباز، سخت گير و مستبد بود و با ترفندهاي گوناگون تلاش مي‌كرد از قدرت و نفوذ وزيران و فرماندهان سپاه بكاهد و خود بر تمامي امور سيطره پيدا كند.
وي پس از يك سال و اندي خلافت، دستور داد مونس خادم را دستگير كنند و در صدد دستگيري وزير قدرتمند دربار، يعني ابوعلي بن مقله برآمد. اما ابن مقله و حسن بن هارون، از ترس سخت گيري‌هاي قاهر، پنهان شده و در خفا با مخالفان وي رابطه برقرار كردند و هم چنين فرماندهان سپاه وي را از او ترسانيده و به آنان گفتند كه وي در دارالخلافه خويش، سردابي كنده و مخالفان خود را در آن زنداني و شكنجه مي‌كند.
سرانجام سپاهيان خليفه به فرماندهي «سيما» شورش كرده و خواهان خلع خليفه از مقام خود شدند و بدين منظور به دارالخلافه يورش برده و قاهر عباسي را كه در فراز بام حمام پناه گرفته بود دستگيرش كرده و به زندان منتقل نمودند.
پس از زنداني و شكنجه كردن او، بر چشم‌هايش ميل داغ كشيده و هر دو چشمش را نابينا كردند و آن‌گاه آزادش نمودند. وي به مدت يازده سال به همان منوال زندگي كرد و از شدت فقر و تنگدستي و يا تعمداً براي آبروبري بني عباس در مسجد جامع بغداد گدايي مي‌نمود.
وي به مردم مي‌گفت: اي‌ها الناس، بر من تصدّق كنيد. همانا ديروز امير شما بودم و امروز از فقراي مسلمانان مي‌باشم. سرانجام در سال ۳۳۳ هجري قمري با نكبت و بدنامي از دنيا رفت.
پس از بركناري قاهر عباسي فرماندهان سپاه و دولتمردان سياسي دربار عباسي، به سراغ ابوالعباس محمد بن مقتدر بالله رفته و وي را براي پوشيدن رداي خلافت مهيا نمودند. وي پس از قتل پدرش مقتدر و خلافت عمويش قاهر، مورد خشم خليفه وقت و دولتمردان عباسي قرار گرفت و بدين جهت بيشتر اوقات در خفا زندگي مي‌كرد، اما پس از خلع عمويش قاهر بالله، كانديداي خلافت شد و لقب «الراضي بالله» را براي خويش برگزيد.
اين وقايع در زمان نيابت ابوالقاسم حسين بن روح نوبختي و ابوالحسن علي بن محمد سمري؛ نواب سوم و چهارم امام زمان (عج) بوده است.
