به گزارش «شیعه نیوز»، بدون شک یکی از ویژگی های انقلاب های عربی موسوم به بهار عربی، ظهور و قدرت گرفتن گروه های سلفی در کشورهای درگیر تغییر بود.
مشخصا انقلاب های عربی منجر به ایجاد نوعی از بین رفتن خفقان و شکل گیری روند رو به افزایش سیاسی گرایی در کشورهای عربی شد. البته بیشترین نقش در این روند را سلفی ها و جنبش های وابسته به آنها بر عهده داشتند.
به عنوان مثال در مصر، یمن و تونس سلفی ها توانستند نقش بسزایی در فضای جدید سیاسی این کشورها ایفا کنند.
اما نکته اینجاست که ورود سلفی ها به سیاست بسیار نهادینه و سازمان یافته بود که از جمله فعالیتهای آنها در کشورهای یاد شده می توان به تشکیل سریع احزاب اشاره کرد. هدف سلفی ها صرفا وارد شدن به سیاست بود، حال به هر شکل ممکن و در هر مکانی برای رسیدن به این مقصود تلاش گسترده ای انجام دادند.
کتاب «سلفی گری پس از بیداری عربی»، نوشته «فرانچسکو کاواتورتا» و «فابیو مرون» با ذکر و بسط مسائل بالا به این نکته می پردازند که چگونه سلفی ها چه به لحاظ مذهبی و چه از منظر سیاسی به مبارزه با جنبش های عربی می پردازند.
نویسندگان در ادامه نتیجه می گیرند که فرآیند سیاسی سازی الزاما باعث از بین رفتن گروه های سلفی و جهادی یا خفقان نمی شوند. بلکه می تواند به تنش ها و کشمکش های جهان سلفی گری نیز دامن بزند.
