به گزارش «شيعه نيوز»، دوهفته‌نامه روبه‌رو در شماره جدید خود به گفت‌وگو با مصطفی تاج‌زاده درباره سوریه نشسته است.
گزیده‌ای از این گفت‌وگو در زیر می‌آید:
- روشن است که بروز بحران در یک کشور می‌تواند بر صلح و منافع و امنیت کشورهای همسایه و منطقه تأثیر بگذارد. بنابراین در این موارد اقدام‌های سیاسی از سوی کشورهای مؤثر منطقه موجه و گاه حتی ضروری است.
- اگر در افغانستان، عراق یا سوریه بحرانی به وجود می‌آید، وظیفه جمهوری اسلامی است که با حساسیت موضوع را دنبال کند، همه جوانب کار را بسنجد و تلاش‌های سیاسی و دیپلماتیک برای کنترل بحران و جلوگیری از گسترش آن را دنبال کند. این روش، حتی اگر نام آن را دخالت بگذارند، وظیفه هر دولتی در ایران است.
- رژیم اسرائیل و دولت‌هایی مثل عربستان سعودی که با اسد و جمهوری اسلامی مشکل داشتند، کاملا موافق تشدید بحران [سوریه] بوده و به شکلی کشورهای غربی را تشویق می‌کردند که در جهت کنترل بحران اقدام نکنند.
- پس از یازده سپتامبر اسرائیل به شدت فعال بود تا جامعه جهانی را قانع کند که خطرِ اصلی در افغانستان نیست که در ایران است. در آن شرایط دولت و وزارت خارجه دولت اصلاحات با تدبیر عمل کرد. مدیریت سیاسی را به دست گرفت و نیروی قدس را مدیریت کرد.
- نیروی نظامی ایران در افغانستان درگیر نشد و ایرانیان هیچ تلفات انسانی در جنگ افغانستان ندادند. دقت شود که همه کشورهای درگیر جز ایران تلفات داشتند اما جمهوری اسلامی بازیگر اصلی منطقه برای تعیین سرنوشت آینده افغانستان شد و در تمامی تحولات آن کشور حضور کلیدی پیدا کرد.
- بگذارید همچنان که با افتخار می‌گوییم رئیس‌جمهوری، دولت و وزارت خارجه به بهترین وجه، وظیفه بسیار دشوار خود را در برجام به پیش برده و به انجام رسانده‌اند، بگویم که این عزیزان وظیفه بسیار دشوار دیگر خود را در بحران سوریه به خوبی به پیش نبرده و تا کنون به سرانجام درستی نرسانده‌اند.
- اگر آمریکا، روسیه، ایران، ترکیه، عربستان و تا حدودی مصر یک بازی برد - برد را آغاز کنند، می‌توانند تبعات و ضایعات جنگ داخلی را به حداقل برسانند.
- ما باید به سمت توافق روی یک دولت ملی، متشکل از همه نیروهای سیاسی اقلیت و اکثریت در سوریه پیش برویم. منزوی‌کردن تروریست‌ها مستلزم نقش پیدا کردن همه نیروهای سیاسی مؤثر سوریه در حکومت این کشور است.
- اصل این موضوع که به قدرت رسیدن داعش در سوریه و به ویژه در عراق امنیت ایران را تهدید می‌کند، درست است.
- در سال‌های اخیر ایران و تشیع هویت واحدی یافته‌اند؛ به طوری که ایران تجسم و قدرت برتر شیعیان در جهان محسوب می‌شود. ما گرانیگاه و تکیه‌گاه شیعه شده‌ایم، پس هر دولتی بخواهد شیعه را بزند، ایران را هدف قرار می‌دهد و هر کشوری هم بخواهد با ایران تسویه‌حساب کند، حمله به شیعیان را از نظر دور نمی‌دارد. پس هم ما ایرانی‌ها و هم شیعیانِ دیگر کشور‌ها موظفیم مسئولانه‌تر عمل کنیم.
- نقش ما باید تلاش برای برقراری صلح و استقرار یک دولت دموکراتیک، با مشارکت همه نیروهای سیاسی سوریه و البته حضور دولتمردان کنونی و علوی‌ها در این کشور باشد.
- به نظر می‌رسد ناامنی در سوریه با هر راه‌حلی سال‌ها ادامه پیدا خواهد کرد و حتی ممکن است به تجزیه آن کشور منجر شود. ترکیه و عربستان هم در نهایت می‌بازند.
- تنها کورسوی امید آن است که با گذشت زمان و ادامه جنگ، رژیم‌های منطقه نیز بفهمند درنهایت بازنده‌اند؛ حتی رژیم سعودی.
- اکثریت قریب به اتفاق ایرانیان، شامل اهل سنت این سرزمین با داعش و اندیشه طالبانی مخالف‌اند. ایرانیانِ مولانادوست و عاشق حافظ، داعش را برنمی‌تابند.
- آمریکا و روسیه به تنهایی نمی‌توانند مشکل سوریه را حل کنند. این دو باید با ایران، عربستان، ترکیه و تا حدودی مصر و صد البته با دولت اسد و موافقانش به توافق برسند؛ در غیر این صورت موفق نخواهند شد. به نظر من هنوز هم هیچ کشوری در منطقه به اندازه ایران نمی‌تواند در حل بحران سوریه نقش ایفا کند.
