شیعه نیوز: موضوع حسینیت و مهدویت دو مفهومی هستند که هر کدام مکمل دیگری است، به این صورت که جامعه تا تحت تربیتهای حسینی(علیه السلام) قرار نگیرد، قدم به سرزمین ظهور نخواهد گذاشت و کاروان امام حسین(علیه السلام) نمونه‌ای برای الگوگیری از بهترین تربیتهای جاری شده بر بشر است. شاخصترین رفتارهای اصحاب امام حسین(علیه السلام) در کاروانِ به سوی کربلا در اطاعت و تبعیت محض از امام زمان(عج) خلاصه میشود که در پرتو این موضوع بود که سایر ارزشهای دینی در وجود آنها نهادینه شد تا جایی که امام حسین(علیه السلام) در حق آنها فرمودند: «أمرهم أمری و رأیهم رأیی؛ امر شما امر من و رأی شما رأی من است». یعنی اصحاب امام حسین(علیه السلام) به معرفت امام رسیدند و به فراخور آن به اعلی علیین دست یافتند. بنابراین میتوان گفت آموزههای مهدوی به آموزههای حسینی گره خورده است و هر اندازه بیشتر در مسیر کسب معرفت حسینی(علیه السلام) کوشش کنیم، به همان مقدار به جامعه آرمانی ظهور دست پیدا کردهایم.
اما باید پرسید از کجا میتوان به آموزههای امام حسین(علیه السلام) دست یافت؛ تاکنون این آموزهها را در مقاتل و تاریخهایی که عمدتاً در سند آنها ایراداتی وارد شده است، جستجو کردهایم که خب البته در این مسیر هم اندیشمندان ما به موفقیتهایی دست یافتهاند، اما آیا راه دیگری برای دستیابی به معارف امام حسین(علیه السلام) وجود دارد؟ ما که قائل هستیم قرآن «تِبْیَانًا لِکُلِّ شَیْءٍ» است، آیا ماجرای امام حسین(علیه السلام) و آموزههای حضرت در آن بیان شده است؟ در ذیل به نمونه‌ای از این آیات اشاره می‌کنیم.
خداوند در سوره حج آیات 19 و 20 فرموده است: أُذِنَ لِلَّذِینَ یُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِیرٌ الَّذِینَ أُخْرِجُوا مِنْ دِیَارِهِمْ بِغَیْرِ حَقٍّ إِلَّا أَنْ یَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ؛ به کسانى که جنگ بر آنان تحمیل شده اذن [جهاد] داده شده است چرا که مورد ظلم قرار گرفتهاند و البته خدا بر پیروزى آنان سخت تواناست همان کسانى که بناحق از خانه هایشان بیرون رانده شدند [آنها گناهى نداشتند] جز اینکه مى‌گفتند پروردگار ما خداست آنانکه مورد ستم واقع شده‌اند، اجازه یافتهاند تا پیکار و از خود دفاع کنند و خداوند بر یاری آنها تواناست. آنانکه به ناحق از شهر و دیارشان رانده شده‌اند، تنها به خاطر این بود که می‌گفتند: پروردگار ما، خدای یکتاست.»
در روایتی از امام صادق(علیه السلام) نقل شده که می‌فرماید: «این آیه شریفه در شأن امام علی(علیه السلام)، جعفر طیار و حمزه نازل شد که مورد ظلم و ستم واقع و از شهر و دیارشان رانده شدند و یا به شهادت رسیدند. اما تطبیق این آیه در مورد امام حسین(علیه السلام) به گونه دیگری است، زیرا آن حضرت از وطن خویش و همه پناهگاهها رانده شد و هیچ مکانی نمانده بود که برای ایشان پایگاه امنی محسوب شود و کار به جایی رسید که امام به برادرشان «محمد حنفیه» در این باره فرمود: «سوگند به خدا ای برادر! اگر به درون هر لانه و پناهگاهی بروم، باز هم مرا بیرون خواهند آورد تا خونم را بر زمین بریزند.» (بحارالانوار، ج45، ص99).
