به گزارش «شيعه نيوز»، چندی پیش در خبرها آمد که پروژه عنکبوت ۲ با موفقیت انجام شده و با ۱۷۰ نفر از مدیران و اداره کنندگان صفحات غیر اخلاقی و مِد و لباس اینستاگرام برخورد شده است.
بر این اساس مجموعا ۱۷۰ نفر از مدیران و اداره کنندگان صفحات فوق‌الذکر (شامل ۵۸ مدل، ۵۱ مدیر مزون و طراح لباس، ۵۹ عکاس و آرایشگر و ۲ موسسه فعال در عرصه مد) که موفق به اغوای تعداد قابل توجهی از جوانان شده و خسارات عظیم اخلاقی به بار آورده بودند، شناسایی و شبکه ارتباطی آنها کشف شد.
از این تعداد برای ۲۹ تن از مدیران اصلی و مرتبطین آنها پرونده قضایی تشکیل شد که منجر به بازداشت ۸ نفر و احضار بقیه افراد گردید و اماکن مرتبط با جرایمشان نیز با حکم قضایی پلمب شد.
اما از این بحث که بگذریم انواع کرم، رنگهای مخصوص گریم، انواع ژل و چسب مو، اسپری‌های خوشبو‌کننده، ریمل، سایه چشم و... که تا پیش از این به عنوان لوازم آرایش زنانه شناخته می‌شدند این روزها در سالن‌های آرایش مردانه به وفور یافت می‌شوند و میزان استفاده از آنها کم‌کم به قدری زیاد شده است که بیم آن می‌رود گوی سبقت را در استفاده از این لوازم آرایش از سالن‌های آرایش زنانه بربایند.! و البته متاسفانه پیامد سنگین چنین نابسامانی و بهم ریختگی اجتماعی را جامعه پرداخت کرده است؛
از چندی پیش عکس هایی در فضای مجازی دست به دست میچرخد و خبر از آمدن کفش پاشنه بلند مردانه به بازار می دهد! اما اینبار هجمه دشمن در عرصه مدلینگ رو به پسران کرده و خواب جدیدی برای پسران جامعه ایرانی دیده است؛
مردان پاشنه بلند یا به تعبیری فکاهی در فضای مجازی؛ مردان پاشنه طلا !!!
جوزف نای نظریه پرداز جنگ نرم آمریکا در این رابطه می گوید : در قدرت نرم دیگران را ترغیب می کنیم که همان چیزهایی را بخواهند که ما می خواهیم. به نظر می رسد این تئوری در ایران در حال وقوع است.
ذلیل های مدی که بنده مد و مدگرایی هستند و هر ذلتی را می پذیرند تا قواعد مد را رعایت کرده باشند. روزی مانند مانکن لباسی را بر تن می کنند، روزی ساپورت مردانه می پوشند، روزی پسرانش ابرو بر می دارند و روزی با قبول اوج خفت، پاشنه طلا می شوند.
اینکه این زلزله واقع شده چقدر زیر آواری دارد، هم به مسئولین و هم به خانوادهها در ابعاد فردی و جمعی مربوط می شود. تا وقتی خودمان تولیدکننده نباشیم باید سلیقه تولیدکنندگان تحمیلی مد آن طرف آب را بپذیریم و خودمان را به هیچ انگاریم و اینجا یک حس مسئولیت جمعی برای کاستن از آلام جامعه ایرانی می تواند آوارهای وارد شده بر پیکره جامعه را بردارد.
