چرا نواصب در دیدگاه شیعه کافرند؟!

به گزارش «شیعه نیوز»،‌ يكي از شبهاتي كه عليه شيعه بكار برده مي شود اين است؛ نواصب كه مسلمان بودند پس چرا شيعيان آنها را كافر مي دانند؟

درباره كفر نواصب دلايل متقن و غيرقابل انكاري وجود دارد.

البته قبل از پرداختن به دلائل كفر آنها لازم است كه ناصبي را تعريف كنيم و حكم كفر آنها را مستند بسازيم.

در كتاب تاج العروس و لسان العرب، «ناصبي به گروهي گفته شده است كه دشمني با اميرالمومنين ـ عليه السّلام ـ را جزء ‌دين مي‌پندارند.»(1) از اين جهت به آنان ناصبي گفته‌اند كه دشمني با امام علي و اهل بيت رسول الله(صلي الله عليه و آله و سلم) را شعار خود قرار داده‌اند و گمان مي‌برند كه دشمني با اهل بيت رسول الله(صلي الله عليه و آله و سلم) يك اصل ديني مي‌باشد.

صاحب جواهر همين تعريف فوق را موجه دانسته و فرموده است «در كفركساني كه برامام ـ عليه السّلام ـ خروج كردند و امام را دشنام و لعن نمودند و نيز كساني كه نص صريح پيامبر را شنيدند كه امام علي ـ عليه السّلام ـ وصي و خليفة پيامبراست، اما منكر اين نص شده‌اند، جاي هيچ ترديدي نيست.» (2)

اما دلايل كفر ناصبي

1) مخالفت با نص صريح قرآن؛

قرآن درباره اهل بيت و ذوي القرباي رسول الله(صلي الله عليه و آله)، محبت و مودت را برمسلمين فرض دانسته و پاداش مزد رسالت حضرت محمد ـ صلي الله عليه و آله ـ را دوستي خاندان او قرار داده و فرموده است: «بگو اي پيامبر من از شما پاداشي براي رسالت خويش جز دوستي نزديكانم را نمي‌خواهم.»(3)

همچنين قرآن، (وليّ) مسلمانان را، در خدا و پيامبر او و كسي كه ايمان به خدا دارد و نماز مي‌خواند و در حال ركوع به سائل زكات مي‌دهد، منحصر كرده است.(4) درباره شأن نزول اين آيه همه مفسران اتفاق نظردارند كه تنها اميرالمومنين علي ـ عليه السّلام ـ درحال ركوع، زكات پرداخته است و اين آيه مباركه درباره اين كار ارزشمند اميرالمومنين امام علي ـ عليه السّلام ـ نازل گرديده است.(5) وقتي ولايت امام علي در رديف ولايت خداوند و رسول الله ـ صلي الله عليه و آله ـ مطرح مي‌شود، معنايش اين است كه آن حضرت از نظر قرآن معيار هدايت و حقانيت مي‌باشد. پس اگر گروهي بغض و دشمني با امام علي ـ عليه السّلام ـ و اهلبيت پيامبر اسلام را جزء دين خود بشمارند، بدون ترديد مخالفت آشكار و اعتقادي با قرآن دارند. و اين دشمني حكايت‌گر كفر و عناد آنها با اسلام است.

مطابق نقل سيوطي در «الدّر المنثور» رسول الله (صلي الله عليه و آله و سلم) فرمود: «خدايا دوست بدار هر كه علي ـ عليه السّلام ـ را دوست مي‌دارد و دشمن دار هر كه علي را دشمن مي‌دارد.»(6) و با اين بيان روشن است كه دشمني با اهل بيت پيامبر به ويژه حضرت علي ـ عليه السّلام ـ دشمني با خداست.

2. مخالفت علني با سنت صريح پيامبر

از مجموع روايات مختلف و گوناگوني كه درباره فضيلت و شرافت اميرالمومنين امام علي ـ عليه السّلام ـ وارد شده است به دست مي‌آيد، كه امام ـ عليه السّلام ـ از منزلت و جايگاه بي‌نظيري نسبت به پيامبر برخوردار بوده است.

بر اساس مفاد حديث منزلت جايگاه علي ـ عليه السّلام ـ نسبت به پيامبر مثل جايگاه هارون نسبت به موسي ـ عليه السّلام ـ است.(7) و مطابق نقل منابع اهل سنت و شيعه، اهل بيت پيامبر كه از جمله آنان علي ـ عليه السّلام ـ است،‌بديل و عِدل قرآن شمرده شده و تمسك به اهل بيت و قرآن مانع از گمراهي و انحراف مي‌شود.(8)

بنابراين علي ـ عليه السّلام ـ بهترين انسان از نظر قرآن و احاديث حضرت محمد صلي الله عليه و آله و سلم است، دشمني با او و خاندان پيامبر جز دشمني با خدا و دين خدا معناي ديگري ندارد و پرواضح است كه هر كه، راه دشمني با خدا و دين او را در پيش گيرد، سرانجامي جز كفر و عناد نخواهد داشت.

3. دشمنان علي و خاندان پيامبر منافق هستند

رسول الله(صلي الله عليه و آله وسلم) فرموده است: هر كه خاندان ما را دشمن بدارد، حتماً منافق است.(9) و در حديث ديگري مي‌فرمايند: «اي علي جز‌ مؤمنان تو را دوست نمي‌دارند و جز منافقان با تو دشمني نخواهند كرد.»(10) وقتي دشمني با علي ـ عليه السّلام ـ باعث نفاق و دوري از ايمان باشد، جاي هيچ ترديدي بركفر آنان نيست، ‌چه اينكه منافقان بدتر از كافران هستند. لذا قرآن جايگاه منافق را در پايين‌ترين طبقه جهنم معرفي كرده است.(11) شدت مغضوبيت آنها تا آنجا است كه مانع از آمرزش پيامبر اسلام است و قرآن مي‌فرمايد: اگر هفتاد بار براي آنها آمرزش بطلبي هرگز آنان آمرزيده نخواهند شد.(12)

4. دشمني با اهل بيت پيامبر ملازم با تكذيب خدا و دروغ بستن بر او است

ناصبي كساني هستند كه دشمني با اميرالمومنين امام علي ـ عليه السّلام ـ و خاندان او را جزء دين خداوند مي‌شمارند،‌ و روشن است كه در مرحله اول بر خداوند افترا و دروغ مي‌بندند، زيرا هرگز در دين خدا دشمني با خاندان پيامبر به ويژه امام علي ـ عليه السّلام ـ جايز نيست، پس كساني كه بر خداوند افترا مي‌بندند و اين كار را، جزء اعتقاد و ايمان‌شان مي‌دانند، به گواهي قرآن ستمكارترين افراد مي‌باشند.(13) و بزرگ‌ترين ظلم، شرك به خدا است.(14) و نواصب مطابق منطق قرآن مشرك مي‌باشند.

از سوي ديگر اعتقاد به دشمني با خاندان پيامبر ـ صلي الله عليه و آله و سلّم ـ و امام علي ـ عليه السّلام ـ ، تكذيب خداوند مي‌باشد (معاذ الله) و تكذيب خدا و پيامبر او به اتفاق نظر تمام علماي اسلام از عوامل اصلي كفر و ارتداد به حساب مي‌آيد.(15) زيرا قرآن، ‌امام علي ـ عليه السّلام ـ را ولي مؤمنان، معرفي مي‌كند(16) و او را، خير البريّه مي‌داند.(17) و دوستي با خاندان پيامبر را كه علي از جمله آنان است را واجب مي‌شمارد،

‌اگر كسي واقعاً معتقد به خدا و كتاب او باشد و ايمان بر پيامبر او داشته باشد، ‌بهترين انسان در نزد خدا و پيامبركه همانا امام علي ـ عليه السّلام ـ و خاندان پاك اوست را دشمن نمي‌دارد. و هركس با چنين انساني دشمني كند جز اين كه خدا و پيامبرش را تكذيب كرده است، غرض و مقصدي ندارد. لذا امام مالك مي‌گويد: «دشمني با اصحاب پيامبر و دشنام آنان، موجب كفر است، زيرا كساني كه به ياران پيامبر خشمگين مي‌شوند(18) كسي جز كافران نيستند.»(19) امام علي ـ عليه السّلام ـ بيشترين همراهي را با پيامبر اسلام داشته است. اگر مصاحبت با پيامبر ارزش هست، علي از همه مسلمانان پيشقدم بوده است. زيرا وي اولين كسي بود كه اسلام آورد(20) و آخرين كسي بود كه پيامبر اسلام در آغوش او به لقاي حق شتافت. بنابراين، علي ـ عليه السّلام ـ به ملاك «همراهي» با پيامبر از همه كاملتر است و دشمني با او و دشنام وي حكايت از كفر و عناد با اصل اسلام و ايمان داشته دارد. لذا دشمنان امام علي ـ عليه السّلام ـ محكوم به كفر و نجاست مي‌باشند.(21)

پي نوشت ها:

1. الحسيني الواسطي الزّبیدي، محمد مرتضي، تاج العروس، ج 2، ص 436، نشردار الفكر، سال 1414 ه. .ق طبع جديد و لسان العرب، چ اول،‌سال 1416 هـ .ق، دار احياء‌التراث العربي، بيروت، ج 14، ص 157.
2. النجفي، شيخ محمد حسن، جواهر الكلام، ج 6، ص 66 ـ 67، نشردار الكتب الاسلاميه تهران، طبع ششم، سال 1379 ق.
3. شوري، 23.
4. مائده، 55.
5. الجزيري، عبدالرحمن، غروي، سيد محمد، مازح، شيخ ياسر، الفقه علي مذاهب الاربعة و مذهب اهل البيت، ج اول، ص 9 ـ 10، چ اول، بيروت، ‌نشر دار الثقلين، سال 1419 هـ .ق.
6. سيوطي، جلال الدين، الدّر المنثور، ج 1 ـ2، ص 293، ذيل آيه 55 مائده، نشر كتابخانه آيت الله مرعشي نجفي، ‌چ اول، قم، سال 1404 هـ .ق.
7. البخاري، محمد بن اسماعيل، صحيح البخاري، جزء ششم، :3 نشر دارالجيل بيروت، بي‌تا، و صحيح مسلم، ج 15 ـ 16، كتاب فضائل الصحابه فضائل امام علي، ص 186 ـ 187، نشر دار احياء التراث العربي، بيروت، چ سوم، بي‌تا.
8. صحيح مسلم، پيشين، و مسند احمد بن حنبل، ج 3، ص 17، نشر دار صادر، بيروت، بي‌تا.
9. در المنثور، ج 5 ـ 6، ص 7، ذيل آيه 23 شوري و در حديثي ديگر در همين منبع آمده است: والله لايدخل قلب أمراً مسلم، ايمان حتي يُحبّكم لله و لِقُربي.
10. مسند احمد، ج 6، ص 34، پيشين.
11. نساء، 145.
12. توبه، 80.
13. انعام، 144.
14. لقمان، 13.
15. مجلس الاعلي شئون الاسلاميه، موسوعة الفقه الاسلامي، ج 3، از ص 252 تا 254، طبع مصر، ‌قاهره، بي‌تا.
16. مائده، 55. بر اساس حديث‌هاي متعدد مقصود علي ـ عليه السّلام ـ است.
17. بينه، 8. سيوطي دربارة تفسير اين آيه مباركه به سند متعدد از جمله از جابر بن عبدالله انصاري و ابن عباس نقل مي‌كند كه پيامبر اسلام فرمود به خدا سوگند كه اين مرد (اشاره به علي) و شيعيانش در روز قيامت از فائزان‌اند. و در اين هنگام آيه فوق نازل شد و علي روي آورد و همگي گفتند كه خير البريه آمد» ابن عباس نقل مي‌كند وقتي اين آيه نازل شد، ‌پيامبر ـ صلي الله عليه و آله ـ به علي ـ عليه السّلام ـ فرمود: «تو و شيعيانت در روز قيامت راضين و مرضين مي‌باشيد.»
18. فتح، 29.
19. الغراوي، محمد بن عبدالرحمن، موقف الامام مالك من العقيدة السلفيه، ص 98، چ اول، عربستان، نشر دار الفتح الشارقه، سال 1416 هـ .ق.
20. مسند احمد بن حنبل، ج 1، ص 330 ـ 331، روايت عمرو بن ميمون.
21. العاملي الحر، الشيخ محمد بن الحسن، وسائل الشيعه، ج 1، كتاب الطهارة ابواب ماء المضاف، ب 11، حديث چهارم و پنجم، ص 159، طبع چهارم، بيروت، نشر دار احياء التراث العربي، بي‌تا.

انتهای پیام/ 852