به گزارش «شیعه نیوز»، دوستى خویشاوندان رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) همان عترت و اهل بیت ایشان است و بر طبق این تفسیر، روایاتى هم از طرق اهل سنت، و اخبار بسیار زیادى از طرق شیعه وارد شده که همه آن‌ها آیه را به مودت عترت و دوستى با اهل بیت(علیهم‌السلام) تفسیر کرده و اخبار متواترى هم که از طرق دو طائفه بر وجوب مودت اهل بیت و محبت آن حضرات رسیده، این محبت و مودت را تایید مى‌کند.
محبت امیرالمومنین(علیه‌السلام) در قرآن
در قران کریم علاوه بر آیه سابق، درباره محبت امیرالمونین(علیه‌السلام) آمده است: «إِنَّ الَّذِینَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ سَیجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا [ مریم/ آیه۹۶] کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کردهاند، به زودی خدای مهربان برای آنان، محبّتی [ در دلها] قرار میدهد».
امام صادق(علیه‌السلام) درباره این آیه فرمودند: سبب نزول این آیه این بود که امیرالمومنین(علیه‌السلام)، نزد پیامبر خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) نشسته بود. پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) به وی فرمود: «ای علی(علیه‌السلام) بگو: پروردگارا! در دل مؤمنان برای من محبّتی قرار بده». پس خداوند، این آیه را نازل کرد: «کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده‌اند، به زودی خدای مهربان برای آنان، محبّتی [در دلها] قرار میدهد».[۱]
محبّت امیرالمومنین(علیه‌السلام) در برخی از کتب اهل سنت:
۱. «احمد بن حنبل» یکی از بزرگان اهل سنت و مورد وثوق ایشان در مسند خود نقل کرده است که على(علیه‌السلام) فرمود: «به خدا سوگند که رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) در وصیتش به من فرمود: تو را دوست نمىدارد، مگر مؤمن و دشمن نمىدارد، مگر منافق».[۲]
۲. «خطیب بغدادی» مورخ بزرگ اهل سنت گزارش کرده است که پیامبراکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: «سرلوحه و تیتر نامه کردار مؤمنین، دوستى على بن ابى‌طالب(علیه‌السلام) است. هر کس دوست مىدارد زندگیش همانند من باشد و مردنش همانند من و جایگاهش در بهشتى باشد که پروردگارم درختان آن را کاشته است، باید على(علیه‌السلام) و دوستان على(علیه‌السلام) را دوست داشته باشد، و به پیشوایان پس از من(از فرزندان على(علیه‌السلام)) اقتدا نمایند؛ زیرا آنان عترت و ذریه و فرزندان من هستند و از گِل من به وجود آمدهاند، و از طرف خدا رزق و علم داده شدهاند، واى بر تکذیب کنندگان فضل آن‌ها از امت من، آنانى که صِله من با آن‌ها را قطع مىکنند، و خداوند شفاعتم را به آن‌ها نخواهد رساند».[۳]
۳. «ترمذى» نیز یکی از بزرگان و مورد وثوق اهل سنت است. او از «امّ سلمه» همسر پیامبر نقل کرده است که او گفت: «از رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) شنیدم که مىفرمود: «على(علیه‌السلام) را جز مؤمن دوست نمىدارد و دشمن نمىدارد او را مگر منافق». ترمذى درباره سند این حدیث نیز اظهار نظر کرده و مىگوید: این حدیث، حسن و صحیح است.
ترمذی هم‌چنین گزارش کرده است: رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) در حالی که دست حسن و حسین(علیهماالسلام) را گرفته بود به مردم فرمود: «هر کس من‌را و این دو، و پدر و مادر این‌ها را دوست بدارد، روز قیامت با من و در درجه من خواهد بود.
هم‌چنین او نقل کرده که بارها «ابو دردا» مىگفت: «ما توده انصار، منافقان را نمىشناختیم، مگر از روى دشمنى و کینهتوزى آن‌ها با على بن ابى‌طالب(علیه‌السلام)».[۴]
۴. خوارزمی از علمای بزرگ اهل سنت در کتاب «الفضائل» که درباره امیرالمومنین(علیه‌السلام) نوشته است، نقل کرده که رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) در ضمن سخنرانیش فرمود: «شما را به محبت ذو القرنین این امّت؛ برادر و پسر عمویم على بن ابى‌طالب(علیه‌السلام) سفارش مىکنم، زیرا که او را دوست نمىدارد مگر مؤمن و دشمن نمىدارد مگر منافق». و در روایتى آمده است: «پس هر که او را دوست بدارد در حقیقت من‌را دوست داشته است و هر که او را دشمن بدارد من‌را دشمن داشته است و هر که من‌را دوست بدارد خداوند او را وارد بهشت می‌کند، و هر که من‌را دشمن بدارد، خداوند او را در آتش دوزخ اندازد.» [۵]
در نتیجه: درباره محبّت به آن حضرت روایات فراوانى وجود دارد که در صورت جمع‌آوری یک کتاب قطور خواهد شد. آن‌چه یقینی است این است که پیامبراکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) مردم را به محبت امیرالمومنین(علیه‌السلام) دعوت کرده است و تمام مسلمانان موظف و مکلف به اظهار محبت و مودت نسبت به آن امام همام می‌باشند.
انتهای پیام/ 852
