به گزارش «شیعه نیوز»، هرچند بسیاری از آمریکایی‌ها و اروپایی‌ها موافق آنچه «ولادیمیر پوتین»، رئیس‌جمهور روسیه، در اوکراین و کریمه انجام داد، نیستند، اما حضور مسکو در سوریه ممکن است اولین کورسوی امید برای پایان‌دادن به بحران دمشق باشد. پوتین حق دارد بگوید، فقط وجود یک حاکمیت مقتدر و امنیت پایدار می‌تواند به پناهندگان سوری اجازه دهد تا به خانه‌های خود بازگردند؛ ازاین‌رو به جای اینکه به‌دنبال پیروزی قاطعانه باشیم، باید در پی آن باشیم که این بحران، حتی با رضایتی کمتر، پایان یابد.
ایالات متحده در سوریه دو هدف را دنبال می‌کند: نخست، برقراری نظم در آن مناطقی که خارج از کنترل داعش است؛ دوم، تلاش برای ایجاد یک ائتلاف متشکل از نیروهای مخالف داعش، تا امنیت به مناطق بازگردد. حضور روسیه در سوریه می‌تواند فرصتی برای رسیدن به هر دو این اهداف باشد.
معنای این حرف البته کنارگذاشتن تعصبات آمریکایی و شعار‌های داغ سیاسی است. روسیه یک مزاحم در سوریه نیست. روسیه برای چند دهه در این کشور حضور داشته، این در حالی است که آمریکا بیش از ۶٠ سال است که در خاورمیانه مداخله می‌کند. اسد، تحت حمایت روسیه است و سوریه یک پایگاه عملیاتی برای ارتش روسیه به‌شمار می‌رود؛ اما اکنون، هم واشنگتن و هم مسکو، علاقه‌مند به برقراری ثبات در منطقه هستند؛ چراکه خشونت‌های گروه‌های تروریستی برای هر دو کشور، بیش از یک تهدید است. بسیاری از روس‌ها به دست تروریست‌ها کشته شدند و جنگجویانی که به داعش پیوستند، می‌خواهند سرانجام به خانه‌های‌شان در روسیه برگردند. روسیه اهرم‌های باارزشی در سوریه دارد که آمریکا فاقد آن است؛ ازجمله حضور نظامی زمینی، ارتباط با دولت دمشق، روابط کاری مناسب با ایرانی‌ها و دولت عراق و یک توافق برای همکاری اطلاعاتی با هر دو طرف که شامل حزب‌الله لبنان نیز می‌شود.
ایالات متحده هنوز صدها هواپیما و هزاران نیروی نظامی در منطقه داشته و با کردها نیز روابطی قوی دارد؛ اما رابطه واشنگتن با دولت عراق آشفته است و این کشور از داخل سوریه نیز اطلاعات بسیار اندکی در دست دارد. همچنین برنامه آموزش نظامی مخالفان میانه‌رو سوری نیز به جایی نرسید و کاملا شکست خورد.
اکنون یک ائتلاف گسترده‌تر منطقه‌ای مطمئن و محتاط می‌تواند ابزاری قدرتمند در برابر داعش باشد. آمریکایی‌ها باید این واقعیت را بپذیرند و از امکاناتی که هنوز در دسترس آنهاست برای پیشبرد اهداف انسان‌دوستانه و ضدافراط‌گرایی استفاده کنند.
حکومت اسد می‌تواند گزینه دیگری برای روسیه باشد؛ هرچند این گزینه یارای مقابله با تهدیدی بزرگ‌تر یعنی همان داعش را ندارد. اگر پوتین تصور کند حمله نظامی به‌تنهایی می‌تواند داعش را شکست دهد، در اشتباه است؛ چراکه نتیجه همانی می‌شود که ایالات متحده در عراق یا آمریکا و روسیه هر دو در افغانستان تجربه کردند.
آمریکا و روسیه باید بپذیرند به عنوان یک بیگانه هرگز نمی‌توانند به‌تنهایی با داعش مقابله کنند یا آن را از بین ببرند، چراکه فقط یک ائتلاف منطقه‌ای می‌تواند از عهده چنین امری برآید.
مسکو و واشنگتن می‌توانند با استفاده از ابزارهای خود با قدرت‌های دیگر منطقه برای حل این بحران همکاری کنند؛ کشورهایی مانند ترکیه، عربستان، ایران، عراق، کردها و دیگر کشور‌های حوزه خلیج‌فارس. شاید هر یک از این کشور‌ها در حال تجربه بحران‌های داخلی باشند (به‌ویژه تنش بین ترکیه و کردها) اما فشار توأمان آمریکا و روسیه می‌تواند به متقاعدکردن تمامی احزاب برای تمرکز بر داعش کمک کند.
از سوی دیگر، اقدام هماهنگ آمریکا و روسیه می‌تواند این اطمینان را به وجود آورد که روسیه بر گروه‌های مورد حمایت آمریکا متمرکز نمی‌شود و شرایط را بدتر از این نخواهد کرد. تلاش مشترک واشنگتن و مسکو می‌تواند به حل بحران سوریه منجر شود. البته این درمانی قطعی نیست اما هم‌پوشانی نسبی منافع آمریکا و روسیه، امیدوارکننده‌ترین مسیر برای دستیابی به یک راه‌حل است. از این‌رو مقامات آمریکایی باید به مخالفت‌های خود درباره نفوذ روسیه پایان دهند. آنها باید بدانند ما جنگ‌سرد را پشت‌سر گذاشته‌ایم.
انتهای پیام/ 852
