به گزارش «شیعه نیوز»، ناودان طلا که روی بام کعبه به سمت درون حجر اسماعیل نصب شده مورد علاقه خاص مردم است.
این علاقه بویژه در وقت آمدن نزولات آسمانی و در حالی که باران از آنجا به داخل حج می‌ریزد، آشکار می‌شود، به طوری که اگر مأموران مراقبت نکنند، ممکن است کسانی زیر دست و پا له شده از بین بروند. به نوشته ازرقی نخستین بار ولید بن عبدالملک آن را با طلا پوشاند.
در سال ۵۳۷ رامشت بن حسین ایرانی ناودان تازه‌ای ساخت و در سال ۵۳۹ آن را نصب کرد. مقتفی عباسی دو سال بعد، آن را کند! و میزاب دیگری گذاشت.
در سالهای ۷۸۱ و ۹۵۹ بار دیگر میزاب‌ها عوض شدند و جای خود را به ناودانهای نو‌تر دادند. یکبار دیگر در سال ۱۰۱۲ میزاب به دستور سلطان احمد عثمانی عوض شد و آخرین بار سلطان عبدالمجید خان آن را تعوض کرد که در سال ۱۳۷۷ ق آن را اصلاح کردند.
بدنه اصلی با نقره و روی آن طلا داده شده است. در سال ۱۴۱۷ که در کعبه تعمیرات اساسی و گسترده صورت گرفت، میزاب عوض شد. طول ناودان عبدالمجید خان ۲۸۵ سانتی متر بوده است.
امام باقر علیه السلام هرگاه به ناودان نگاه مى کرد مى گفت: «اللَّهُمَّ أَعْتِقْ رَقَبَتِی مِنَ النَّارِ، وَ أَوْسِعْ عَلَیَّ مِنْ رِزْقِکَ الْحَلَالِ، وَ ادْرَأْ عَنِّی شَرَّ فَسَقَةِ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ، وَ أَدْخِلْنِی الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِکَ».
- شیخ کلینى (ره) از ابوبلال مکى نقل کرده است که مى گوید: امام صادق علیه السلام را دیدم که داخل حجر شده و در فاصله دو ذراع از کعبه مشغول به نماز شد. عرض کردم: من تاکنون هیچ یک از اهل بیت شما را ندیدهام که در روبه روى ناودان نماز بخواند!
حضرت فرمود: اینجا محل نماز شبر و شبیر فرزندان هارون است. پس معلوم مى شود که بهترین جاى حجر زیر ناودان است.
- امام صادق علیه السلام مى فرماید: «زیر ناودان جایگاه جبرئیل است و جبرئیل از آنجااجازه تشرّف به محضر پیامبرصلى الله علیه و آله را مى یافت....».
- کمال الدین: از ابو نعیم انصارى از امام زمان علیه السلام روایت کرده است که امام علیه السلام با اشاره به حِجر و به سمت ناودان فرمود: «امام زین العابدین علیه السلام در سجده خود در این مکان مى گفت: بنده ناچیزت، در آستان توست. نیازمندت، به آستان توست. از تو مى خواهم آنچه را که جز تو بر آن، توانا نیست».
- المناقب، ابن شهر آشوب- به نقل از طاووس فقیه-: امام زین العابدین علیه السلام را در حِجر دیدم که نماز مى خواند و چنین دعا مى کرد: «بنده ناچیز تو، به درگاه توست. اسیر تو، در آستانه توست. نیازمند تو، به درگاه توست. گداى تو، به آستانه توست. نزد تو شکایتى دارد، که بر تو پنهان نیست»
- على بن مزید بیّاع سابُرى-: امام صادق علیه السلام را در حِجر، زیر ناودان دیدم که رو به طرف کعبه، دستان خویش را گشوده بود و چنین دعا مى کرد: «خدایا! بر ناتوانى و بیچارگى من، ترحّم کن. پروردگارا! مرا از رحمت خویش، دو نصیب عطا کن و از روزىِ گستردهات بر من ببار و شرّ فاسقانِ جن و انس و شرّ فاسقان عرب و عجم را از من دور کن. خدایا! روزىِ مرا گشاده گردان و بر من سخت مگیر. خدایا! بر من رحمت آر و عذابم مکن. از من خشنود باش و بر من خشم مگیر. تو شنواى دعا و نزدیک و اجابت کننده اى».
- پیامبر صلوه الله علیه: ایشان وقتی در طواف به محاذات ناودان می‌رسیدند می‌گفتند: اللّهم انّی اسألک الراحة عند الموت والعفو عند الحساب.
نعمانى- ره- به سندش از محمد بن مسلم و همچنین عیاشى- ره- از حضرت امام باقر- علیه السلام- درباره آیه شریفه «أمّن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء و یجعلکم خلفاء الأرض» نقل مى کند که این آیه شریفه، در حق حضرت قائم نازل شده است. (هنگامى که او ظهور مى کند) جبرئیل به صورت پرنده اى سفید بر روى میزاب (ناودان کعبه) نشسته است و او اولین مخلوقى خواهد بود که با حضرتش بیعت مىکند.
انتهای پیام/654
منبع: افکارنیوز