عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ أَوْحَى اللَّهُ تَعَالَى إِلَى شُعَيْبٍ
النَّبِيِّ أَنِّي مُعَذِّبٌ مِنْ قَوْمِكَ مِائَةَ أَلْفٍ أَرْبَعِينَ
أَلْفاً مِنْ شِرَارِهِمْ وَ سِتِّينَ أَلْفاً مِنْ خِيَارِهِمْ فَقَالَ
يَا رَبِّ هَؤُلَاءِ الْأَشْرَارُ فَمَا بَالُ الْأَخْيَارِ- فَأَوْحَى
اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَيْهِ دَاهَنُوا أَهْلَ الْمَعَاصِي فَلَمْ
يَغْضَبُوا لِغَضَبِي
حضرت باقر عليه السّلام فرمود: خداوند متعال به شعيب وحى كرد من صد هزار نفر از قوم تو را عذاب مىكنم، چهل هزار از اشرار‌اند و شصت هزار نفر از اخيار، شعيب گفت: بار خدايا نيكان را چرا عذاب مىكنى فرمود: براى اينكه با بدان معاشرت كردند و در برابر گناه آنها سكوت نمودند.