به گزارش «شیعه نیوز»، سرانجام پس از چندین بار انتشار شایعه مرگ «عبدالله» شاه عربستان، بامداد جمعه سوم بهمن ماه، خبر مرگ او را دیوان سلطنتی عربستان منتشر کرد تا شبه جزیره عربستان، رسما وارد دوره تاریخی جدیدی شود.
بعید است از سال ۱۷۵۰ (میلادی) که گفته می‌شود حکومت پادشاهی سعودی را «محمد بن سعود» پایه‌ریزی کرد، مردم در بخشی از حکومت هم که شده، روزی نقشی ایفا کرده باشند.
بنابراین از همان سال‌ها که «عبدالعزیز بن سعود» با پشتیبانی «محمد بن عبدالوهاب»، شهر ریاض را به تصرف درآورد، مردم در این خاندان و کارهای آنان حضور نداشتند و عجیب نیست زمانی که «عبدالله بن عبدالعزیز» روز جمعه در قبرستان سلطنتی «العـود» به خاک سپرده شد، نشانی از مردم و سوگواری آنان نباشد.
نه‌تنها در قبرستان بلکه در مراسم تشییع هم دوربین‌های تلویزیون عربستان تصویری از حضور مردمی در گوشه‌وکنار مراسم‌های رسمی روز جمعه (روز تشییع و دفن) و اطراف مسجد محل مراسم، تصویری نشان ندادند.
در مراسم تشییع، خاکسپاری و بیعت، هر چه دیده شد، صدها شاهزاده پیر و جوان بود. آنچه نبود، حضور کسانی به نام «مردم» بود.
جای خالی مردم زمانی بیشتر احساس شد که گوینده شبکه سعودی «العربیه»، به هنگام پخش زنده مراسم، به هنگام دیدن نعش عبدالله روی دستان «متعب» پسرش و دیگر شاهزادگان در مسجد «ترکی بن عبدالله» در ریاض، دم از ساده‌زیستی و مردم بودن شاه زد و گفت که «شاه این کشور خیلی ساده فقط بر روی یک قالی تشییع می‌شود و پارچه‌ای ساده که روی او انداخته‌اند».
در زمانی که آمریکا، «عبدالله» را «دوست» صادق خود خواند و انگلیس او را کسی دانست که زندگی‌اش را وقف چیزی به نام «گفت‌وگوی ادیان» کرد و رئیس فعلی و سابق رژیم صهیونیستی فقدان او را خسرانی برای صلح منطقه خاورمیانه اعلام کردند، نباید چندان حضور مردم عربستان و عزاداری آنان برای شاه فقید کشورشان را انتظار کشید.
ناگفته نماند که فضای فرهنگی عربستان کاملا متأثر از «تعالیم وهابیت» و سختگیری شیوخ آن است. تعالیمی که حتی حاضر شدن بر سر مزار «زن» را جایز نمی‌داند یا مناسبت‌هایی که دیگر مسلمانان برای درگذشتگان خود برگزار می‌کنند، شرک می‌داند.
انتهای پیام/ ص . خ