«شیعه نیوز»: حضرت دانیال (علیه السلام) از پیامبران بزرگ الهی ملقب به (نبی الله) فرزند یوحنا و از نسل حضرت داوود (علیه السلام) است. آن پیامبر گرامی در جوانی به دست سپاهیان بخت النصر اسیر و با گروهی از قومش به بابل فرستاده شد و چون از سجده کردن بر فرمانروای بابل امتناع کرد، وی را در میان شیرهای درنده انداختند. اما او از میان آن حیوانات درنده سالم بیرون آمد.
حضرت دانیال نبی (علیه السلام) در ۸۰ سالگی در شهر شوش دارفانی را وداع گفت و پس از ورود سپاه اسلام به ایران حضرت علی (علیه السلام) دستور فرمودند، پیکر مطهر دانیال نبی (علیه السلام) را که تا آن زمان در اتاقی مهر و موم شده نگهداری کرده بودند، براساس موازین شرع اسلام دفن کنند و در باب فضیلت زیارت ایشان فرمودند: «هرکس برادرم دانیال نبی (علیه السلام) را زیارت کند مرا زیارت کرده است.
بارگاه این پیامبر گرامی در خیابان امام خمینی (ره) شوش قرار دارد. از دیگر اماکن متبرکه در این شهر می توان به بقعه متبرکه عبدالله ابن علی ابن علی (علیه السلام) و دعبل خزاعی واقع در خیابان شهید دانش، بقعه متبرکه شچاخ واقع در ۱۲ کیلومتری جنوب غربی شوش و بقعه مبارکه قاسم ابن عباس موسی الکاظم (علیه السلام) معروف به تاج العارفین واقع در ۱۰ کیلومتری جاده شوش به اندیمشک اشاره کرد.
دانیال نبی به روایت تاریخ
دانیال در باور ادیان ابراهیمی یکی از پیامبران بنی اسرائیل(قرن هفتم پیش از میلاد) است. به زبان عبری به معنای «خدا قاضی من است» می باشد. وی در بابل به علوم کلدانیان و زبان مقدس واقف گردید و در حکمت از آنان پیشی گرفت. او که از نسل حضرت داوود بود ، بعثت پیامبر اسلام را پیشگویی کرده بود. دانیال نبی همزمان با کوروش کبیر و داریوش اول بوده است. ایشان به علم تعبیر خواب واقف بود.
یک کتاب در کتاب مقدس عبری است که جزو عهد عتیق به شمار می‌رود. این کتاب بخشی از کتوویم مکتوبات است. در عهد عتیق مجموع بیست و هفتم به کتاب دانیال اختصاص دارد که توسط خود دانیال نوشته شده و مشتمل بر ۱۲ فصل است.
در سال سوم سلطنت یهویاقیم پادشاه بیت المقدس ، نبوکد نصر پادشاه بابل با سپاهیان خود به اورشلیم حمله کرد و آن را محاصره نمود . توانست بیت المقدس را فتح نماید و تعداد زیادی از سکنه بیت المقدس را به اسارت به همراه خود به بابل ببرد و همچنین توانست این شهر را غارت نماید . او کسانی را که اسیر کرده بود با خود به بابل برد از جمله کسانی که به اسارت به بابل برده شدند حضرت دانیال نبی (علیه السلام)بود .
نبوکد نصر به وزیر دربار خود اشفناز دستور داد از میان شاهزادگان و اشراف زادگان یهودی اسیر شده چند تن را انتخاب کند و زبان و علوم بابلی را به آنان یاد دهد . این افراد می بایست جوانانی باشند بدون نقص عضو، خوش قیافه ، با استعداد ، تیز هوش و دانا تا شایستگی خدمت در دربار را داشته باشند . پادشاه مقرر داشت که در طول سه سال تعلیم و تربیت ایشان هر روز از خوراکی که او میخورد و شرابی که او مینوشد به آنان بدهند و پس از پایان سه سال آنها را به خدمتش بیاورند . در بین افرادی که انتخاب شدند چهار جوان از قبیله یهودا به اسامی دانیال ، حننیا ، میشائیل و عزریا بودند که وزیر دربار نامهای جدید بابلی به آنها داد. او دانیال را بلطشصر ، حننیا را شدرک ، میشائیل را میشک و عزریا را عبدنغو نامید .
ولی دانیال تصمیم گرفت از خوراک و شرابی که از طرف پادشاه به ایشان داده میشد نخورد زیرا باعث می گردید شرعا نجس شود. پس از وزیر دربار خواست غذای دیگری به او دهند، هر چند خدا دانیال را در نظر وزیر دربار عزت و احترام بخشیده بود ولی او از تصمیم دانیال ترسید و گفت وقتی پادشاه که خوراک شما را تعیین کرده است ببیند که شما از سایر جوانان هم سن خود لاغرتر و رنگ پریده تر هستید ممکن است دستور دهد سرم را از تنم جدا کنند. دانیال این موضوع را با ماموری که وزیر دربار برای رسیدگی به وضع دانیال ، حننیا ، میشائیل و عزریا گمارده بود در میان گذاشت و پیشنهاد کرد برای امتحان، ده روز فقط حبوبات و آب به آنها بدهد و بعد از این مدت آنان را با جوانان دیگر که از خوراک پادشاه میخورند مقایسه کند و آنگاه در مورد خوراک آنها نظر دهد. آن مامور موافقت کرد و به مدت ده روز ایشان را امتحان نمود .
وقتی مدت مقرر به سر رسید دانیال و سه رفیق او از جوانان دیگر که از خوراک پادشاه می خوردند سالمتر و قویتر بودند . پس مامور وزیر دربار از آن به بعد به جای خوراک و شراب تعیین شده ، به آنان حبوبات می داد . خداوند به این چهار جوان چنان درک و فهمی بخشید که ایشان توانستند تمام علوم و حکمت آن زمان را بیاموزند، از این گذشته به دانیال توانایی تعبیر خوابها و رویاها را نیز عطا فرمود .
وقتی مهلتی که پادشاه برای تعلیم و تربیت آن جوانان تعیین کرده بود به پایان رسید وزیر دربار ایشان را به حضور پادشاه آورد . نبوکد نصر با هر یک از آنها گفتگو کرد ؛ دانیال ، حننیا، میشائیل و عزریا از بقیه بهتر بودند ،پس ایشان را به خدمت گماشت . پادشاه هر مساله ای را که مطرح می کرد ، حکمت و دانایی این چهار جوان را در پاسخ دادن به آن ، ده مرتبه بیش از حکمت تمام جادوگران و منجمان آن دیار می یافت . دانیال تا هنگام فتح بابل به دست کورش پادشاه همچنان در دربار بابل بود و مقام بس بزرگی یافت .(حدوداَ 37 سال)
بعد از اینکه پارسیان بر بابل پیروز میشوند، دانیال به عنوان یکی از ماموران ارشد امپراتوری توسط داریوش ماد انتخاب میشود. پادشاه تصمیم میگیرد که دانیال را بر کل امپراتوری مسلط کند ولیکن بقیه دربار تصمیم نابودی او را میگیرند. بعد از اینکه هیچ فسادی در کار او نمیتوانند پیدا کنند، از اعتقادات مذهبی دانیال علیه او استفاده میکنند. درباریها از پادشاه حکمی میگیرند که به وسیله آن هیچ خدایی نباید تا 30 روز مورد پرستش قرار گیرد. وقتی دانیال نمازهای روزانه یهودی را سه بار در روز به سمت اورشلیم میخواند، به لانه شیرها انداخته میشود. با اینکه داریوش با اینکار مخالف بوده است. ولیکن فرشته ای دهان شیرها را می بندد و بعد از اینکه دانیال سالم از لانه شیرها خارج میشود، دشمنان او به لانه شیر انداخته شده و فورا نابود میگردند.
در این مدت، روزی پادشاه بابل خوابی دیده ، تمام خواب گذاران از تعبیر آن خواب عاجز مانده ، پادشاه دستور کشتن آنها را می دهد.
پس خبر به گوش حضرت دانیال (علیه السلام) رسیده، به مامورین سلطنتی می گوید که می تواند خواب را تعبیر کند. حضرت دانیال را پیش پادشاه می برند . پادشاه به او می گوید تو هم باید خواب را تعریف کنی هم اینکه آن را تعبیر کنی و دانیال می پذیرد .بدین ترتیب مورد احترام واقع می شود.
زمان گذشت تا اینکه کوروش، پادشاه ایران به بابل حمله کرد و توانست بابل را فتح و یهودیان را از اسارت حکومت بابل آزاد کند و دانیال (علیه السلام) را به همراه خود به ایران آورد .پس در دربار پادشاهی ایران نیز مورد تکریم قرار گرفت. در این مدت حضرت دانیال می توانست به طور مستقیم و بدون اجازه و وقت قبلی با پادشاه دیدار کند و می توان گفت که به عنوان دومین فرد مملکتی محسوب می شد.
بعد از مرگ کوروش یک دوره کوتاه در زمان بردیای دروغین به وجود می آید که در تاریخ چیزی از دانیال (علیه السلام) نیامده است اما بعد از روی کار آمدن داریوش دوباره حضرت دانیال (علیه السلام) باز به همان مقام و مرتبه رفیع دست پیدا می کند.
در برخی کتابهای شیعیان آمده است که در زمان ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) چهار پیغمبر در رکاب آن حضرت شمشیر خواهند زد و رجعت خواهند کرد که یکی از آن پیامبران، حضرت دانیال نبی (علیه السلام) است که فرماندهی سپاه حضرت مهدی (علیه السلام را که به سوی شرق حرکت می کند به عهده خواهد داشت و پیروزیهای بزرگی نصیب خود خواهد کرد.
نام دانیال در قرآن ذکر نشده است. ولیکن بیشتر مسلمانان او را به عنوان یکی از پیامبران در اسلام قبول دارند. اما نامش در حدیث و روایات مربوط به پیامبران آمده است. در تمامی نسخه های کتاب قصص الانبیا دانیال به عنوان یکی از پیامبران ذکر شده است. این بزرگوار مورد توجه سایر ادیان و همچنین سایر فرق اسلام نیز می باشد و سالانه تعداد زیادی از مردم از ایران و سایر نقاط ایران حتی جهان اعم از مسلمان و غیر مسلمان به زیارت ضریح این بزرگوار مشرف می شوند .
تاریخ فوت، محل فوت، هنگام فوت، محل دفن:
احتمالا در سن 83 یا 85 سالگی دار فانی را وداع کرد .به رسم بزرگان آن زمان جسد آن حضرت را به صورت مومیایی شده در همین منطقه که هم اکنون آستان آن بزرگوار است نگهداری می کنند . بالای سر آن جعبه ای قرار داشته که هر کس احتیاج به پول پیدا می کرد از آن جعبه به قرض می برده و بعد از اینکه مشکلاتش برطرف می شده دوباره قرض را پس می داد.
در سال 16هجری قمری بعد از پایان آخرین جنگ بین سپاه اسلام و ایرانیان (جنگ شوشتر یا جنگ هرمزان) فرمانده سپاه اسلام در هنگام بازگشت، جسد مومیایی شده ای را می بیند و از مردم در خصوص آن سئوال می کند. مردم که از مقام و مرتبه حضرت آگاهی نداشته اند، می گویند چیزی نیست که به درد شما بخورد. هر وقت ما احتیاج به باران داشته باشیم این جسد را از آلونک بیرون می آوریم و به حکم خداوند باران می بارد و هر وقت آن را داخل می گذاریم بارش باران تمام می شود.
فرمانده سپاه اسلام به خلیفه وقت نامه می نویسد که جسدی مومیایی شده در شیشه ای بلورین در منطقه شوش پیدا شده است. خلیفه از شناسایی آن عاجز می ماند، به نزد حضرت علی (علیه السلام) می روند و جریان را سئوال می کنند. حضرت علی (علیه السلام) می فرماید که این جسد برادرم حضرت دانیال است و دستور می دهد آن جسد را به روش مسلمین غسل دهند و سپس کفن کنند و رو به قبله دفن نمایند (احتمالا بعد از پیامبر اسلام تنها پیامبری است که رو به کعبه دفن شده،زیرا تمام پیامبران قبل از او رو به قدس دفن هستند) و همچنین دستور داد آب رودخانه را از روی قبر عبور دهند تا نگهبانی باشد برای قبر، تا دست کسی به آن نرسد.
زمان دقیق زندگی دانیال نبی مشخص نیست. ولیکن معمولا تصور میشود که او تا سال سوم زندگی کوروش هخامنشی زنده بوده. ولیکن او در آن زمان باید چیزی حدود 100 سال سن داشته باشد، زیرا در زمان سقوط بابل در نوجوانی بود. محل دفن، دقیقا مشخص نیست، ولیکن بیشترین محل مورد گمان مقبره دانیال در شوش در ایران است که به نام شوش دانیال معروف است. مکانهای دیگری در عراق، بابل، مصر و سمرقند نیز ادعای مقبره دانیال را دارند. بعضی نوشته ها ادعا میکنند که تیمورلنگ بقایای دانیال را از شوش به سمرقند آورد.
ثواب زیارت دانیال نبی
حضرت علی (علیه السلام)حدیثی می فرماید که « من زار اخی دانیال کمن زارنی یعنی هر کس براردم دانیال را زیارت کند مرا زیارت نموده است » همچنین حضرت محمد (صلی الله علیه وآله)می فرماید :من لم یقدر علی زیارتی فلیزر قبر اخی دانیال یعنی هر کس قادر به زیارت من نیست زیارت کند قبر براردم دانیال را (مستدرک سفسنه البحار جلد 3صفحه 351) در جای دیگر باز پیامبر می فرماید :من دل الی دانیال فبشروه بالجنه یعنی هر کس مردم را دلالت بدهد به زیارت دانیال به بشارت بهشت را می دهم (تاریخ انبیاءجلد دوم )
منبع: ایکنا
انتهای پیام/ ح . ا