SHIA-NEWS.COM شیعه نیوز:
به گزارش «شیعه نیوز» به نقل از مهر، انسان نيازي اساسي دارد كه از جهان خود سردر آورد و اين نياز از همان ابتداي زندگي آغازمي شود. همه كودكان خردسال تشنه يادگيري هستند و به آن نياز دارند. آنان از همان روز اول تولد، زندگي خود را با تقليد كردن و كنجكاوي آغاز مي كنند. كنجكاوي به معناي تمايل به دانستن و اشتياق به ياد گرفتن است. كنجكاوي ممكن است ما را گرفتار مخمصه كند، ولي ما را به پرسيدن و جمع آوري اطلاعات تازه وا مي دارد. كنجكاوي نيرويي است كه ذهن را تغذيه مي كند تا زنده وبالنده شود. كنجكاوي، يك نيروي خود انگيزشي شكست نا پذير است. انگيزه يعني دليل براي انجام هركار و چه دليلي بهتر از دانستن؟ كنجكاوي نيرويي است كه از درون ما مي جوشد و بدين معناست كه ما صاحب آن هستيم. وچون از درون ما مي جوشد، به احتمال زياد، بادوام است.
اين مهم است كه ما حس كنجكاوي كودكان را پرورش دهيم. اما همانطور كه همه والدين مي دانند، گاهي اوقات، گفتن اين حرف آسانتر از عمل كردن به آن است. نخستين مانعي كه برسر راه ذهني پويا قرار مي گيرد، مفهوم پذيرفته شده و گسترده "كودك خوب"است. ما خودمان معمولا پيام هاي آشكاري را مي فرستيم كه بچه "خوب" كسي است كه چيزي را به چالش نگيرد و دردسر ساز نباشد. دومين چيزي كه كنجكاوي را سركوب مي كند، ناشكيبايي والدین در برابر هر نوع پرسش است.
همه كودكان نياز دارند به نحوي تاييد شوند ومورد توجه قرار گيرند. كودكان در خانه و مهد کودک و محيط هاي مدرسه، كودكان شيرخوارو كودكان خردسال به شدت نيازمند توجه هستند. بسيار زود ياد مي گيرند كه به نحوي رفتار كنند كه افراد مهم اطراف خود راضي وخرسند سازند. براي كودك، خوب بودن بدين معنا است كه اشخاص بالغ از او راضي باشند، اما يادگرفتن خوب بودن، همچنين بدين معناست كه ممكن است چيز زيادي ياد نگيريد.
وقتي از پدر ومادر ها پرسیده شود كه چه زماني نسبت به كودك خود بدترين احساس منفي را دارند اغلب مي گويند زماني كه كودك به طور شفاهي به آنها اعتراض مي كند وجيغ و داد، گله گزاري وگريه زاري مي كند. والدین جر وبحث با كودك را خوشايند نمي دانند و زماني كه فرزندانشان با يكديگر دعوا مي كنند احساس به شدت منفي پيدا مي كنند و هنگامي كه آنان در بيرون از خانه اعتراض مي كنند و آنان را انگشت نماي عام وخاص مي كنند احساس طرد شدگي مي كنند.
زماني كه كودكان مي خواهند مورد توجه قرار گيرند معمولا به گريه و اعتراض متوسل مي شوند. اعتراض هاي كلامي مانند جيغ و دادوگله گزاري، نشان مي دهد كه كودك مي تواند فكر كند و سوال كند. معمولا تحقيقات نشان داده كه وقتي ما از كودكان مي خواهيم خوب باشند معمولا منظورمان اين است كه آنها نبايد سوال كنند يا با ما به بحث بپردازند، نبايد به استقبال خطر شكست بروند نبايد طرح هاي خود را عملي كنند يا درباره اشتباهات خود حرفي بزنند.
كودكاني كه ياد مي گيرند ففط چيزهايي را بگويند كه تصور مي كنند ما مي خواهيم بشنويم، صرفا به صورت بازتاب هايي از خودمان در مي آيند و مسلما به كندو كاو در خود نمي پردازند . والديني هستند كه امروزه به كودك خود مي گويند اين قدر سوال نكن يا راحتم بگذار. براي چه مي خواهي بداني؟ اين جواب ها به طور ضمني توهين مستقيم به كودك تلقي مي شوند و به احتمال زياد،كنجكاوي كودك را نابود مي كنند.
پرسش هاي كودكان مي تواند خشمگين كننده، ناخوانده قطعا دشوار و خسته كننده باشد. بيشتر از آن بعضي اوقات نشان دهنده ناآگاهي خود ما هستند كه ممكن است برايمان ناراحت كننده باشد. آسانتر خواهد بود به جاي اينكه به كودك بگوييم برو بيرون، يا بگوييم نمي دانم. كودكان همواره از روي كنجكاوي ذاتي سوال نمي كنند، كودكان ممكن است به هر دليلي سوال كنند، ما مجبور نيستيم به همه آنها با يك ميزان علاقه و اشتياق، يا در همان لحظه اي كه سوال مي كنند پاسخ دهيم. مثلا زماني كه كودكان خيلي كوچك مي پرسند "چرا" و مرتبا آن را تكرار مي كنند، براي اين است كه آن را به مثابه راهي براي كنترل وهدايت گفت وگو هايي كشف كرده اند كه تا آن زمان بزرگسالان در اختيار خود داشته اند آنان با سوال كردن، جلب توجه مي كنند.
سوال کردن در نزد کودکان ابزار نيرومندي براي كنترل خود است درست مانند نه گفتن. همچنين راهي است براي پي بردن به چيزهايي كه آنان را سردرگم مي كند. ما نبايد اين چراها را ناديده بگيريم، ولي درك علت اين سوالات كه به سرعت و به تناوب مي آيند و به خصوص در مراحل رشد ديده مي شوند، سودمند است.
انتهای پیام/ ز.ح