چرا امام حسین (علیه السلام) یک روز از دشمن مهلت گرفت؟!

به گزارش «شیعه نیوز» به نقل از حوزه، آیت الله جوادی آملی در بیانی به درخصوص عرفان و یاد خدا در سخنان امام حسین علیه السلام آورده است: چیزی كه امام حسین (علیه السلام) را وادار كرد در روز عاشورا از همه چیز بگذرد، اسیرالكربات (اسیر گرفتاریها) گردد و هر مصیبت و اندوهی را تحمل كند؛ فقط عشق به خدای متعال بود. و این عشق چیزی نبود كه ناگهان و در حادثهٴ سفر كربلا پیدا شده باشد. بلكه در تمام دوران حیات آن حضرت این عشق وجود داشت و حادثهٴ عاشورا در حقیقت ثمره و محصول این عشق و ارادت بود. مناجاتهایی كه از آن حضرت در دسترس ما وجود دارد مخصوصاً دعای عرفه، گویای این عشق و ارادت و نفوذ آن در اعماق وجود آن حضرت است.

امام حسین (علیه السلام) و یاد خدا در تمام احوال

ذكر خدا امری قلبی است كه هر خیر و بركتی از آن ناشی می شود و ذكر زبانی، دعا، نماز، تلاوت قرآن و غیره از آن جهت كه سبب به وجود آمدن این امر قلبی می شود، ذكر شمرده شده است.آنچه را قرآن كریم مایهٴ آرامش قلب می داند: ﴿ألا بذكر الله تطمئنّ القلوب﴾[1] همین ذكر قلبی است. این كه امام حسین (علیه السلام) چون كوه در مقابل انبوهی از اندوه ایستاد و هیچ گونه تردید، اضطراب، دودلی، ترس و وحشت را به خود راه نداد، بلكه ترس را ترسانده و اضطراب را مضطرب نموده و تردید را مردّد كرده بود، منشأش همین ذكر قلبی و توجه باطنی و اندرونی بود.

 یاد خدا از دلتان بیرون رفته

سالار شهیدان (علیه السلام) پیوسته نام خدا بر لب و یاد خدا در دل دارد، موقع حمله به دشمن «لاحول ولاقوّة إلاّ بالله العلىّ العظیم»[2] می گوید، هنگام احساس خطر مرگ ﴿إنّا لله وإنّا إلیه راجعون﴾ بر زبان جاری می كند[3]، هنگام رسیدن به كربلا، از بلاها و مصیبتهای آن به خدا پناه می برد؛ «أللّهمّ أعوذ بك من الكرب والبلاء»[4]، وقت عزیمت جوان دلاورش به میدان نبرد، خدا را شاهد می گیرد: «أللّهمّ اشهد علی هؤلاء القوم فقد برز إلیهم... »[5] و بالاخره دشمنان خودش را سرزنش می كند و می گوید: شیطان بر شما مسلط شد و یاد خدا را از دل و فكرتان برد ننگ بر شما و بر اهدافتان باد، ما ملك خدا هستیم و بازگشتمان به سوی اوست؛ «لقد استحوذ علیكم الشیطان فأنساكم ذكر الله العظیم فتبّاً لكم ولما تریدون، إنّا لله وإنّا إلیه راجعون»[6] و دهها و صدها نمونهٴ دیگر كه در جریان حادثهٴ كربلا و زندگی آن حضرت و یارانش به وفور پیدا می شود.یكی از آنها اهمیت دادن امام حسین (علیه السلام) به نماز است.

 می خواهم یک شب دیگر با خدا مناجات کنم

حضرت سید الشهداء (علیه السلام) با همهٴ سابقه ای كه در طول عمر شریف خود در نماز و عبادت داشت[7]، عصر تاسوعا از برادرش حضرت ابوالفضل(علیه السلام) خواست یك شب از امویان مهلت بگیرد تا در آن یك شب فقط دعا، نماز، تلاوت قرآن، استغفار و راز و نیاز باخدا داشته باشد؛ «فهو یعلم أنّى كنت قد اُحبّ الصّلاة له وتلاوة كتابه وكثرة الدعاء والاستغفار»[8].

در ظهر عاشورا كه تنور جنگ به شدت گرم و درگیری و نبرد به نهایت درجهٴ حدّت خود رسیده بود، وقتی صحبت از نماز شد، به فكر اقامهٴ نماز افتاد و فرمود: «ذكرت الصّلاة جعلك الله من المصلّین نعم هذا أوّل وقتها ثم قال: سلوهم أن یكفّوا عنّا حتی نصلّى»[9]؛ نماز را به یادمان آوردی خدا تو را از نمازگزارانی قرار دهدكه به یاد او هستند، بله اكنون اول وقت آن است، از دشمنان بخواهید كه دست از جنگ بشویند تا نمازمان را بخوانیم. و چون آنها حاضر به تعطیل كردن جنگ نشدند، سعیدبن عبدالله حنفی و زهیربن قین پاسداری از جان امام (علیه السلام) در حال نماز را به عهده گرفتند و در نهایت، این دو شهید سعید فدای نماز شدند[10].

پی‌نوشت‌ها:

[1] . سورهٴ رعد، آیهٴ 28.

[2] . بحار، ج 45، ص 50.

[3] . همان، ج 44، ص 379.

[4] . همان، ص 381.

[5] . همان، ج 45، ص 43.

[6] . همان، ص 6.

[7] . از امام سجّاد (علیه السلام) روایت شده كه فرمود: پدرم در شبانه روز هزار ركعت نماز می خواند؛ «... كان یصلّى فى الیوم  و اللیلة ألف ركعة». (بحار، ج44، ص196).

[8] . همان، ص 392.

[9] . همان، ج 45، ص 21.

[10] . همان. برخی به جای زهیر بن قین از عمروبن قرظهٴ كعبی نام برده اند.

اندیشه های حسینی –آیت الله جوادی آملی