بعد از آنان بنى العباس این راه را دنبال کردند و نمک خورها و نمکدان شکن ها به نام محبت اهل بیت مردم را به سوى خود فراخواندند و همانند بنى امیه با اهل بیت(علیهم السلام) برخورد کردند. شاعر عرب ابوالعطاء سندى مى گوید:
آنان کینه بى پایانى با سالار شهیدان ابى عبداللّه الحسین(علیه السلام) داشتند. اولین اهانت به مرقد مطهر حضرت از سوى منصور عباسى و سپس فرزندش هارون صورت گرفت که دستور تخریب حرم امام حسین(علیه السلام) را صادر کردند و سپس در عصر متوکّل که بیشترین جسارت ها بدستور او صورت گرفت مورخان نوشته اند: متوکّل در سالهاى 233، 236، 237، 247، 17 بار دستور تخریب حرم حضرت، شخم زدن، آب رها کردن بر مرقد نورانى ابى عبداللّه(علیه السلام) را صادر کرد.
ذهبى مى گوید:
«و فیها امر المتوکّل بهدم قبر الحسین بن على رضى اللّه منهما و هدم ما حوله من الدور و ان تعمل مزارع و منع النّاس من زیارته و حرثه و بقى صحرا و کان معروفا بالنصب فتألم المسلمون لذلک و فى ذلک یقول یعقوب ابن سکیت:
باللّه ان کانت امیة قداتتقتل ابن بنت نبیها مظلوماً
صاحب مقاتل الطالبین که از مورخان اهل سنت است نوشته که متوکّل این جسارتها را توسط فردى بنام دیزج که یهودى الاصل بوده به انجام رسانده است.این جسارت در دوره موفق عباسى در سال 269 و در دوره المسترشد در سال 526 صورت گرفت که بسیارى از اشیاء گران قیمت آن مضجع نورانى به سرقت رفت.
در کنار این اهانت ها برخورد شدید با زائران و مجالس حسینى هم بوده است.و بعد از آن برخوردها با عزادارى سالار شهیدان در سیره جباران و قلدران دیگر همانند رضاخان و صدام و تکفیرى هاى عصر ما همچنان ادامه دارد.
همسر رضاخان (که او هم زن فاسدى بود) مى گوید: «حسسینقلى خان اسفندیارى شوهر خواهرم که پزشک مخصوص رضا بود اعتقادى به حرفهاى مذهبى نداشت و حتى با عزادارى امام حسین(علیه السلام) هم مخالف بود و مى گفت در هیچ کجاى دنیا مردم براى دشمنان خودشان عزادارى نمى کنند این عربها دشمن ملت ایران بوده اند و به ما حمله کرده اند و جان و مال و ناموس ایرانیان را مورد تعرض قرار دادند و از این قبیل حرفها مى زد. رضا این حرفها را مى پسندید و مى گفت: من نمى فهمم چرا مردم براى عربها عزادارى مى کنند.»او در پى این اعتقاد دستور اکید براى مبارزه با مجالس عزادارى که آنرا موهومات مى خواند صادر کرد.