سایر زبان ها

شهروند خبرنگار

صفحه نخست

سرویس خانواده شیعه

سرویس شیعه شناسی

سرویس عکس

سرویس فیلم

صوت

سردبیر

صفحات داخلی

مروری کوتاه بر زندگی عمربن سعد

کد خبر: ۴۶۸۱۰
۱۱:۱۸ - ۲۹ آبان ۱۳۹۱
SHIA-NEWS.COM شیعه نیوز:

«شیعه نیوز» به نقل از حوزه نیوز، آن گاه که انسان در معرض امتحال الهی قرار می‌گیرد و خود را در میان جهنم و بهشت می‌یابد،  لحظات حساسی را در تصمیم‌گیری سپری می‌کند چرا که سعادت و شقاوت او در این لحظه کلید می‌خورد، چه بسیار مردمانی که با انتخاب ناشایست خود شقاوت ابدی را بر جان خود خریدند که بازگشتی بر آن نیست، عمربن سعد بن ابی وقاص یکی از این روسیاهان تاریخ است آن گاه که سیدالشهداء(علیه السلام) به عمربن سعد فرمود هر چه می‌توانی انجام بده ولی بدان که پس از من روی شادی را نخواهی دید.

«و لعن الله عمربن سعد»

سعد ابی وقاص پدر عمرسعد یکی از صحابه پیامبر‌(صلی الله علیه وآله) و از فرمانده‌هان لشگر رسول‌الله‌(صلی الله علیه وآله) بود، موقعیت اجتماعی سعد به حدی بود که خود را شایسته خلافت مسلمین می‌دانست، خلیفه دوم او را به عنوان یکی از اصحاب شش نفره شورای تعیین خلیفه، معرفی نمود.

عمر، پسر سعد‌بن ابی‌وقاص بود. مخالفین اهل‌بیت‌(علیهم السلام) با توجه به موقعیت سعد در میان مسلمین، سعی کردند تا از عمربن‌سعد که هنوز به سن تکامل نرسیده بود، سوء استفاده کنند. پس از قتل عثمان عمر‌بن سعد سعی داشت تا زمینه خلافت را برای پدرش مهیا کند روزی حضرت علی (علیه السلام) به ابن سعد برخورد کرد و به او فرمود می‌بینم روزی را که میان بهشت و دوزخ مخیر شوی و تو آتش دوزخ را اختیار نمایی این فرمایش حضرت علی‌(علیه السلام) چند سال بعد تحقق یافت پس از این‌که یزید به عبیدالله دستور داد تا با امام حسین‌(علیه السلام) نبرد کند، عبیدا‌لله به دنبال شخصیتی گشت که از موقعیت خوبی در میان مسلمین برخوردار باشد.

گمراهی در انتخاب

 با توجه به موقعیت اجتماعی سعد، و شخصیت به ظاهر مذهبی عمربن‌سعد، عبیدالله او را بهترین فرد تشخیص داد. به همین دلیل فرمانروایی ری و طبرستان را به وی پیشنهاد کرد، عمربن سعد از عبیدالله اجازه فکر کردن خواست و عاقبت به این نتیجه رسید که امارت ری نقد است، ولی تاکنون کسی از عذاب دوزخ خبری نیاورده است.

 ابن سعد به طمع فرمانروایی منطقه ری، پذیرفت که فرمانده لشگر عبیدالله در جنگ با امام حسین‌(علیه السلام) باشد در روز هشتم محرم امام حسین‌(علیه السلام) پیغامی برای عمربن‌سعد فرستادند و از او خواستند تا با هم گفتگویی کنند امام در آن مجلس به عمر‌بن‌سعد گفتند: ای پسر سعد! آیا با من مقاتله می‌کنی و از خدایی که بازگشت همه به سوی اوست، هراسی نداری؟
 
 من فرزند کسی هستم که تو بهتر می‌دانی! آیا تو این گروه را رها نمی‌کنی تا با ما باشی؟ عمر سعد جواب داد می‌ترسم خانه‌ام را خراب کنند و املاکم را از من بگیرند امام به او گفتند: من خانه تو را خواهم ساخت و بهتر از آنچه داشتی به تو خواهم داد عمر بهانه‌های دیگری آورد امام حسین‌(علیه السلام) که مشاهده کردند عمر از تصمیم خود برنخواهد گشت، از جای برخاسته و فرمودند: ای پسر سعد! خداوند جان تو را بزودی در بسترت بگیرد و تو را در قیامت نیامرزد. به خدا سوگند می‌دانم که از گندم عراق جز به مقدار اندکی نخوری! ای عمر می‌پنداری عبیدالله ولایت ری و گرگان را به تو خواهد سپرد؟ پس بدان که هرگز به آرزوی خود نخواهی رسید.
 
 ای پسر سعد! هر چه می‌توانی انجام بده ولی بدان که پس از من روی شادی در دنیا و آخرت نخواهی دید. صحبت‌های امام حسین‌(علیه السلام) در عمر سعد اثر نکرد و او در لشگر عبیدالله باقی ماند.

پس از گذشت چند سال از واقعه عاشورا، مختار‌(ره) به خونخواهی از امام حسین‌(علیه السلام) و فرزندان و یاران ایشان قیام کرد سربازان مختار به خانه عمرسعد ریخته و عمر و فرزندش را در خانه خودشان گشتند.

بدین ترتیب دعای امام حسین‌(علیه السلام) مستجاب شد، عمر از فرماندهی ری بهره‌ای نبرد، آتش دوزخ را به عنوان جایگاه ابدی خود پذیرفت و لعنت خدا، رسول (صلی الله علیه وآله) ، امامان (علیهم السلام) و مومنین را نیز بر خود خرید.

انتهای خبر/ خ.ن

ارسال نظرات
نظرات حاوی عبارات توهین آمیز منتشر نخواهد شد
نام:
ایمیل:
* نظر: