شبکه های تازه دیجیتالی یکی پس از دیگری افتتاح می شوند، «سلامت» آخرین شان. اما چه فایده. آنتن این همه شبکه تازه تأسیس با چه برنامه هایی پر می شود!؟ تولیدات دهه هفتاد. همان اتفاقی که برای «شبکه پویا» افتاده که با بازپخش" سندباد جونم"، "پسر شجاع"، "مدرسه موش ها" و... به شبکه نوستالژی کودکی های مان تبدیل شده است.
مقایسه همین شبکه پویا با نمونه های خارجی ش به خوبی توان رقابتی شبکه ای داخلی با شبکه ای فارسی زبان را به رخ می کشد. فقط باید امیدوار باشیم کودکان ایرانی تصادفاً نمونه فارسی زبان شبکه پویا را نبینند تا همچنان "پویا" را برای تماشا انتخاب کنند. درباره بقیه شبکه ها نیز، وضع بهتر از این نیست. به سراغ سریال های فصلی تلویزیون برویم که نقطه قوت شبکه های رسانه ملی برای جذب مخاطبان شبانه تلویزیون به حساب می آید.
"دیوار" سامان مقدم ، "رویای گنجشک ها" راما قویدل، "دزد و پلیس" سعید آقاخانی و "تکیه بر باد" محمود معظمی که در حال حاضر در حال نمایش در شبکه های اصلی تلویزیون است هیچ کدام نتوانسته مخاطب بیشتری از "دونگی" کره ای نصیب خود کند. و این در حالی است که تولید این آثار به نویسندگان و فیلمسازان پرمخاطب سپرده شده است.
اما نکته جالب توجه، نگاهی دوباره به سریال های موفق دهه هفتاد تلویزیون است که بازپخش آن ها بایستی بار دیگر مخاطب ایرانی را پای تلویزیون ملی بنشاند. سریال هایی که تا چندی پیش تنها از شبکه هایی چون آی فیلم به نمایش درمی آمدند اما به تازگی به شبکه های اصلی تلویزیون نیز راه یافته اند.
اما پرسش این جاست که تلویزیون تا چه زمانی می تواند با این گونه راهکارها، مخاطبان خود را حفظ کند!؟ در زمانه ای که سیل برنامه های تلویزیونی فرصتی برای تغییر کانال ها را نیز به مخاطب نمی دهد، چگونه می توان با تکرار برنامه های پربیننده دهه های گذشته، مخاطبان داخلی را راضی نگاه داشت.
وقتی رسانه ملی با بودجه سالانه دولتی و چندین و چند شبکه تخصصی حتی توان رقابت با شبکه های فارسی زبان خارجی با بودجه هایی به مراتب کمتر را ندارد، تنها می توان به ضعف مدیریت و برنامه سازی در این رسانه عریض و طویل اندیشید. رسانه ملی چه در حوزه صدا و چه سیما روز به روز با گسترش کمی روبروست. کمیتی که کیفیتی در پی آن پیدا نیست. رسانه ملی، اقیانوسی یک سانتی شده که رو به خشکسالی است.