آيت‌الله سيدمحمود طالقاني از جمله روحانيون نوانديش و مبارزي بود که در جريان شکل‌گيري انقلاب اسلامي نقش مهمي ايفا نمود و براي تحقق اهداف اسلامي با استفاده از راه‌ها و شيوه‌هاي مختلف، به افشاگري و آگاهي بخشيدن به مردم پرداخت.
به دليل همين مبارزات، رژيم با اقدامات و محدوديت‌هايي همچون بازداشت، تبعيد و ممنوع‌المنبر نمودن ، تلاش کرد مانع اوج‌گيري و پويايي فکري مبارزاتي ايشان شود.
بنابر گزارش سازمان‌هاي اطلاعاتي و امنيتي بارها از سخنراني‌ها و وعظ و خطابه ايشان جلوگيري به عمل آمد. اما آيت‌الله طالقاني با وجود اين محدوديت از هر فرصتي جهت مبارزه با دستگاه استبداد بهره مي‌برد.
اقدامات وي به گواهي اسناد از نظر رژيم و دستگاه‌هاي امنيتي مخفي نماند و رژيم تمام اعمال و رفتار و شيوه‌هاي تبليغاتي و مبارزاتي آيت‌الله طالقاني را تحت کنترل خود داشت.
هنگامي که رژيم پهلوي اسم ايشان را جزء ليست سياه قرار داد و وي را ممنوع‌المنبر نمود به اين معنا بود که آيت‌الله طالقاني ديگر نمي‌توانست به وعظ و خطابه بپردازد.
اما ايشان روش جالبي براي مبارزه و ايراد وعظ و خطابه انتخاب کرد. آيت‌الله طالقاني با ابتکار خود در کنار منبر به حالت نشسته به بيان حقايق و واقعيت‌ها و اوضاع جامعه پرداخت. اين در حالي بود که هدف رژيم جلوگيري از سخنراني ايشان بود و "منبر رفتن" در اين ميان موضوعيتي نداشت. براي رژيم سخنراني آيت‌الله طالقاني اعم از اينکه ايستاده باشد يا نشسته مضر تشخيص داده مي‌شد. اما چون واژه ممنوع‌المنبر توسط رژيم به کار رفته بود آيت‌الله سعي کرد به همين بهانه مدت زمان کوتاه ديگري به مبارزه ادامه دهد و به حالت نشسته به سخنراني و وعظ و خطابه اقدام نمايد. البته چنانکه انتظار مي‌رفت به آيت‌الله طالقاني تذکر داده شد که از هر نوع سخنراني خودداري نمايد.