SHIA-NEWS.COM شیعه نیوز:
به گزارش «شیعه نیوز» ، 'محسن سلیمانی فاخر' روز سه شنبه در یادداشتی كه به ایرنا ارسال كرد، آورده است: امروزه نظام درجه‌بندی تلویزیون و سینما در دنیا جایگاه شناخته شده ای دارد و نظام درجه‌بندی حلقه مفقوده‌ای در تلویزیون ما به‌شمار می‌رود كه تاكنون توجه كمی از سوی مدیران این رسانه به آن شده است.
در حال حاضر در تلویزیون چیزی به نام اساسا درجه‌بندی سنی مرسوم نیست كه هنگام پخش به‌صورت زیرنویس آن را اعلام كنند كه برای چه سنینی قابل استفاده است.
هر چند نقش خانواده در مدیریت نظام بندی بسیار مهم است اما تلویزیون هم باید به برنامه‌های متنوع و متعدد فكر كند.
زمانی كه از كودك خواسته می شود كه برنامه ای را نبیند، باید در همان ساعت جایگزینی وجود داشته باشد؛ درجه بندی برنامه ها نبایستی به گونه ای باشد كه جای خالی برنامه برای مخاطب حس شود.
یكی از مراتب درجه‌بندی، زیرنویس برنامه‌های تلویزیونی است كه در تلویزیون ایران بیشتر جنبه تبلیغات دارد نه اطلاع‌رسانی.
باید قدری از توجه به درآمدزایی كاست تا در عمل زیر نویس ها جنبه اطلاع‌رسانی بیشتری برای مخاطب باشند تا خانواده‌ها از درجه‌بندی برنامه‌های تلویزیونی مطلع شوند.
از سوی دیگر با هجوم شبكه‌های مختلف ماهواره ای باید سلامت وعفت را در برنامه‌های تلویزیونی رواج داد، این مهم یكی از وظایف تلویزیون است.
هر چند كه علاوه بر تقسیم‌بندی محتوایی كه در شبكه‌های تلویزیونی صورت گرفته است، از ساعت پخش برنامه‌های تلویزیون هم می‌توان به درجه‌بندی برنامه‌های تلویزیون پی برد به طور مسلم برنامه‌هایی كه در ساعت آخر شب پخش می‌شود، مخصوص گروه سنی كودك و نوجوان نیست.
اما این نگاه خیلی قابل تعمیم در كل برنامه ها و ساعات پخش نیست؛ خانواده‌ها باید بر اساس این رده‌بندی‌هایی كه اعلام می شود، برنامه‌های تلویزیون را انتخاب كنند زیرا كه اگر برنامه ساز بخواهد برنامه‌ای تنها برای یك رده سنی بسازد، دیگر مخاطبان را از دست می‌دهد، بنابراین مخاطب باید خودش انتخاب كند كه چه برنامه‌ای مناسب است.
به نظر می رسد باید در ساخت برنامه های تلویزیونی كه در نامناسب ترین زمان پخش میلیونها نفر مخاطب دارد متخصصان، روانشناسان و جامعه‌شناسان جز عوامل اصلی تایید كار چه در زمان ساخت و چه در زمان پخش باشند.
این موضوع به مخاطب كمك می‌كند كه بر محتوای آنچه مورد استفاده است نظارت داشته باشند و از یك اطمینان خاطر نسبی برخوردار باشد.
تاكنون برای درجه‌بندی برنامه‌های تلویزیونی و سینمایی تدابیری اندیشه نشده است (هر چند كه در سینما گاه از این رویكرد برای تبلیغ فروش بهره می برند) و خانواده‌ها هم توجهی به این موضوع ندارند و از این بابت خلائی را احساس نمی‌كنند؛ نقصان و خلایی كه از سوی مسوولان صدا و سیما هم نادیده انگاشته شده‌است.
با اینكه طراحی نظامی كه اطلاع رسانی درجه بندی كند، برای مسئولان تلویزیون سخت نیست اما به نظر می رسد در طراحی نظام درجه بندی در تلویزیون نگاه ها معطوف نیست و تا به حال به این موضوع اهمیت داده نشده و تلویزیون حتی منفعلانه عمل كرده است.
به نظر می‌رسد كه درجه بندی برنامه‌های تلویزیونی از اولویت‌های تلویزیون نیست و ترجیح می‌دهد براساس سیاست‌های خودش حركت كند.
وجود شبكه‌ها متعدد و متنوعی كه راه‌اندازی شده است، نشانه‌ای بر این امر است كه درجه بندی برنامه‌های تلویزیونی فراموش شده‌است.
از دریچه ای دیگر، نهادهای نظارتی و قانونگذار باید مدیریت و نظارت بر صدا و سیما را یكی از اصلی ترین وظایف خویش قرار دهد زیرا یك برنامه به ظاهر ساده می تواند میلیون فكر و اندیشه و بودجه را تخریب و یا كارساز و مفید به جامعه ارزانی كند.
به‌طور كلی هرگونه تولیدات رادیویی و تلویزیونی و بویژه سریال‌ها، باید در راستای اهداف تعریف شده برای صدا و سیما و منطبق فرهنگ دینی و مذهبی باشد.
از منظری دیگر سمت و سوی مجموعه ها و برنامه های تلویزیونی بیشتر به صرف جاذبه و سرگرم‌كننده بودن ساخته می شود كه كافی و مورد تایید نیست و از سویی دیگر برخی برنامه ها به صرف آموزشی بودن ساخته می شوند كه آن هم ممكن است مخاطب نداشته باشد.
بر این اساس باید یك مجموعه عوامل و فاكتورهایی در تولیدات رسانه ملی همراه با نظام درجه بندی مورد نظر قرار بگیرد .
درجه‌بندی برنامه‌های تلویزیون یك مقوله واجب، ضروری و امروزی در رسانه ها است كه باید رعایت شود زیرا كه اگر قانون خاصی كه مبنی بر اطلاع‌رسانی باشد، طراحی و اجرا شود به نفع خانواده‌ها و در نهایت به نفع همه خواهد بود.
در این صورت خانواده‌ها مطلع خواهند شد كه چه برنامه ای مناسب چه گروهی از اعضای خانواده است.
اطلاع‌رسانی برنامه‌های تلویزیون و سینما براساس سن مخاطب باید به مدد و یاری رسانه‌ها هم برای مسولان و هم برای مخاطبان بویژه خانواده ها صورت گیرد.