سيدمحمدحسين: «سيدمحمدحسين زيدي» هستم، مسؤول حوزه علميه المهدي در هندوستان.
سيدمحمدحسين: هندوستان بيش از يک ميليارد نفر جمعيت دارد، که نزديک به بيست ميليون نفر مسلمان هستند. بيشتر شيعيان در حيدرآباد ساکن مي باشند.
سيدمحمدحسين: رابطه شيعه و سني بد نيست اما وهابي ها آنجا کار مي کنند. اما رابطه ما با بت پرستها بهتر است؛ يعني به ما اعتراض نمي کنند و حتي در مراسمات تعزيه خواني در محرم شرکت مي کنند و نذر مي کنند که در مراسم کمک کنند. وهابي ها با ما رابطه خوبي ندارند، آنها مرکزشان در شهر «دوبان» است.
سيدمحمدحسين: رابطه حکومت هم با ما خوب است، حتي در مراسمهاي مذهبي براي محافظت پليس مي فرستند.
سيدمحمدحسين: ما مستبصر هم داشتيم، مخصوصاً از بت پرستها.
سيدمحمدحسين: بله، مدرسه علميه زياد داريم که سازمان مدارس کمک کرده است، کتاب مي فرستد، به مدرّسهايي که فرستاده حقوق مي دهد.
سيدمحمدحسين: آنجا ادبيات عرب، عقائد و فقه تا مرحله رسائل و مکاسب تدريس مي شود و براي درس خارج به ايران مي آيند.
سيدمحمدحسين: وضعيت اجتماعي و فرهنگي در مناطق مختلف، متفاوت است. بعضي جاها به خاطر فقر چون نمي توانند درس بخوانند وضع فرهنگي خوبي ندارند. البته مدارس علميه رايگان است ولي مدارس دولتي پولي است.شرکت شيعيان در امور سياسي بسيار سرد است، مخصوصاً اينکه دولت خيلي اجازه نمي دهد که در مقامات بالاي سياسي فعاليت کنند. مثلاً در پارلمان نماينده نداريم، اگر چه در حد روستا و دهکده فعاليت دارند. مثل دهکده دار يا شهردار، آن هم در حد کم. از طرفي چون تعداد کم است در رأي گيري ها نمي توانند موفق شوند.
سيدمحمدحسين: در تبليغ از طرف دولت مانعي نداريم و تبليغ مي کنيم که بيشتر از طريق سخنراني در حسينيه هاست و مي توانيم مطالبمان را در روزنامه هاي دولتي چاپ کنيم ولي خودمان روزنامه و يا شبکه تلويزيوني نداريم.
سيدمحمدحسين: سني ها خيلي با ما کار ندارند و مناظره هم بين ما کم است، چون آنها خودشان با بودائي ها درگير هستند. البته در مناطق شيعه نشين به صورت مخفي تبليغ مي کنند.
سيدمحمدحسين: مشکل عمده شيعيان آنجا مشکل معيشتي و اقتصادي است که منجر به بي سوادي آنها مي شود، اگر چه علاقه زيادي به اندوختن علم و دانش دارند.
از شما به خاطر اينکه در اين گفتگوي کوتاه شرکت کرديد متشکرم.