شیعه نیوز | جنگ در غزه در دل خود دهها داستان و تراژدی نهفته دارد، جنگ به تنهایی مصیبت است، اما جنگ اگر در دل کوچه‌ها و خیابان‌ها باشد، آن هم اگر مهاجم ارتش اسرائیل باشد، شبیه هیچ جنگی نخواهد بود؛ جنگی که بزرگترین قربانیانش کودکان هستند.
به گزارش «شیعه نیوز»، خبرگزاری آناتولی در گزارشی به کودکانی در غزه پرداخته است که که از پدر و مادر و خانواده‌های خود جدا شده‌اند؛ در این گزارش آمده است: اسرائیل از هیچ راهی برای انجام نسل‌کشی در نوار غزه فروگذار نکرده است، از جمله از هم گسستن خانواده‌های فلسطینی. بسیاری از کودکان از خانواده‌های خود جدا شده‌اند، زیرا ارتش اشغالگر اسرائیل اصرار بر جدا کردن شمال غزه از جنوب آن دارد و سیاست تبعید اجباری را در پیش گرفته است
سازمان‌های بین‌المللی تخمین می‌زنند که حدود ۲۰ هزار کودک فلسطینی بدون والدین خود یا یکی از آنها هستند. همچنین ۴۰% از ۱۵ هزار نفرِ مفقود شده، کودک هستند و مشخص نیست که کشته شده‌اند یا در خانواده‌های دیگر تحت مراقبت قرار گرفته‌اند.
سازمان ملل متحد هشدار داده است که صدور دستورالعمل‌های مکرر از سوی اسرائیل به خانواده‌های شمال نوار غزه برای کوچ به جنوب، احتمال افزایش جدایی کودکان از خانواده‌های خود را بیشتر می‌کند.
اسرائیل با ایجاد مرز نتساریم، شمال و جنوب نوار غزه را از هم جدا کرده است. به نوشته روزنامه یدیعوت احارانوت، تصاویر ماهواره‌ای نشان می‌دهد که رژیم تل‌آویو این مرز را به گفته در تاریخ ۲۶ آگوست گذشته، گسترش داده است.
تشنه آغوش پدر
میرا حسن، دختر ۹ ساله، در یک اردوگاه آوارگان داخل بیمارستان شهدای الاقصی در دیر البلح (مرکز غزه) همراه با مادر، پدربزرگ و مادربزرگ خود زندگی می‌کند. پدرش در شمال غزه و در کنار پدر و مادرش که سالخورده هستند، مانده است تا از آنها مراقبت کند.
میرا با زبان شیرین کودکی به خبرگزاری آناتولی می‌گوید: «خیلی دلم برای پدرم تنگ شده است و دوست دارم در آغوش او بشینم. کی جنگ تمام می‌شود تا من بتوانم پدرم و اقوامم را ببینم؟»
حال خواهر بزرگتر او، کاملیا، که یک سال از او بزرگتر است، نیز فرقی با او ندارد. او به آناتولی گفت: «پدرم تصمیم گرفت در شمال غزه نزد پدربزرگ و مادربزرگ من بماند تا از آنها مراقبت کند. ما همراه با پدربزرگ و مادربزرگ خود (والدین مادرم) از خانه‌مان به بیمارستان الشفاء در غزه نقل مکان کردیم».
خانواده میرا و کاملیا به دنبال امنیت و آرامش، چندین بار در شهر غزه جابجا شدند و در نهایت مجبور شدند به مجتمع پزشکی الشفاء بروند. در نوامبر ۲۰۲۳، ارتش اشغالگر به این مجتمع یورش برد و آوارگان را مجبور به ترک آن و رفتن به جنوب و مرکز غزه کرد.
کاملیا با صدایی غمگین در ادامه گفت: «ما بدون هیچ چیز خانه را ترک کردیم و فکر می‌کردیم فقط چند روز است و بعد به خانه خودمان برمی‌گردیم».
او به سختی‌های خانواده پس از آوارگی اشاره می‌کند؛ نبود پتو و لباس‌های زمستانی و مجبور شدن به استفاده از پتوهای بیمارستان که به خون آغشته بودند تا از سرما در امان بمانند.
آوارگی‌های مکرر
فاطمه، زن فلسطینی تاکنون بارها مجبور به نقل مکان زندگی خود شده است. او ابتدا از شمال نوار غزه به مجتمع الشفاء رفت و در زمان حمله به مجتمع، مجبور به ترک آن و رفتن به جنوب، همراه با پدر، مادر و خواهر و برادرانش شد. اما او نتوانست فرزند شیرخوار و دختر کوچکش را که نزد پدرشان در خانه پدربزرگش در شهر بودند، با خود ببرد.
او به خبرگزاری آناتولی گفت: «پس از اینکه ارتش اسرائیل ما را مجبور به آوارگی کرد، همراه با پدر و مادرم و خواهر و برادرانم به جنوب نوار غزه رفتم.»او با بغضی عمیق اضافه می‌کند: «خیلی دلم برای آنها تنگ شده است. یک سال کامل است که نتوانسته‌ام آنها را ببینم یا در آغوش بگیرم. محاصره اسرائیل ما را از هم جدا کرده و جمعمان را پراکنده کرده است. نتوانسته‌ام به آنها برگردم و آنها اکنون در خانه پدربزرگشان در شمال نوار غزه هستند.»
او ادامه داد: «وقتی آواره شدم، محمد، پسرم، فقط ۳ ماهه بود. حالا یک سال کامل گذشته است و او ۱ سال و ۳ ماهه شده است. دخترم هم ۲ سال و نیمه است. یک سال کامل گذشته است و آنها دور از من بزرگ می‌شوند.»
فاطمه آرزو می‌کند که جنگ اسرائیل علیه غزه به پایان برسد یا آتش‌بس اعلام شود تا بتواند به خانه و خانواده‌اش در شمال نوار غزه برگردد.
حمله بی‌سابقه و آوارگی خانواده‌ها
ارتش اشغالگر اسرائیل در پنجم اکتبر، بمباران بی‌سابقه‌ای را علیه اردوگاه و شهر جبالیا و مناطق وسیعی در شمال نوار غزه آغاز کرد. روز بعد، ارتش اسرائیل با ادعای «جلوگیری از بازسازی قدرت حماس در منطقه»، آغاز تهاجم به این منطقه را اعلام کرد. در حالی که فلسطینی‌ها می‌گویند هدف اسرائیل از این حمله اشغال منطقه و آواره کردن ساکنان آن است.
خانواده‌های پراکنده
روز نهم اکتبر، روزنامه نیویورک تایمز نوشت که جنگ علیه غزه بسیاری از خانواده‌ها را از هم گسسته است. حدود دو میلیون نفر از ساکنان نوار غزه بارها مجبور به فرار شده‌اند و این امر به پراکندگی خانواده‌ها منجر شده است.
این روزنامه دلیل این اتفاق را خطر زیاد جابه‌جایی در منطقه کوچک نوار غزه عنوان کرد که گاه به مرگ منجر می‌شود.
در بیست و چهارم آگوست، کاظم ابو خلف، سخنگوی صندوق کودکان ملل متحد (یونیسف)، در بیانیه‌ای اعلام کرد که جنگ نسل‌کشی اسرائیل، تعداد کودکان بدون همراه در نوار غزه را به ۱۹ هزار نفر رسانده است.
بر اساس تعریف کمیساریای عالی سازمان ملل متحد برای پناهندگان، «کودکان بدون همراه» کودکانی هستند که از هر دو والدین و دیگر خویشاوندان جدا شده‌اند و به موجب قانون یا عرف، تحت مراقبت هیچ بزرگسالی نیستند.
اخیراً تصاویر و پوسترهایی در چادرهای آوارگان در نوار غزه برای یافتن کودکانی که در طول جنگ یا آوارگی مردم غزه گم شده‌اند، پخش شده است. این امر نشان دهنده افزایش چشمگیر آمار کودکان گم شده در این منطقه است.
آدِل خضر، مدیر منطقه‌ای یونیسف در خاورمیانه و شمال آفریقا، در بیانیه‌ای که در ۱۰ اکتبر منتشر شد، اعلام کرد که ادامه‌ی دستورات اسرائیل برای تخلیه فلسطینی‌ها در شمال غزه، احتمال جدایی کودکان از خانواده‌هایشان را افزایش می‌دهد.
او در ادامه توضیح داد که تشدید عملیات نظامی اسرائیل در شمال غزه، کودکان را در معرض خطر جدی مرگ، نقص عضو، دستگیری، یا جدایی از والدین و مراقبین خود قرار می‌دهد. او اشاره کرد که این اتفاقات در حالی رخ می‌دهد که خطرات و آشفتگی مداوم در منطقه وجود دارد.
خضر همچنین به این موضوع اشاره کرد که اجبار به فرار چندباره در غزه در میان حملات نظامی متوالی و بدون پایان، کودکان را از اندک امنیت و ثبات باقیمانده‌شان محروم می‌کند.
حدود دو میلیون فلسطینی آواره در مراکز اسکان مختلف در نوار غزه، شرایط سختی را تجربه می‌کنند، در حالی که از امکانات اولیه‌ی زندگی برخوردار نیستند. در میان آنها، به دلیل تراکم جمعیت، کمبود آب و غذا و کاهش سطح بهداشت، بیماری‌های واگیردار به شدت در حال گسترش است.
از ۷ اکتبر ۲۰۲۳، اسرائیل با حمایت آمریکا، جنگ تمام‌عیاری علیه غزه را آغاز کرده که بیش از ۱۴۳ هزار شهید و مجروح فلسطینی – که اکثریت آنها را کودکان و زنان تشکیل می‌دهند – و بیش از ۱۰ هزار نفر مفقود برجای گذاشته است. این حملات، ویرانی گسترده و قحطی به همراه داشته‌اند که جان دهها کودک و سالمند را گرفته‌اند. این جنگ یکی از بدترین فجایع انسانی در جهان محسوب می‌شود.