«شیعه نیوز»: امام صادق (علیه السلام) در آخرین نفس های خود پس از آن که چشمان مبارک خود را گشودند، امر فرمودند: جمع کنید به نزد من هر کسی که مابین من و او قرابت و خویشاوندی است، «ام حمیده» همسر آن حضرت و مادر امام کاظم (علیه السلام) می فرماید: بی درنگ تمام خویشان را نزد وی حاضر ساختیم، نفس ها در سینه ها حبس گشته بود، پرودگارا امام (علیه السلام) چه چیزی می خواهند بفرمایند: آن شخصیتی که قریب به ۳۴ سال به صورت شبانه روزی مجالس بحث و مناظره با موافقین، مخالفین و اهل کتاب برگزار نموده و هزاران جمله گرانقدر از زبان شریفشان صادر فرموده این که در آخرین نفس ها که پیکر رنجور و ضعیف شده ایشان در اثر انگور زهر آلود در بستر افتاده است چه نکته ای را اختیار فرموده، حضرت وقتی چشمان خود را باز کرد خویشان را حاضر دیدند چنین فرمودند: «إِنَّ شَفَاعَتَنَا لاَ تَنَالُ مُسْتَخِفّاً بِالصَّلاَةِ» ( شفاعت ما خاندان، سبك شمارنده نماز را در بر نمي گيرد و باو نمي رسد و شامل حال او نخواهد شد).
برخی گفته اند این فرمایش امام دلالت بر افرادی دارد که نماز نمی خوانند، نه این طور نیست بلکه برای افرادی است که نماز را سبک می شمارند. هر گاه افراد از روی سستی و بی اهمیتی نماز نخوانند، چون مقام پرودگار را کوچک شمردنند این همان مفهوم کفر است، پس واضح است کسی که نماز را سبک می شمارد اتفاقا به صورت پیوسته و مرتب نماز می خواند ولی نمازش را عموما در غیر اول وقت آن و با حالت کسالت و خستگی و از روی عادت و نه با توجه حضور قلب می خواند لذا یکی از مصادیق مهم سبک شمردن نماز، اقامه آن در غیر اول وقت است، یعنی در زمانی که خداوند با ازان به بندگانش اذن حضور می دهد و ایشان را به سوی خود دعوت می نمایاند آنها از این دعوت رو بر می گردانند و رو به سوی کارهای دیگر می کنند در واقع کارهای دیگر را بر نماز و ملاقات با خداوند ترجیح می دهند.
امام صادق علیه السلام در آخرین لحظات حیات که مرگ را نزدیک دیدند، دستور دادند که تمام خانواده و خویشان نزدیکش بر سر بالینش جمع گردند و پس از آن که همه آنان در کنار امام حاضر شدند، چشم بگشود و به صورت یکایک آنها نظر افکند و فرمود: «انّ شِفاعتنا لاتنال مستخفاٌ بالصلوة.»
این وصیت امام، دلیل آن است که در آئین اسلام، نماز جایگاهی مهم دارد، طوری که امام در آخرین لحظه‌های زندگی از میان هزاران مسئله فقط نماز را سفارش می‌کند و این نیست جز برای این که امام صادق علیه السلام هادی امت و پاسدار دین است و نماز از این دیدگاه از اهمیت فراوانی برخوردار می‌باشد.
امام صادق علیه السلام بدین وسیله خواستند بیان کنند که خویشاوندی با پیامبر صلی الله علیه و آله اگر توأم با انجام فرائض و تکالیف دینی نباشد، سودی به آنان نخواهد داشت، بلکه این نسبت مسؤولیت ایشان را سنگین‌تر خواهد ساخت.ام‌حمیده مادر امام موسی کاظم و همسر امام صادق علیهماالسلام از این حال امام در شگفت بوده که چگونه امام به هنگام وفات نیز از این فریضه بزرگ غفلت نداشته است و هرگاه این حال امام را به یاد می‌آورده می‌گریسته است.از کارهای عجیب امام در ساعت رحلتش آن که دستور دادند برای تمام خویشاوندان نزدیکش صله و تحفه‌ای فرستاده شود و حتی برای حسن افطس مبلغ هفتاد دینار فرستاد.
سالمه کنیز و خدمتکار آن حضرت پرسید: «چگونه به مردی که با دشنه و خنجر به شما حمله آورده و قصد قتل شما را داشته است، چنین مبلغی را عطا می‌فرمائید؟»
امام در پاسخ فرمود: «می‌خواهی مشمول این آیه قرآن نباشم که فرمود: «وَالَّذینَ یَصِلُونَ ما اَمُرَاللهُ بِهِ یُوصَلَ وَ یَخَشونَ رَبَّهُم وَ یَخافُونَ سُوءِ الحِسابِ»؛ و آنان که فرمان خدا را در مورد صله رحم و دلجوئی از خویشاوندان اجرا می‌کنند و از خدایشان می‌ترسند و از محاسبه بدفرجام بیمناکند.
ای سالمه! خداوند بهشت را بیافرید و بوی آن را بسیار خوش و مطبوع گردانید که از فاصله‌ای به مسافت دو هزار ساله به مشام می‌رسد، لیکن عاق و کسی که قطع رحم کرده بوی آن را احساس نمی‌کند و درنمی‌یابد.
این وصیت امام نیز بیانگر اهمیت صله رحم است و رفتار خود امام هم اینگونه بوده که با ارحامش پیوند داشته و حتی با آنان که با او بریده و به قصد کشتنش به طرف او حمله کرده بودند به طریق نیکو رفتار کرد و مبلغی صله فرستاد، و به راستی که این، خلق و خوی انبیاء و اولیاء است.
انتهای پیام