هارون، سلطان گردنکش و متکبري بود که خود را از همه چيز و همه کس بالاتر مي‌دانست و حتي در خيال باطل خود بر ابرها مي‌باليد و به وسعت حکومت خويش مي‌نازيد که: اي ابرها! بباريد که هر کجا قطرات بارانتان ببارد، چه شرق و چه غرب بر زمينهاي تحت حکومت من خواهد باريد و خراج و ماليات آن سرزمين را به نزد من خواهند آورد.
روزي پيشواي هفتم عليه‌السلام به کاخ هارون رفته بود. هارون از او پرسيد: اين دنيا چيست؟ امام فرمود: اين دنيا سراي فاسقان است. سپس با تلاوت آيه 146 سوره اعراف به وي هشدار داد که:
«سَاَصْرِفُ عَنْ آياتِي الَّذينَ يتَکَبَّرُونَ فِي الاَْرْضِ بِغَيرِ الْحَقِّ وَاِنْ يرَوْا کُلَّ آيةٍ لا يؤْمِنُوا بِها وَاِنْ يرَوْا سَبيلَ الرُّشْدِ لا يتَّخِذُوهُ سَبيلاً وَاِنْ يرَوْا سَبيلَ الْغَي يتَّخِذُوهُ سَبيلاً»؛
«به زودي از آيات خود دور خواهم نمود کساني را که به ناحق در روي زمين ادعاي بزرگي مي‌کنند و اگر آنان هر آيه‌اي را ببينند، به آن ايمان نمي‌آورند و اگر راه رشد و کمال را ببينند، به سوي آن حرکت نمي‌کنند، ولي اگر راه ضلالت و گمراهي را ببينند، به سوي آن خواهند رفت.»
هارون پرسيد: دنيا خانه کيست؟ حضرت فرمود: دنيا براي شيعيان ما مايه آرامش و براي ديگران آزمايش است.
در آخر اين گفتگو، هارون با درماندگي تمام پرسيد: آيا ما کافريم؟ پيشواي هفتم عليه‌السلام پاسخ داد: نه، ولي چنان هستيد که خداوند متعال فرموده است:
«الَّذينَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللّه‌ِ کُفْرا وَاَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دارَ الْبَوارِ»؛
«کساني که نعمت خدا را به کفر تبديل کردند و قوم خود را در محل تباهي فرود آوردند.»
1. اعراف/146.
2. ابراهيم/28.
3. هدايتگران راه نور، ص700.