به گزارش «شیعه نیوز»، ایالات متحده آمریکا در اواسط ماه می کمتر از 2400 دوز واکسن آبله میمون در اختیار داشت.
نیویورک‌تایمز در گزارشی به قلم دکتر اسکات گوتلیب، کمیسر سابق سازمان غذا و دارو و عضو ارشد موسسه امریکن‌اینترپرایز درباره عدم آمادگی آمریکا برای مقابله با آبله میمون نوشته است:
وقتی حدود 100 مورد ابتلا به آبله میمون در اروپا اعلام شد، مشخص بود که ویروس خارج از مناطقی که قبلا دیده شده بود، در حال انتشار است. در واکنش به این اتفاق برخی در رسانه‌های اجتماعی گفتند که این ویروس ممکن است در حال حاضر در حال گسترش سریع در اروپا و ایالات متحده باشد. گزارش‌هایی که باید به عنوان یک کد قرمز برای سازمان بیماری‌های عفونی فدرال و مرکز کنترل بیماری‌ها ارزیابی شوند.
با این حال تا اواخر ژوئن مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها، آزمایش آبله میمون را در سطح وسیع دنبال نکردند.
ولی به هر حال در مقایسه با واکنش دیرهنگام و کند مرکز کنترل بیماری‌ها نسبت به ویروس کرونا و آغاز تست‌های گسترده این بیماری، آغاز آزمایش‌های آبله میمون با سرعت بسیار بالایی انجام شد. با این حال سرعت پخش و گسترش این ویروس بیشتر بود. اگر رهبران آمریکا می‌خواستند از شیوع این بیماری جلوگیری کنند، ایالات متحده باید همه افرادی را که به دلیل ابتلا به بیماری‌هایی مانند تب‌خال تناسلی و عفونت زوستر به مراکز درمانی مراجعه می‌کردند، آزمایش می‌کرد. هر دوی این بیماری‌ها گاهی می‌توانند علایمی شبیه آبله میمون را ایجاد کنند. در واقع طبق یک تخمین تقریبی آمریکا به حدود 15000 آزمایش در هفته نیاز داشت. اما از اواسط ماه مه تا پایان ژوئن، تنها حدود 2000 نمونه در سراسر آمریکا آزمایش شد.
واکنش ایالات متحده به آبله میمون دچار همان کاستی‌هایی است که در مورد کووید-19 نیز مشاهده شد. به این دلیل اگر آبله میمون جای پای دائمی در ایالات متحده پیدا کند و به یک ویروس بومی تبدیل شود، به این معنا خواهد بود که شاهد یکی از بدترین نارسایی‌های بهداشت عمومی در دوران مدرن هستیم. آن‌هم نه تنها به دلیل درد و خطر این بیماری، بلکه به این دلیل که این اتفاق برای یک بیماری قابل پیش‌بینی و بسیار قابل اجتناب روی داده است. در حقیقت این نقص‌ها فراتر از یک سری تصمیم‌گیری‌های سیاسی است و به سازمان‌هایی نیز که وظیفه حفاظت از مردم در برابر این تهدیدات را دارند، گسترش می‌یابد. به عبارت بهتر این موضوع یک بار دیگر نشان‌دهنده این واقعیت خواهد بود که آمریکا زیرساخت فدرال و سراسری برای مقابله با این شرایط اضطراری را ندارد.
شکست‌هایی که ایالات متحده را به اینجا رساندند الگویی آشنا دارند. در آغاز، درست مانند روزهای اول کووید، به رغم وجود شواهد فراوان مبنی بر شیوع آبله میمون در ایالات متحده، مردم دسترسی چندانی به آزمایش این بیماری نداشتند. همواره گفته می‌شود که مقدار مشخصی واکسن و دارو تحت عنوان ذخایر ملی استراتژیک برای مقابله با حوادث احتمالی ویروسی در نظر گرفته شده است؛ با این حال زمانی که ویروس کرونا شیوع پیدا کرد، آمریکا از تجهیزات کافی تست و آزمایش، دستگاه‌های تنفس مصنوعی و ماسک بی‌بهره بود. در مورد آبله میمون نیز گفته می‌شود که دولت واکسن این بیماری را- که به نام Jynneos برای پیشگیری از این بیماری توصیه شده است- ذخیره نکرده است. در واقع ایالات متحده کمتر از 2400 دوز از این واکسن را در اواسط ماه مه در اختیار داشت.
شباهت‌های بیشتری در زمینه شکست آمریکا در مبارزه با کرونا و آبله میمون وجود دارد. هر دو بار رسانه‌ها رهبری سیاسی کشور را به خاطر برنامه‌ریزی ضعیف، دیرهنگام و ناشیانه مورد سرزنش و انتقاد قرار دادند. اما حقیقت این که هر دو واکنش با ناهماهنگی آژانس‌های فدرال از قبیل سازمان غذا و دارو نیز- که ریاست آن در دو سال اول دولت ترامپ با من بود- مواجه شده است. مرکز کنترل بیماری‌ها و اجزای بخش بهداشت مسئول جنبه‌های مختلف واکنش به چنین مسایلی هستند. با این حال شکست‌ها و نارسایی‌های سیستماتیک در مقابله با این قبیل تهدیدها به بوروکراسی نیز بستگی دارد.
وظیفه مرکز کنترل بیماری‌ها هدایت پاسخ و واکنش آمریکا به فوریت‌ها و ضرورت‌های ویروسی است. اما این آژانس سازمان بحران نیست و فاقد زیرساخت مناسب برای بسیج عوامل گوناگون و یک واکنش سریع در قبال موارد فوری است. غریزه فرهنگی مرکز کنترل بیماری‌ها هم بر اساس بحث و اتخاذ یک رویکرد مشورتی در مورد هر تصمیم شکل گرفته است. در مورد کرونا شاهد گسترش سریع ویروس بودیم. اما در مورد آبله میمون نیز که آهسته‌تر از کرونا و معمولاً از طریق تماس بسیار نزدیک گسترش می‌یابد، کارامدی چندانی از این مرکز دیده نشده است. به عبارت بهتر کمبودها در هر دو مورد یکسان بوده است.
اطلاعات اندک موجود در مورد شیوع داخلی و نحوه گسترش آبله میمون را در نظر بگیرید. مرکز کنترل بیماری‌ها علناً شکایت کرده که نمی‌تواند گزارش‌های کافی را از ایالت‌ها دریافت کند و بینشی درباره دامنه و ماهیت موارد گزارش‌شده آبله میمون ندارد. این ادعا تا حد زیادی درست است. با این حال نادیده نمی‌توان گرفت که مرکز کنترل بیماری‌ها حتی از اطلاعاتی هم که از گزارش‌های موردی ایالت‌ها گرفته و می‌توانست از آن‌ها برای ارائه موزاییک بالینی بهتری در مورد نحوه انتشار ویروس استفاده کند، بهره چندانی نبرده است.
برای این آژانس بسیار سخت است که توان خود را حول یک ماموریت جدید در شرایط بحران سازماندهی کند. اما برای کنگره نیز به همان اندازه سخت است که اقدامات معنی‌داری برای سازماندهی مجدد آژانس برای واکنش قوی‌تر و سریع‌تر انجام دهد. اصلاحات صحیح مستلزم توانمندسازی آژانس‌های بهداشت عمومی با ابزارها، بودجه و اختیارات جدید است، اما در کنگره اشتهای زیادی برای چنین حرکتی- نه در جناح راست و نه در بین چپ‌ها- وجود ندارد.
خلاصه شده از: https://www.nytimes.com/2022/07/30/opinion/monkeypox-public-health-failure.html
انتهای پیام