«شیعه نیوز»: هنگامی که فرشتگان عذاب بر قوم لوط نزد حضرت ابراهیم علیه السلام آمدند، ایشان، آنها را نشناخت، و چون مهمان بودند، پذیرایی خوبی از سوی حضرت ابراهیم ترتیب داده شد؛ قرآن در این باره می فرماید: «وَلَقَدْ جَاءَتْ رُسُلُنَا إِبْرَاهِیمَ بِالْبُشْرَى قَالُوا سَلَامًا قَالَ سَلَامٌ فَمَا لَبِثَ أَنْ جَاءَ بِعِجْلٍ حَنِیذٍ.»
فرستادگان ما برای ابراهیم بشارت آوردند؛ گفتند: «سلام!» (او نیز) گفت: «سلام!» و طولی نکشید که گوساله بریانی (برای آنها) آورد.
در احادیث امامان نیز تاکید زیادی بر گرامیداشت مهمان امده که بشرح زیر است:
«پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
لاخَیرَ فی مَن لایُضیفُ.
کسی که مهمان دعوت نمی‌کند (مهمانی نمی‌کند) خیر و امیدی در وجود او نیست.
وَ قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ : مَنْ أَكْرَمَ اَلضَّيْفَ فَقَدْ أَكْرَمَ سَبْعِينَ نَبِيّاً وَ مَنْ أَنْفَقَ عَلَى اَلضَّيْفِ دِرْهَماً فَكَأَنَّمَا أَنْفَقَ أَلْفَ أَلْفِ دِينَارٍ فِي سَبِيلِ اَللَّهِ تَعَالَى.
پيغمبر صلّى اللّٰه عليه و آله و سلم فرمود:هر كس مهمان را گرامى بدارد،گويا هفتاد پيامبر را گرامى داشته،و كسى كه يك درهم براى مهمان مصرف نمايد،گويا هزار هزار دينار در راه خدا مصرف كرده است .
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُوسَى عَنْ ذُبْيَانَ بْنِ حَكِيمٍ عَنْ مُوسَى اَلنُّمَيْرِيِّ عَنِ اِبْنِ أَبِي يَعْفُورٍ قَالَ: رَأَيْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ ضَيْفاً فَقَامَ يَوْماً فِي بَعْضِ اَلْحَوَائِجِ فَنَهَاهُ عَنْ ذَلِكَ وَ قَامَ بِنَفْسِهِ إِلَى تِلْكَ اَلْحَاجَةِ وَ قَالَ نَهَى رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ عَنْ أَنْ يُسْتَخْدَمَ اَلضَّيْفُ .
كافى-ابن ابى يعفور گفت مهمانى خدمت حضرت صادق بود از جا حركت كرد كه كارى انجام دهد.امام صادق عليه السّلام او را بازداشت و خودش از جاى حركت كرده تا آن كار را انجام دهد فرمود پيغمبر نهى فرموده از اينكه مهمان را بخدمت گمارند.
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنِ اَلْهَيْثَمِ بْنِ أَبِي مَسْرُوقٍ عَنْ يَزِيدَ بْنِ إِسْحَاقَ شَعِرٍ عَنِ اَلْحُسَيْنِ بْنِ عَطِيَّةَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ: اَلْمَكَارِمُ عَشْرٌ فَإِنِ اِسْتَطَعْتَ أَنْ تَكُونَ فِيكَ فَلْتَكُنْ فَإِنَّهَا تَكُونُ فِي اَلرَّجُلِ وَ لاَ تَكُونُ فِي وَلَدِهِ وَ تَكُونُ فِي اَلْوَلَدِ وَ لاَ تَكُونُ فِي أَبِيهِ وَ تَكُونُ فِي اَلْعَبْدِ وَ لاَ تَكُونُ فِي اَلْحُرِّ قِيلَ وَ مَا هُنَّ قَالَ صِدْقُ اَلْبَأْسِ وَ صِدْقُ اَللِّسَانِ وَ أَدَاءُ اَلْأَمَانَةِ وَ صِلَةُ اَلرَّحِمِ وَ إِقْرَاءُ اَلضَّيْفِ وَ إِطْعَامُ اَلسَّائِلِ وَ اَلْمُكَافَأَةُ عَلَى اَلصَّنَائِعِ وَ اَلتَّذَمُّمُ لِلْجَارِ وَ اَلتَّذَمُّمُ لِلصَّاحِبِ وَ رَأْسُهُنَّ اَلْحَيَاءُ .
حسين بن عطيه گويد: امام صادق عليه السّلام فرمود: مكارم ده چيز است، اگر ميتوانى آنها را داشته باش، زيرا گاهى شخصى آنها را دارد و فرزندش ندارد و گاهى در فرزند هست و در پدرش نيست، و گاهى در برده هست و در آزاد نيست، عرض شد: آنها چه هستند؟ فرمود: نوميدى حقيقى (از آنچه دست مردم است) و راستى زبان و اداء امانت وصله رحم و پذيرائى از مهمان و غذا دادن بسائل (كسى كه از او غذا طلبد) و جبران نيكى‌هاى و مراعات حق همسايه و مراعات حق رفيق و سر همه مكارم (افضل و عاليتر از همه) حيا و شرم است (زيرا كسى كه در برابر خالق و مخلوق شرم داشته باشد، همه اين مكارم را انجام ميدهد و همان خصلت حيا بر تمام اين مكارم داعى و باعث مى‌شود).
انتهای پیام