به گزارش «شیعه نیوز» ، تاریخ 16 تا 18 سپتامبر مطابق با (25 تا 27 شهریور)، مصادف است با بیست و نهمین سالروز کشتار فاجعه آمیز صبرا و شتیلا، سوال بزرگی که تا به امروز از خاطره ملت فلسطین و عربی پاک نشده است، اینجاست که پس از این فاجعه چه شد؟ برای چه عاملان جنایت تا به امروز مجازات نشده است؟ آیا روزی خواهد آمد که اسرائیل در دادگاهی عادلانه به سزای اعمال خود برسد؟
به هر ترتیب، این کشتار، یکی از بزرگترین جنایتی است که ارتش رژیم صهیونیستی با همراهی شبه نظامیان نیروهای فالانژ لبنانی مرتکب شدند و تا به امروز نیز این جنایت قابل وصف نیست و شنیدن آن نیز دل هر انسانی را به درد می آورد.
بازخوانی کشتار صبرا و شتیلا
16 تا 18 سپتامبر سال 1982 میلادی ارتش رژیم صهیونیستی با همراهی شبه نظامیان فالانژ لبنانی به به انتقام از ترور بشیر جمیل، رئیس جمهور لبنان و رهبر حزب فالانژ (معروف به کتائب) از فلسطینیان، به دو اردوگاه صبرا و شتیلا در بیروت غربی حمله کردند و تا حدود 6 هزار نفر از فلسطینیهای پناهنده را به خاک و خون کشیدند. در دو اردگاه صبرا و شتیلا، اغلب ساکنان منطقه«الجلیل» شمال فلسطین زندگی می کردند که با جنایت صهیونیستها و حملات تجاوزگرانه شان جان خود را از دست دادند. شبه نظامیان و ارتش رژیم صهیونیستی در این روز با خودروهای نظامی وارد اردوگاه شدند و بدون در نظر کوچک و بزرگ و پیر و جوانان به زنان تجاوز کرده، کودکان را به دو نیم کرده و زن و مرد را به رگبار بستند، فالانژ ها پیش از کشتن پناهندگان مظلوم فلسطینین، آنان را شکنجه کرده و چشم هایشان را در آوردند و زنده زنده پوست برخی را کندند شکم ها را دریدند و به زنان و دختران گاه بیش از 6 بار تجاوز کردند و در پایان به ضرب گلوله آنها را به شهادت رساندند. به این ترتیب آمار قربانیان به حدود 6 هزار نفر رسید و به یک قتل عام تبدیل شد.
گفتگو با شاهدان کشتار صبرا و شتیلا
شاید بتوان گفت که شهادتهای برخی از فرزندان این اردوگاه بیشترین تاثیر را در دارا باشد، زیرا این خاطرات تلخ هیچ گاه از ذهن خارج نمی شوند و تاثیرات آن تا پایان عمر بر زندگی مشهود خواهد بود.
مادر غازی یونس، یکی از بازماندگان کشتار صبرا و شتیلا می گوید: ساعت 5 و نیم روز 16 سپتامبر به ما حمله شد و در ابتدا صدای گلوله را نشنیدیم، زیرا کشتار با تبر و چاقو آغاز شد و مردم را زنده زنده با بلدوزر دفن می کردند و در این حادثه، همسرم و سه نفر از فرزندانم به شهادت رسیدند و یکی از کودکانم را پاهایش را بریده و یک پای دیگرش را سوزاندند. وی در ادامه گفت: من زن بارداری را دیدم که در مقابل شوهرش از منزل خارج کرده و شکمش را پاره کردند و یا کودک را از بغل مادر گرفته و کشتند.
منیر احمد الدوخی که در آن زمان یک فرزند 13 ساله داشت، گفت: با وجود آنکه سه بار تا دم مرگ رفت، ولی خود و فرزندش نجات یافتند. افرادی با لباسهای کثیف در حالی که زبانشان نیز عربی نبود، به منازل ما حمله کردند و آنجا را به آتش کشیدند و در این میان یک دستم آسیب دید و من در این حادثه مادرم را از دست دادم.
سنیه قاسم بشیر، یکی دیگر از بازماندگان کشتار صبرا و شتیلا گفت: در این حادثه فرزند و همسرم کشته شدند،کودکم چهار ماه بود که به دست نیروهای رژیم صهیونیستی کشته شد.
پرستار آمریکایی با نام «جیل درو» به نقل از شاهد عینی می گوید: کودکش را از وی گرفتند و همچون گوسفند ذبح کردند.
علی خلیل عفانه که در آن زمان کودک 8 ساله بود، می گوید: ساعت 11 و نیم بود که صدای انفجار به گوش رسید و ناگهان صدای مادرم را شنیدم و به منزلمان حمله کردند و همچون گرگ اتاقها را گشتند و با چاقو مادرم را زدند و پدرم که آمد مقاومت کند، او را هم به ضرب گلوله زدند و نمی دانستم که چه شده است و فقط چشمانم را باز کردم دیدم که در بیمارستان هستم و در آن وقت بود که پدر و مادرم را از دست دادم.
یک زن دیگر بازمانده از فاجعه صبرا و شتیلا گفت: من و همسر و فرزندم داشتیم می خوابیدیم که سربازان و نظامیان صهیونیستی به ما حمله کردند ما سعی کردیم فرار کنیم ولی ما را گرفتند و دستانمان را بستند، ما را به یک گودال انداختند و سپس به آنها دستوری ابلاغ شد و رفتند به مکانی دیگر و اینچنین ما جان سالم به در بردیم.
ماهر مرعی، یکی دیگر از بازماندگان می گوید: و پدر و مادرم اجازه خروج از منزل را به من ندادند تا اینکه کشتارها به پایان رسید و پس از آن جسدها بر روی زمین بدون دست و پا بر روی زمین افتاده بود را دیدم و هیچ وقت این صحنه ها از خاطرم پاک نمی شود.
حاج ابو ابراهیم می گوید: آنها به هیچ کس رحم نمی کردند و 42 نفر از اعضای خانواده ام را در این کشتار از دست دادم و حتی سگها و حیوانات نیز به جسد آنها حمله کرد. من تا آنجا که می توانستم جسدها را در کیسه جمع کردم. وی می گوید: خیلی صحنه های اسفناکی بود، دو روز پس از کشتار خیابانها صحنه اجساد فروپاشیده، خون و دست و پا بود.
وی اظهار داشت: من هم خیلی اتفاقی جان سالم به در بردم و به محض غفلت نظامیان پا به فرار گذاشتم. خیلی شرایط سختی بود ولی باید صبر می داشتم، آنها همگی شهید شده اند. شاید صهیونیستها فکر کنند که برخی از ماها را کشته اند، اما مقاومت ادامه دارد و روزی می آید که بر دشمنان پیروز خواهیم شد.
فاجعه کشتار صبرا و شتیلا سه روز به وقوع پیوست، ولی رسانه ها سعی نکردند تا عمق این فاجعه را نشان دهند، همگان متوجه حادثه شده بودند، ولی هیچ گاه روزنامه نگاران را پس از حادثه به اردوگاه راه ندادند و ارتش رژیم صهیونیستی مانند همیشه سعی کرد تا آثار کشتار را از بین ببرد و با استفاده از بلدوزر و وسایل دیگر سعی کرد این کار را بکند ولی شکست خورد، زیرا صدای مظلومان هیچ گاه خاموش نخواهد شد و خون مظلوم هیچ گاه پایمال نخواهد شد.
منبع : شبستان