«شیعه نیوز»: پیامبر گرامی اسلام(ص) می‌فرماید: هر کس سوره‌ی «اِذَا الشَّمسُ کُوِّرَت» را قرائت کند هنگامی که (فردا) نامه‌ی عملش گشوده می‌شود خداوند او را رسوا نمی‌سازد.
سوره تکویر سوره ای مکّی است که پس از سوره تبت نازل شده است.
در نخستین آیه‌ی سوره، درهم پیچیده شدن (تکویر) خورشید و پایان یافتن نور و فروغ آن را بیان می‌کند که به منزله‌ی پایان نظام این جهان و از نشانه‌های قیامت به حساب می‌آید و سوره‌ی مبارکه بدین اسم «تکویر» نامگذاری شده است.
نام دیگر آن «کُوِّرَت» می‌باشد که در نخستین آیه‌ی سوره‌ی مبارکه آمده است.
فضائل و خواص
پیامبر گرامی اسلام(ص) می‌فرماید: هر کس سوره‌ی «اِذَا الشَّمسُ کُوِّرَت» را قرائت کند هنگامی که (فردا) نامه‌ی عملش گشوده می‌شود خداوند او را رسوا نمی‌سازد.
و در حدیثی دیگر از حضرتش آمده است: هر کس دوست دارد که در روز قیامت به من نظر کند سوره‌ی «اِذَا الشَّمسُ کُوِّرَت» را تلاوت نماید.
و نیز می‌فرماید: کسی که دوست دارد قیامت را بنگرد (گوئی با چشم خود ببیند) سوره‌های «إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَت» و «إِذَا السَّمَاءُ انفَطَرَت» و «إِذَا السَّمَاءُ انشَقّت» را قرائت نماید.
زیرا در این سوره‌های مبارکه نشانه‌های قیامت آن چنان بیان شده که تلاوت‌کننده را در برابر صحنه‌های رستاخیز قرار می‌دهد.
و در روایتی دیگر آمده است که خدمت پیامبر اسلام(ص) عرض شد: چرا این چنین زود آثار سالخوردگی در شما نمایان شده؟ فرمود: سوره‌های هود، واقعه، مرسلات، عمّ‌یتساءلون و إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَت مرا پیرم کرد.
(زیرا آن چنان حوادث هولناک قیامت در آن‌ها ترسیم شده که هر انسان با بصیرتی را گرفتار پیری زودرس می‌نماید).
و حضرت امام صادق(ع) می‌فرماید: هر کس سوره‌های «عَبَسَ» و «إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَت» را بخواند در بهشت در ظلّ لطف و کرامت الهی خواهد بود.
حضرتش در خواص آن نیز می‌فرماید: جهت خلاصی و رهائی از بلیّات این سوره‌ی مبارکه را بیست و یک بار تلاوت نمایند.
دیگر از خواص آن چنانچه در خانه‌ای سحر و جادو کرده باشند و جای آن معلوم نباشد، این سوره‌ی مبارکه را در آن خانه بخوانند خداوند متعال آن را آشکار می‌کند و شرّ آن را رفع می‌فرماید.
و چنانچه آن را بر گلاب بخوانند و بر چشم کِشند، دید و روشنائی آن زیاد می‌گردد و خواندن آن بر چشم درد به یاری حق بهبود می‌یابد.
متن سوره تکویر+ ترجمه
سوره 81 قرآن کریم: التکویر
تعداد آیه: 29
جزء : 30
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ ﴿۱﴾
آنگاه كه خورشيد به هم درپيچد (۱)
وَإِذَا النُّجُومُ انْكَدَرَتْ ﴿۲﴾
و آنگه كه ستارگان همى تيره شوند (۲)
وَإِذَا الْجِبَالُ سُيِّرَتْ ﴿۳﴾
و آنگاه كه كوهها به رفتار آيند (۳)
وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ ﴿۴﴾
وقتى شتران ماده وانهاده شوند (۴)
وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ ﴿۵﴾
و آنگه كه وحوش را همى گرد آرند (۵)
وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ ﴿۶﴾
درياها آنگه كه جوشان گردند (۶)
وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ ﴿۷﴾
و آنگاه كه جانها به هم درپيوندند (۷)
وَإِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ ﴿۸﴾
پرسند چو زان دخترك زنده به گور (۸)
بِأَيِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ ﴿۹﴾
به كدامين گناه كشته شده است (۹)
وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ ﴿۱۰﴾
و آنگاه كه نامه ها زهم بگشايند (۱۰)
وَإِذَا السَّمَاءُ كُشِطَتْ ﴿۱۱﴾
و آنگاه كه آسمان زجا كنده شود (۱۱)
وَإِذَا الْجَحِيمُ سُعِّرَتْ ﴿۱۲﴾
و آنگه كه جحيم را برافروزانند (۱۲)
وَإِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ ﴿۱۳﴾
و آنگه كه بهشت را فرا پيش آرند (۱۳)
عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا أَحْضَرَتْ ﴿۱۴﴾
هر نفس بداند چه فراهم ديده (۱۴)
فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ ﴿۱۵﴾
نه نه سوگند به اختران گردان (۱۵)
الْجَوَارِ الْكُنَّسِ ﴿۱۶﴾
[كز ديده] نهان شوند و از نو آيند (۱۶)
وَاللَّيْلِ إِذَا عَسْعَسَ ﴿۱۷﴾
سوگند به شب چون پشت گرداند (۱۷)
وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ ﴿۱۸﴾
سوگند به صبح چون دميدن گيرد (۱۸)
إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ ﴿۱۹﴾
كه [قرآن] سخن فرشته بزرگوارى است (۱۹)
ذِي قُوَّةٍ عِنْدَ ذِي الْعَرْشِ مَكِينٍ ﴿۲۰﴾
نيرومند [كه] پيش خداوند عرش بلندپايگاه است (۲۰)
مُطَاعٍ ثَمَّ أَمِينٍ ﴿۲۱﴾
در آنجا [هم] مطاع [و هم] امين است (۲۱)
وَمَا صَاحِبُكُمْ بِمَجْنُونٍ ﴿۲۲﴾
و رفيق شما مجنون نيست (۲۲)
وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِينِ ﴿۲۳﴾
و قطعا آن [فرشته وحى] را در افق رخشان ديده (۲۳)
وَمَا هُوَ عَلَى الْغَيْبِ بِضَنِينٍ ﴿۲۴﴾
و او در امر غيب بخيل نيست (۲۴)
وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَيْطَانٍ رَجِيمٍ ﴿۲۵﴾
و [قرآن] نيست سخن ديو رجيم (۲۵)
فَأَيْنَ تَذْهَبُونَ ﴿۲۶﴾
پس به كجا مى رويد (۲۶)
إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعَالَمِينَ ﴿۲۷﴾
اين [سخن] بجز پندى براى عالميان نيست (۲۷)
لِمَنْ شَاءَ مِنْكُمْ أَنْ يَسْتَقِيمَ ﴿۲۸﴾
براى هر يك از شما كه خواهد به راه راست رود (۲۸)
وَمَا تَشَاءُونَ إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ ﴿۲۹﴾
و تا خدا پروردگار جهانها نخواهد [شما نيز] نخواهيد خواست (۲۹)