شیعه نیوز: زهرا لطیفیان اظهار کرد: حتی اگر والدین احساس کنند که فرزندشان آمادگی تنها ماندن در خانه را دارد، توصیه می‌شود تا زمانی که خود کودک تمایلی به این کار ندارد و از تنها ماندن راضی نیست، او را در خانه تنها نگذارید.
وی با اشاره به این‌که برای بسیاری از خانواده‌ها اتفاق می‌افتد در موقعیتی قرار بگیرند که ناچار شوند فرزند خود را برای مدتی در خانه تنها بگذارند، عنوان کرد: تنها گذاشتن کودک در خانه راه حلی است که معمولاً توصیه نمی‌شود، بنابراین آن‌را تنها به‌عنوان آخرین گزینه ببینید.
لطیفیان ادامه داد: اگر فرزندتان در زمان‌های معینی قرار است در خانه تنها بماند، بهتر است برای آن زمان‌ها از قبل برنامه ریزی داشته باشید، او را به کلاس‌هایی که علاقه دارد بفرستید، اجازه بدهید از فضای کتابخانه متناسب با سنش استفاده کند یا به منزل یکی از اقوام برود، این برنامه‌ها به فرزند شما کمک می‌کند از وقتش بهتر استفاده کند و خیال شما هم راحت‌تر خواهد بود.
این روانشناس با بیان این‌که یکی‌از مهم‌ترین سوال‌ها در این زمینه این است که از چه سنی می‌توان کودک را در خانه تنها گذاشت، عنوان کرد: برخی کارشناسان بالاتر از ۸ سال و بسیاری بالاتر از ۱۰ تا ۱۲ سال را سن شروع تنها گذاشتن کودک در خانه می‌دانند، بنابراین اگر فرزند شما کم‌تر از ۸ تا ۱۰ سال دارد، به هیچ‌عنوان به تنها گذاشتن او در خانه فکر هم نکنید.
وی با اشاره به این‌که یکی‌از مشکلات مهم در تنها گذاشتن کودک در خانه احتمال روی دادن اتفاقاتی است که به کودک آسیب جسمانی می‌زند، افزود: کودکان در نبود والدین با احتمال بالاتری به سراغ رفتارهای خطرآفرین مانند روشن کردن آتش یا کار با وسایل برقی می‌روند، علاوه‌براین آن‌ها به اندازه بزرگسالان، راه چاره برای مقابله با خطر یا متوقف کردن یک آسیب را بلد نیستند و در مقایسه با یک بزرگسال در موقعیت مشابه، بیشتر آسیب می‌بینند و حتی در برخی موارد، جان خود را از دست می‌دهند.
لطیفیان با اشاره به این‌که برخی والدین فکر می‌کنند که اگر در خانه را روی کودک خود قفل کنند و بروند، همه‌چیز رو به راه خواهد بود، عنوان کرد: البته این کار می‌تواند جلوی برخی از اتفاقات ناگوار مانند ورود غریبه به خانه، یا خارج شدن کودک از منزل و آسیب‌های ناشی از آن را بگیرد، اما از طرف دیگر، اگر برای کودک اتفاقی بیفتد، خانه آتش بگیرد یا دچار جراحت شود، نه راه فراری دارد و نه می‌تواند از افراد دیگر مثلا همسایه کمک بگیرد.
این روانشناس یا اشاره به ای‌که از دیگر مشکلاتی که تنها گذاشتن کودک در خانه ایجاد می‌کند آسیب‌های روانی است، افزود: کودکی که از تنهایی می‌ترسد با تنها ماندن در خانه تجربه‌های تلخی خواهد داشت که به او آسیب می‌رساند، کودکی که بعداز مدرسه به خانه‌ای می‌آید که در آن هیچ‌کس نیست دچار احساس تنهایی و مورد بی‌توجهی قرار گرفته، چون همه کودکان دوست دارند وقتی از مدرسه به خانه برمی‌گردند اتفاقات روزمره را برای کسی تعریف کرده و در مورد احساس خود صحبت کنند و مشکلات خود را با کسی در میان بگذارند تا شاید راه‌حلی برای آن‌ها پیدا کنند.
وی با اشاره به این‌که مفهوم اضطراب جدایی در برخی موارد در تنها گذاشتن کودک در خانه مهم می‌شود، گفت: گاهی والدینی که فرزند وابسته‌ای دارند که بسیار از تنها ماندن و جدا شدن از آن‌ها حتی برای زمانی کوتاه می‌ترسد، تصمیم می‌گیرند برای این که به او یاد بدهند روی پای خودش بایستد و این همه نترسد، او را به تنها ماندن عادت بدهند: «دو بار که تنها بمونه دیگه نمی‌ترسه»، «بذار یه روز تو خونه خودش تنها باشه ببینه در و دیوار ترس نداره» اما در واقع، در مواردی که کودک مبتلا به اضطراب جدایی است چنین تصمیمی می‌تواند به شدت به او آسیب بزند و شرایط را بدتر کند.
لطیفیان با اشاره به این‌که از دیگر نکاتی که برای تنها گذاشتن کودک در خانه باید بدان توجه داشت زمانی است که کودک در خانه تنها می‌ماند، عنوان کرد: بهتر است این زمان تا حد ممکن کوتاه باشد، بسیاری یک تا سه ساعت را برای تنها ماندن کودک در خانه، بسته به آمادگی‌ها و توانایی‌های کودک و سایر شرایط، ذکر کرده‌اند و بیشتر از آن اصلاً به نفع کودک نیست.
این روانشناس بیان کرد: کودکی می‌تواند در خانه تنها بماند که از اعتمادبه نفس کافی برخوردار بوده، زیاد نترسد و از بیان خواسته خود خجالت نکشد، بتواند احساس خود را با والدینش در میان بگذارد و آن‌قدر با والدین خود رابطه خوب و صمیمانه‌ای داشته باشد که در صورتی که هر مشکلی به وجود آمد یا هر نگرانی داشت قبل‌از هرچیز آن‌را با والدین خود در میان بگذارد، علاوه‌براین او باید مهارت‌های کلامی کافی را برای برقراری ارتباط با دیگران داشته باشد.