به گزارش «شیعه نیوز»، مرحوم آیت‌الله حاج سید احمد زنجانی در کتاب «الکلام یجر الکلام» می‌نویسد: …خداوند روزى‌ده، نظر به حکمت بالغه‌اى که در نظم این عالم به کار برده، بعضى را غنى و بعضى را فقیر قرار داده. و قوت فقرا را در اموال اغنیا قرار داده. اگر اغنیا، قوت آنها را مطابق قانون اسلام دادند، خداوند برکات خود را بر اموال آنها عطاء مى‌فرماید؛ و اما اگر ندادند، قطع برکت از اموال آنها مىکند؛ چنان‌که از حضرت رسول «صلی‌الله‌علیه وآله» نقل شده که «وقتى که زکات منع گردید، زمین نیز برکات خود را منع مىکند.»
ولى آنهایی که منع زکات مىکنند، منع برکات را حالى نمى‌شوند. در حالتى که خودشان در منع برکات غوطه مى‌خورند. مثلاً ایران، سرزمین غلّه است ولى اهالى، مع ذلک در غالب سنوات، گرفتار گرانى و کمىِ نان مى‌شوند! و همه هم گناه این را به گردن خارجى‌ها مى‌گذارند و مى‌گویند آنها غلّه را حمل به خارجه مى‌نمایند و این گرانى در اثر آن است. بلى، گرانى غلّه فرضاً در اثر حمل به خارجه است، اما کاه که به خارجه حمل نمى‌شود؛ آن چرا گران شده؟! خارجى‌ها گندم این مزارع را بردند، اما کاهَش را که نبردند! کاه چرا گران مى‌شود؟ پس معلوم مى‌شود که زمین، برکات خود را منع کرده، این است که زراعت، هم از دانه و هم از کاه، کم به عمل مى‌آید. اعانت(کمک) مردم به فقرا منحصر شده به نانِ زنگ زده و میوۀ پلاسیده و لباس مندرس!
یکى از مسأله‌گوهاى قم از یکى از علما نقل کرد که یکى از پیغمبرها عرض کرد بارالها! من مى‌خواهم ذخیرۀ تو را تماشا کنم! از مصدر جلال الهى به ملائکه مأمورینِ ذخیره، امر شد که درِ ذخیرۀ الهى را باز کرده، به او نشان بدهند.
وقتى که درِ ذخیره باز شد، پیغمبر نظر کرد و دید هر چه در این جا هست از اجناس کهنه و پژمرده و پوسیده و پلاسیده است! مثلاً کفش کهنه، پیراهن پاره، کلاه پوسیده، پوستینِ پشم ریخته، جامۀ تاروپود از هم رفته، گوشت گندیده، نان زنگ زده، ته‌دیگ سوخته و میوۀ پلاسیده! خلاصه، جنس موجودى ذخیره، همه از این پوسیده و ژولیده و از هم رفته است.
عرض کرد خدایا! این چه ذخیره اى است؟! خطاب رسید اینها اجناسى است که بندگان من در راه من داده‌اند! و من آنها را براى آنها ذخیره کرده‌ام!
بلى، عطایاى مردم، نوعاً از قبیل «روغن ریخته وقف حضرت عبّاس (علیه السلام) است»! فقرا هم خورشِ گرسنگى را دارند! و هر چه به آنها مى‌دهند، با خورشِ گرسنگى مى‌خورند.
خلاصه، ارباب ثروت، اسم حقوق فقرا و مستمندان را نوعاً از دفاتر خود ساقط نموده، این است که زمین، برکات خود را منع نموده، یعنى نماء و زیادى خود را.