SHIA-NEWS شيعه نيوز:به گزارش «شيعه نيوز» به نقل از ابنا ، پانزدهم ماه مبارک رمضان مصادف با میلاد با سعادت امام حسن مجتبی(عليه السلام) است. این امام همام بیش از هر صفت دیگری به جود و بخشش شهرت یافتهاند و ایشان را «کریم اهل بیت(عليهم السلام)» نامیدهاند.
ولادت
امام حسن (عليه السلام) فرزند امير مؤمنان على بن ابيطالب(عليه السلام) و مادرش فاطمه‌زهرا(سلام الله عليها)، دختر پيامبر خدا (صلي الله عليه و آله) است. امام حسن(عليه السلام) در شب نيمه ماه رمضان سال سوم هجرت در مدينه تولد يافت. ایشان نخستين پسرى بود كه خداوند متعال به خانواده على(عليه السلام) و فاطمه(سلام الله عليها) عنايت كرد.
رسول اكرم (صلي الله عليه و آله) بلافاصله پس از ولادتش، او را گرفت و در گوش چپش اقامه گفت. سپس براى او گوسفندى قربانى كرد، سرش را تراشيد و هموزن موى سرش - كه يك درم و چيزى افزون بود - نقره به مستمندان داد. پيامبر (صلي الله عليه و آله) دستور داد تا سرش را عطر آگين كنند و از آن هنگام آيين عقيقه و صدقه دادن به هموزن موى سر نوزاد سنت شد.
از امام سجاد علیه السلام روایت است كه «چون حضرت مجتبی علیه السلام به دنیا آمد، جبرییل بر پیامبر اكرم نازل شد و از طرف حق تعالی گفت: چون منزلت امیرالمؤمنین نسبت به تو به منزله هارون نسبت به موسی است و اسم پسر هارون حسن بوده است، پس اسم او را حسن بگذارید.»
مشهورترین كنیه آن بزرگوار «ابومحمّد»، و مشهورترین القاب ایشان «مجتبی» و «سبط اكبر» است.پيامبر اكرم(صلي الله عليه و آله) به حسن(عليه السلام) و برادرش حسين(عليه السلام)علاقه خاصى داشت و بارها مى‌فرمود كه حسن و حسين فرزندان منند و به پاس همين سخن، امام على(عليه السلام) به ساير فرزندان خود مى‌فرمود :«شما فرزندان من هستيد و حسن و حسين فرزندان پيغمبر خدايند».
امام حسن(عليه السلام) هفت سال و خرده‌اى زمان جد بزرگوارش را درك نمود و در آغوش مهر آن حضرت بسر برد و پس از رحلت پيامبر (صلي الله عليه و آله) كه با رحلت حضرت فاطمه دو ماه يا سه ماه بيشتر فاصله نداشت، تحت تربيت پدر بزرگوار خود قرار گرفت.
ایشان پس از شهادت پدر بزرگوار خود به امر خدا و طبق وصيت آن حضرت، به امامت رسيد و ده سال امامت ایشان به طول انجامید؛ ایشان مقام خلافت ظ‌اهرى را نيز اشغال كرد، و نزديك به شش ماه به اداره امور مسلمين پرداخت. در اين مدت، معاويه كه دشمن سرسخت على(عليه السلام) و خاندان او بود و سالها به طمع خلافت ( در آغاز به بهانه خونخواهى عثمان و در آخر آشكارا به طلب خلافت ) جنگيده بود، به عراق كه مقر خلافت امام حسن(عليه السلام) بود لشكر كشيد.
کمالات اخلاقی
امام حسن علیه السلام از هر جهت حسن است. جدّی چون رسول اكرم صلی الله علیه و آله داشت، و پدری چون امیرالمؤمنین، و مادری چون زهرای مرضیه.
اگر از همه قوانین مؤثر در تشكیل شخصیت كودك مثل قانون وراثت بگذریم، برداشت فرزند از گفتار و كردار پدر و مادر را نمی‌توانیم انكار كنیم. وقتی جدّی چون رسول اكرم به قدری عبادت كند كه پاهای مبارك او متورم شود و آیه « ما انزلنا علیك القرآن لتشقی»؛ پیامبر ما بر تو قرآن را نازل نكردیم تا به مشقّت بیفتی" در حق وی نازل گردد، سبطی چون حسن تربیت می‌شود كه بیشتر از بیست بار پیاده به مكه می‌رود و در بعضی از سفرها، پاهای مبارك آن حضرت متورم می‌شود.
هنگامی كه پدری چون امیرالمؤمنین علیه السلام در دل شب در وسط میدان سجّاده بیندازد و تكبیرها از او شنیده شود و از ترس و ابهت پروردگار عالم بنالد، پسری چون حسن تربیت می‌شود كه موقع وضو گرفتن بدنش می‌لرزد و وقتی وارد مسجد می‌شود با تضرع می‌گوید: «الهی ضیفك ببابك یا محسن قد اتاك المسئ فتجاور عن قبیح عندی بجمیل ما عندك یا كریم» (ای خدا مهمان تو در خانه‌ات آمده است، ای نیكوكار، گنهكار به در خانه تو آمده، ای كریم به خوبی خود از زشتی او بگذر.)
مادری چون زهرا(سلام الله عليها) دارد كه غذای خود و وابستگان خود را به فقیر می‌دهد، سپس غذا تهیه می‌كند، یتیمی می‌آید و باز غذا را به او می‌دهد و در بار سوم غذا را به اسیر می‌دهد و بالاخره با آب افطار می‌كنند و غذا نمی‌خورند، و آیه مباركه«یطعمون الطعام علی حبه مسكینا و یتیما و اسیرا» ؛ (و غذای خود را كه به آن احتیاج داشتند به فقیر و یتیم و اسیر می‌دهند)در حق آنان نازل می‌شود؛ این ایثارگری را فرزندش حسن به ارث خواهد برد.
امام حسن(عليه السلام) در كمالات انسانى يادگار پدر و نمونه كامل جد بزرگوار خودبود. تا پيغمبر (صلي الله عليه و آله) زنده بود، او و برادرش حسين در كنار آن حضرت جاى داشتند، گاهى آنان را بر دوش خود سوار مى‌كرد و مى‌بوسيد و مى‌بوييد.
از پيغمبر اكرم (صلي الله عليه و آله) روايت كرده‌اند كه درباره امام حسن و امام حسين(عليه السلام) مى‌فرمود: اين دو فرزند من، امام هستند خواه برخيزند و خواه بنشينند ( كنايه از اين كه در هر حال امام و پيشوايند ).
امام حسن(عليه السلام) زمانی که وضو مى‌گرفت و به نماز مى‌ايستاد، بدنش به لرزه مى‌افتاد و رنگش زرد مى‌شد. سه نوبت دارائيش را با خدا تقسيم كرد و دو نوبت از تمام مال خود براى خدا گذشت. گفتهاند: "امام حسن(عليه السلام) در زمان خودش عابدترين و بىاعتناترين مردم به زيور دنيا بود".
در سرشت و طينت امام حسن(عليه السلام) برترين نشانه‌هاى انسانيت وجود داشت. هركه او را مى‌ديد به ديده‌اش بزرگ مى‌آمد و هر كه با او آميزش داشت بدو محبت مى‌ورزيد و هر دوست يا دشمنى كه سخن يا خطبه او را مى‌شنيد، به آسانى درنگ مى‌كردتا او سخن خود را تمام كند و خطبه‌اش را به پايان برد.
ابن عباس كه از امام حسن و امام حسين (عليه السلام) مسنر بود، ركاب اسبشان را مى‌گرفت و بدين كار افتخار مى‌كرد و مى‌گفت: اينها پسران رسول خدايند.
با اين شأن و منزلت، تواضعش چنان بود كه روزى بر عده‌اى مستمند مى‌گذشت، آنها پاره‌هاى نان را بر زمين نهاده و خود روى زمين نشسته بودند و مى‌خوردند، چون حسن بن على را ديدند گفتند: «اى پسر رسول خدا بيا با ما هم غذا شو». امام حسن (عليه السلام) فورا از مركب فرود آمد و فرمود:«خدا متكبرين را دوست نمىدارد». و با آنان به غذا خوردن مشغول شد. آنگاه آنها را به ميهمانى خود دعوت كرد، هم غذا به آنان داد و هم پوشاك .
در جود و بخشش امام حسن (عليه السلام) روایات متعددی نقل شده است؛ در کتاب "باقر شریف القرشی" در مورد امام حسن مجتبی آمده است: از امام پرسیدند چرا هرگز سائلی را ناامید برنمی‌گردانید؟ فرمودند: من هم به درگاه خدا سائلی هستم و می‌خواهم که خدا مرا محروم نسازد و شرم دارم که با چنین امیدی سائلان را ناامید کنم. خداوندی که عنایتش را به من ارزانی می‌دارد، می‌خواهد که من هم به مردم کمک کنم.
امام مجتبى (عليه السلام) گاهى مبالغ توجهى پول را، يكجا به مستمندان مي بخشيد، به طورى كه مايه شگفت واقع مي شد. نكته يك چنين بخشش چشمگير اين است كه حضرت مجتبى (عليه السلام) با اين كار براى هميشه شخص فقير را بى نياز مي ساخت و او مي توانست با اين مبلغ، تمام احتياجات خود را برطرف نموده و زندگى آبرومندانه اى تشكيل بدهد و احياناً سرمايه اى براى خود تهيه نمايد. امام روا نمي ديد مبلغ ناچيزى كه خرج يك روز فقير را بسختى تأمين مي كند، به وى داده شود و در نتيجه او ناگزير گردد براى تامين روزى بخور و نميرى، هر روز دست احتياج به سوى اين و آن دراز كند.
به دلیل همین بخششهای بینظیر، امام حسن(عليه السلام) به «کریم اهل بیت(عليهم السلام)» شهرت یافتند .