به گزارش «شیعه نیوز»، اول نمره کانکور امسال بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌های داخلی و جهانی داشت. برخی رسانه‌ها نوشتند که علی‌رغم نابرابری و تبعیض، دختر یک کارگر معدن زغال سنگ نفر اول کانکور شد و بعضی‌هم سرخط زدند که دختر بازمانده از حمله انتحاری رتبه نخست کانکور را کسب کرد. همچنین سخت کوشی شمسیه علیزاده، نگاه بسیاری از رسانه‌ها را به خود جلب کرد. اما آنچه که باعث شد داستان موفقیت شمسیه بازتاب بیشتر جهانی پیدا کند، شرایط حساس زنان افغانستان است.
در آزمون سراسری کانکور امسال (۱۳۹۹) که به دلیل شیوع کرونا با تاخیر برگزار شد، از میان حدود ۲۰۰ هزار شرکت کننده، شمسیه علیزاده با گرفتن بیش از ۳۵۳ نمره، نفر اول شد و به دانشگاه طبی کابل راه یافته‌است.
شمسیه دختر سخت کوشی است که در خانواده‌ای با سطح اقتصاد ضعیف به دنیا آمده و بزرگ شده است. به گفته خودش، او یکسال تمام شبانه روز تنها چهار ساعت خوابیده و ۲۰ ساعت دیگر درس خوانده‌است.
او دختر یک کارگر معدن زغال سنگ است که پدرش در شمال افغانستان در ولایت سمنگان، برای امرار معاش خانواده، روزها در اعماق معدن عرق می‌ریزد.
شمسیه متولد ولایت غزنی است؛ اما در کابل زندگی کرده و مکتب و آموزش را فرا گرفته‌است.
او در آموزشگاه «موعود»، در غرب شهر کابل آموزش‌های آمادگی آزمون کانکور را آموخته؛ آموزشگاهی که دو سال پیش هدف یک حمله مرگبار انتحاری گروه داعش قرار گرفته بود. این حمله جان دستکم ۴۸ دانش‌آموز را گرفت و ۶۷ نفر دیگر را زخمی کرد.
اگرچه شمسیه می‌گوید در روز حمله به آموزشگاه نرفته بود و انفجار هم در صنف درسی او رخ نداده؛ اما دوستانش را در این حمله از دست داده‌است. او همواره در گفتگو با رسانه‌ها از «راحله» دوستش که در حمله داعش جان باخته، نام می‌برد.
شمسیه که قرار است داکتر شود می‌گوید، اگر روزی افراد داعش و طالبان زخمی به پیش وی آورده شود، درمان خواهد کرد.
بیم زنان از صلح
موفقیت شمسیه در زمان حساسی رقم خورد. پس از سال‌ها جنگ و خون‌ریزی طالبان وارد مذاکره صلح با دولت افغانستان شده؛ مذاکراتی که ممکن است منجر به سهیم ساختن طالبان در قدرت شود.
طالبان در زمان حاکمیت شان عملکرد خشن را علیه زنان به اجرا گذاشتهاند. در آن زمان زنان اجازه آموزش و تحصیل را نداشتند و از حق کار محروم بودند.
شمسیه علیزاده می‌گوید از بازگشت طالبان می‌هراسد؛ اما نباید هیچ چیزی مانع تحصیل وی شود . او به خبرگزاری رویترز می‌گوید: «از بازگشت طالبان می‌ترسم اما نمی خواهم امیدم را از دست بدهم زیرا رویاهایم از ترسم بسیار بزرگتر است.»
در کنار شمسیه زنانی زیاد هستند که نگران قربانی‌شدن دستاوردهای دو دهه اخیرشان در روند صلح هستند.
اما شمسیه همچون بسیاری از شهروندان مصیبت‌زده کشور چشم به آینده مذاکرات صلح دوخته‌‌است.
حالا دیده شود که مذاکرات صلح به کجا می‌انجامد، آیا یک صلح عادلانه و بدون قربانی نصیب مردم ستم‌کشیده افغانستان خواهد شد و یاخیر؟