به گزارش «شیعه نیوز»، ریواس گیاهی از تیره هفت‌بندان و بومی مناطق سیبری یا هیمالیا است، که از سده شانزدهم در اروپا کشت می‌شده است. نام اصلی ریواس، ریواچ است و فارسی زبانان نیز آن را به نام رواش و ریواچ می‌شناسند. این گیاه طبعی سرد داشته و نسبت به سرما و خشکی دارای مقاومت بالایی است.
ساقه گیاه شبیه به کرفس است اما رنگ آن صورتی و دارای طعم ترش و شیرین است. از جمله خواص دارویی و درمانی ریواس می‌توان به تقویت دستگاه گوارش، از بین برنده زخم‌های بدن، رفع ورم چشم، خوشبو کننده دهان، درمان خونریزی معده، نابود کننده لک‌های پوستی، درمان سیاتیک، درمان کم خونی و داروی طبیعی برای ترک اعتیاد اشاره کرد.
استفاده مداوم از ریواس موجب بروز مشکلات گوارشی شده و مصرف آن برای افراد با مشکلات کلیوی به هیچ عنوان توصیه نمی‌شود. مصرف روزانه این سبزی موجب عدم جذب کلسیم و منیزیم خواهد شد و خطر ابتلا به پوکی استخوان را بالا می‌برد.
افراد مبتلا به مشکلات کلیوی، قلبی و عروقی، دارای درد سینه و ناراحتی‌های مثانه‌ای از مصرف این گیاه بدون تجویز پزشک خودداری کنند. استفاده از این گیاه در دوران شیردهی موجب اسهال نوزاد خواهد شد. مصرف برگ ریواس دارای ترکیبات سمی بوده و استفاده از آن به صورت خوراکی مضر است. افراد مبتلا به کم خونی، ریشه خشک شده ریواس را هنگام غذا میل کنند.
ارزش تغذیه ای ریواس را بشناسید
ریواس دارای ۲۹ کیلو کالری، ۲/.گرم چربی، ۸/.گرم پروتئین، ۷ گرم کربوهیدرات، ۲۶۶ میلی گرم کلسیم، ۵ میلی گرم سدیم، ۱۴۸ میلی گرم پتاسیم، ۷ میلی گرم ویتامین C و ۱۰۰ تا ۳۰۰ واحد ویتامین A است و این موارد از ارزش تغذیه ای ریواس است.
برای استحکام استخوان‌ها و مفاصل جوشانده این گیاه به همراه روغن کنجد را روی بدن ماساژ دهید و از جوشانده ساقه ریواس مانند پماد برای درمان دندان درد و آبله غافل نمانید. همچنین بهتر است برای درمان مشکلات گوارشی روزانه یک فنجان قبل از هر وعده غذایی از پودر ریشه ریواس استفاده کنید.
از مهم ترین ترکیبات موجود در ریشه ریواس می توان به آنتراکینون گلیکوزید‌ها و فلاونوئید‌ها اشاره کرد که طبق تحقیقات انجام شده مصرف آن به علت آنتی باکتریال و آنتی اکسیدان موجود در خود باعث کاهش قند خون و درمان دیابت، کاهش روند پیر مغزی و ابتلا به آلزایمر و باعث بهبود نارسایی کلیه و اسهال خونی اطفال خواهد شد.
بهترین زمان کاشت این گیاه در اواخر زمستان بوده و بهترین زمان برداشت آن در اواخر بهار و اوایل تابستان است و به منظور دریافت بیشترین خواص دارویی باید آن را در فصل پاییز برداشت کرد.