شيعيان هند با خانه تکاني و نظافت حسينه‌ها، مساجد و احداث تکيه‌ها و آماده‌سازي مکان‌هاي عزاداري به منظور برگزاري آيين بزرگداشت ياد و خاطره سالار شهيدان و يارانش چند روز قبل از آغاز ماه محرم با شور و هيجان خاصي به استقبال اين ماه مي‌روند.
شيعيان هند که حدود ? ???درصد جمعيت نزديک به يکصد و پنجاه ميليوني مسلمانان اين کشور را تشکيل مي‌دهند، در ماه‌هاي محرم و صفر و بويژه در دهه عاشورا با علاقه‌ي وصف نشدني، برنامه‌هاي مختلف و ويژه‌اي را برگزار مي‌کنند.
اين برنامه‌ها از روز اول محرم آغاز مي‌گردد و تا پايان روز عاشورا و مراسم ويژه شام غريبان در تمامي روز و تا ساعاتي از شب ادامه مي‌يابد.
در مناطق شيعه‌نشين هند از جمله شهرهاي «لکنهو»، «امرهه» و «کشمير» عموما مکان‌هاي ويژه‌اي ساخته مي‌گردد که به «امام‌باره» معروف است و تقريبا مکاني همچون تکيه و حسينيه در ايران است که عزاداري ماه محرم در آنها برگزار مي‌گردد.
امام‌باره شهر لکنهو مرکز ايالت «اوتارپرادش» واقع در شمال هند که پر جمعيت‌ترين ايالت هند است از جمله بزرگترين امام‌باره‌هاي هند است که قدمت آن به حدود چهارصد سال مي‌رسد و در شمار آثار باستاني هند ثبت شده است.
بيشتر مراسم عزاداري درهند در ماه‌هاي محرم و صفر در امامبارهها برگزار مي‌گردد.
مجالس عزاداري امام حسين (ع) عموما شامل سخنراني توسط علماي محلي و نيز نوحه خواني به زبان محلي است. همانند ديگر مناطق شيعه‌نشين جهان در هند نيز چند روزدهه اول محرم هرکدام به نام اهل بيت و ياران امام حسين (ع) نام‌گذاري شده است و هر روز به نام خاصي مراسم برگزار مي‌گردد.
از روز چهارم محرم به نام حضرت حر عزاداري صورت مي‌گيرد که همراه با برگزاري مجالس عزا، مردم نذورات خود را نيز در قالب غذاهاي ويژه‌اي که براي اين ايام مي‌پزند ادا مي‌کنند.
روز پنجم به نام فرزندان حضرت زينب (س)، روز ششم به نام حضرت علي اکبر، هفتم محرم به نام حضرت قاسم، هشتم به ياد حضرت ابوالفضل، نهم به نام حضرت علي اصغر و دهم به نام سالار شهيدان حضرت ابا عبدالله الحسين گرامي داشته مي‌شود.
از روزاول محرم عزاداران با شربت پذيرايي مي‌شوند اما در روزهاي تاسوعا و عاشورا مردم همراه با ديگر غذاها نذورات خود را به صورت غذايي که به حاضري معروف است و شامل مقداري نان و کباب و يا غذايي شبيه به قيمه ايراني است در اختيار عزاداران قرار مي‌دهند.
در روز نهم که به ياد حضرت علي اصغر گرامي داشته مي‌شود توزيع شير ميان مردم بسيار رايج است.
از اول تا ششم محرم عموما مجالس عزاداري در منازل و يا امام‌باره ها انجام مي‌گردد اما از اين روز به بعد دسته جات عزادار بعد از ظهرها به خيابان‌ها آمده و مراسم خود را به صورت راهپيمايي در خيابان انجام مي‌دهند.
اين نوع عزاداري در روز هفتم که به نام حضرت قاسم (ع) انجام مي‌گردد به «مهني» معروف است.
مردم مسلمان هند اعتقاد دارند که بنا بر بعضي روايات در چنين روزي حضرت قاسم (ع) با دختر امام حسين (ع) ازدواج کرده است.
در عزاداري روز نهم که به نام حضرت علي اصغر برگزار مي‌شود، عزاداران گهواره‌اي را به صورت نمادين روي دستان خود حمل مي‌کنند.
شيعيان هند شب عاشورا را نيز همانند شبهاي قدر گرامي مي‌دارند و تا صبح بيدار مي‌مانند و به عزاداري و مرثيه سرايي مي‌پردازند.
عزاداري روز عاشورا نيز که از بامداد اين روز آغاز مي‌گردد تا عصر ادامه مي‌يابد و عموما مردم در اين فاصله به حرمت شرايطي که در اين ساعات در روز عاشورا بر خاندان امام حسين (ع) گذشته است از خوردن پرهيز مي‌کنند و بعد از اتمام رسمي مراسم به هنگام عصر روزه نمادين خود را با غذاهاي نذري که با عدس و برنج پخته مي‌شود افطار مي‌کنند که به‌اين عمل «فاقه‌شکني» گفته مي‌شود.
سينه زني، زنجير زني، قمه زني و راه رفتن با پاي برهنه روي آتش از جمله کارهايي است که عزاداران عاشورا در بزرگداشت اين روز انجام مي‌دهند.
بعد از نماز مغرب و عشا مراسم شام غريبان آغاز مي‌گردد و مردم هر شهر يا محله در يک محل جمع مي‌شوند اما رسوم ويژه‌اي براي اين شب آنچنان که در ايران معمول است وجود ندارد و تنها مرثيه خوانان به ذکر مصيبت بازماندگان عاشورا مي‌پردازند.
در مراسم سينه زني و زنجير زني از بعضي سازها همچون طبل و تعدادي ادوات موسيقي محلي نيز هماهنگ با نواي مرثيه استفاده مي‌گردد.
از جمله آداب و رسوم ويژه ماه‌هاي محرم و صفر در بين شيعيان هند اين است که هيچگونه مراسم ازدواجي دراين ماه انجام نمي‌گيرد و مردم ترجيح مي‌دهند لباس نو خريداري نکنند و از برگزاري مراسمي همچون جشن تولد نيز پرهيز مي کنند.
زنان نيز علاوه بر آنکه در مجالس عمومي که در امامبارهها برگزار مي‌گردد شرکت مي‌کنند مجالس ويژه‌اي را در منازل خود نيز به مورد اجرا مي‌گذارند که در آن زناني که به «حديث خوان» معروفند براي شرکت‌کنندگان در مراسم سخنراني و مرثيه سرايي مي‌کنند.
تا پيش از سال ? ?????در هند حرکت دستجات عزادار در خيابان‌ها ممنوع بود اما از اين سال به بعد شيعيان اجازه يافتند مراسم خود را در معابر عمومي نيز انجام دهند.