به گزارش «شیعه نیوز»، والدینی که با هر رنگ، نژاد، مذهب، فرهنگ و ملیت در هر نقطه از جهان، نخستین سرپرستان و مربیان کودکان به شمار می‌روند و شادی را برای آنها به ارمغان آورده و امکانات زندگی را مهیا می‌کنند؛ والدینی که ارکان هر خانواده و بنیان‌گذار جوامع هستند و در ادبیات بین‌المللی از آنان به عنوان عناصر سازنده خانواده یاد شده است.
با وجود میهمان ناخوانده ویروس کرونا در جهان، امسال تاکید این روز بر حمایت بیشتر از والدینی است که در میانه کووید ۱۹ مجبورند در عین انجام مسوولیت‌های خود به خاطر تعطیلی مدارس بیشتر از فرزندان خود حمایت و نگهداری کنند و فراموش نکنیم بدون حمایت والدین، سلامت و آموزش کودکان در معرض خطر است.
حقوق والدین در پیمان‌نامه حقوق کودک
در پیمان‌نامه حقوق کودک نقش مهم والدین در پرورش کودکان به رسمیت شناخته شده و به مسئولیت کودکان برای احترام به والدین اشاره شده است.
در ماده شماره ۵ پیمان‌نامه حقوق کودک آمده است که دولت‌ها باید به مسوولیت‌ها، حقوق و وظایف والدین در راهنمایی فرزندان خود احترام بگذارند و آنها را در رعایت حقوق شناخته شده در پیمان‌نامه کمک کنند.
البته در این ماده همچنین اشاره شده که والدین باید توانایی کودک را در مطرح کردن بحث‌ها، پاسخگویی به پرسش‌ها یا روش‌های انضباطی‌آنان در نظر داشته باشند زیرا این خانواده است که نسبت به رفاه افراد خانواده، آموزش و اجتماعی کردن کودکان و مراقبت از کودکان و افراد کهنسال احساس مسئولیت می‌کند اما گاه این فداکاری ها نادیده انگاشته شده و در پهنای زندگی گم می شود.
موضوعی که فربد فدایی روانپزشک و متخصص اعصاب و روان روز دوشنبه در گفت وگو با خبرنگار حوزه زنان و خانواده ایرنا به آن اشاره کرد و گفت: در خانواده نه فقط نیازهای جسمی بلکه نیازهای روحی روانی افراد هم برآورده و تقسیم کار انجام می شود.
والدین، نقاشان عشق و زندگی بر بوم فرزندان
وی ادامه داد: خانواده به دو صورت هسته ای یا گسترده در جوامع وجود دارند که هر یک کارکردهای مهمی در جامعه برعهده دارند. کودکان از طریق پدر و مادر با مهارت های زندگی آشنا می شوند و مادر عشق و محبت را و پدر هم رعایت قواعد و قوانین اجتماعی را به فرزندان خود می آموزند.
فدایی یادآور شد: با گذشت زمان، کارکرد خانواده دستخوش تغییراتی شده و اگر در دیرزمانی نه چندان دور، این فرزندان بودند که رسیدگی به پدر و مادر را بر عهده می گرفتند و پدر و مادر نیازمند به توجهات نسل بعدی بودند یعنی نیازهای جسمی یا عاطفی اشان توسط فرزندان برآورده می شد، امروز به نظر می رسد هر کسی بقدری مشغول کارهای خود است که از توجه به دیگر افراد خانواده بازمانده است.
به باور این روانپزشک، این بی توجهی تا آنجا پیش رفته که متاسفانه وقتی سن پدر یا مادر بالا می رود و کارایی خود را از دست می دهد، نخستین فکر برای فرزندان این است که چطور او را به خانه سالمندان بسپارد. این امری است که متاسفانه در کشورهای غربی اتفاق افتاده و می رود که در جامعه ما هم دامن گیر شود در حالیکه باید مراقب باشیم مبادا این به امری پذیرفته شده اجتماعی بدل شود.
نقش برجسته والدین و پدربزرگ و مادربزرگ در هویت آفرینی به فرزندان و نوه ها
فدایی تاکید کرد: پدران و مادران و پدربزرگ ها و مادربزرگ ها، ریشه های جامعه هستند که با وجود آنها است که شاخ و برگ ها و میوه ها یعنی فرزندان و نوه ها امکان زندگی پیدا می کنند و اگر جامعه ای می خواهد که روبه رشد باشد و انسجام خود را حفظ کند باید به ریشه های خود توجه بیشتری داشته باشد. به دلیل اینکه با پیشرفت اجتماعی و تغییرات تکنولوژی، بحران هایی از نظر هویتی ایجاد می شود و پدربزرگ و مادربزرگ هستند که به وسیله ارتباط با نوه های خود این بحران ها را تبدیل به دگرگونی های قابل کنترل می کنند. آنها هویت اجتماعی را از طریق رفتارهای خود به نوه ها حفظ می کنند.
وی ادامه داد: در جامعه ای که به والدین یا بزرگان و نیاکان توجهی نشود، هویت خود را از دست خواهد داد. به همین دلیل روز والدین اهمیت ویژه دارد و مفهوم آن فقط پدر و مادر نیست بلکه پدر بزرگ و مادربزرگ ها و دیگر جانشین های آنان هم هست.
سالمندآزاری را فراموش کنیم
این متخصص اعصاب و روان، یکی دیگر از معضلات زندگی های امروزی برای والدین را سالمندآزاری عنوان کرد و گفت: سالمندآزاری گاه شکل های بدیهی به خود می گیرد و فرد سالمند توسط فرزندان از نیازهای پزشکی، غذایی و روحی روانی محروم می شود یا مورد سوءاستفاده مالی قرار می گیرد.
وی ادامه داد: اما گاهی سالمند آزاری توسط فرزندان شکل پیچیده ای به خود می گیرد و آن اینکه مهر و محبت از سالمندان و افراد به اصطلاح نسل قدیم دریغ می شود، به آنان سر نمی زنند و نیازهای آنان را نادیده بگیرند.
فدایی تاکید کرد: این وجهی است که باید فرزندان به آن توجه داشته باشند و به والدین برسند و به دیدن آنان بروند و آنان را از دیدن نوه ها بی نصیب نکنند.